به گزارش گروه فرهنگی قدس، در میان انبوه فیلم‌ داستانی و مستندی که طی سال‌های گذشته درباره هور، عملیات‌های مرتبط با قرارگاه نصرت و جغرافیای مقاومت ساخته شده، «آبراه کوچکی در میان هور» رنگ و طعم دیگری دارد. نه سودای شاعرانه‌سازی روزهای دفاع را دارد، نه میل به قهرمان‌سازی اغراق‌آمیز یا روایت‌های پرطمطراق از فرماندهان.

این فیلم از دل همان زمین و همان آب زلال هور بالا آمده با روایتی انسانی و اجتماعی، به گروهی کوچک از رزمندگان ــ غالباً عرب؛ مردانی که با دانش، ایمان، ابتکار و سختکوشی در زمانی که امید کم‌رنگ شده بود، راهی را در دل بن‌بست‌های هور گشودند.

این «یافتن»، نه به شکل معجزه، که با استمرار و پافشاری بیش از یک‌سالۀ این گروه حاصل شد و سرانجام به مسیری بدل گشت که بخشی از فتح‌های بعدی بر آن استوار شد؛ مسیری که از دل تاریکی، نوری واقعی آفرید.

نام مرتضی پایه‌شناس شاید برای بسیاری تنها با چند اثر شناخته شود، اما کسانی که یک‌بار تجربه تماشای آثارش را داشته‌اند، می‌دانند که او به شکل کم‌نظیری با روایت خود یکی می‌شود. در فیلم‌های او، تماشاگر هرگز احساس نمی‌کند که میان سوژه و دوربین، فاصله یا تکلفی هست. مواجهه، مستقیم و ملموس است. حضور فیلمساز نه مزاحم است و نه بیرون‌افتاده؛ او درکی عمیق از روایت دارد و به همان میزان، به حریم سوژه احترام می‌گذارد. این رویکردی نادر در سینمای ایران است.

پایه‌شناس از آن معدود فیلمسازانی است که مفاهیم را در لایه‌های پنهان روایت می‌نشاند؛ نه به شیوه خطابه، بلکه همچون پدری دانا که در آرامش و در لفافه، معنایی را منتقل می‌کند. فیلم‌های او بدون شعار، به جان مخاطب می‌رسند. نه بزرگ‌نمایی در کار او معنا دارد، نه پرتو انداختن بر چهره‌ای خاص؛ آنچه برجسته می‌شود، «انسان» است.

«آبراه کوچکی در میان هور» تنها یک مستند برای جشنواره ها نیست؛ فیلمی است انسانی و اجتماعی که مخاطبش هر کسی است که درد وطن، دغدغه جامعه، ردّی از جنگ ــ مستقیم یا غیرمستقیم ــ یا ارزش برای روایت درست را می‌شناسد. فیلم برای همه کسانی است که در جستجوی شرافت انسانی‌اند؛ آنانی که می‌خواهند بدانند چگونه می‌توان در نهایت تنهایی، بی‌تشویق و حتی زیر نگاه‌های تمسخرآمیز، شرافتمندانه پای یک وظیفه ایستاد و آن را تا انتها رساند. پس اگر حتی جشنواره ای مثل سینماحقیقت با پا گذاشتن روی حقیقت آن را نادیده بگیرد، چنین فیلمی راهش را خواهد یافت.

این فیلم ادای احترامی است به مردانی که در سکوت و نجابت، کاری که پذیرفته بودند را «درست» انجام دادند. مردان قرارگاه نصرت، که آبراه‌های هور را گشودند؛ همچون گشودن رگ‌های بسته قلبی که اگر باز نمی‌شد، حیاتی رقم نمی‌خورد.