شکست تلخ ابومسلم مقابل حریفان، بی‌تماشاگر و پیش چشم بیش از ۱۵ هزار هوادار پرشور که ورزشگاه پنج ستاره را به لرزه درآورده بودند، چیزی فراتر از یک نتیجه فنی بود. بازیکنان تیم در زمین، انگار توان جنگیدن نداشتند؛ پاهایشان سنگین، تصمیم‌هایشان احساسی و حرکاتشان پر از تردید بود. آن‌ها روی دوششان بار سنگین توقعات مردمی و دولتی که زانوهایشان را خم کرده بود، حس می‌کردند.
این ناکامی‌ها در حالی رخ می‌دهد که ابومسلم یکی از پرهوادارترین تیم‌های لیگ دسته سوم است؛ تیمی که هر هفته هزاران نفر راهی ورزشگاه می‌شوند و صحنه‌ای شبیه به لیگ برتر را خلق می‌کنند؛ اما همین حمایت پرشور اگر مدیریت نشود، به زنگ خطری جدی تبدیل خواهد شد. بازیکنی که عادت به بازی با ۳۰۰–۲۰۰ تماشاگر را دارد، ناگهان زیر نگاه هزاران چشم مشتاق و پرتوقع قرار می‌گیرد، شرایط ذهنی به‌هم می‌ریزد، تمرکز از دست می‌رود و همان تیمی که در تمرین‌ها روان و هجومی است، در مسابقه مضطرب و پراشتباه ظاهر می‌شود.
اما بخش نگران‌کننده‌تر ماجرا، حضورهای پررنگ و نمایشی مسئولان ارشد استان؛ به‌ویژه استاندار در تمرین‌ها و اطراف تیم است. این حضورها، هرچند با نیت حمایت انجام می‌شود، در عمل نتیجه‌ای کاملاً عکس دارد. وقتی استاندار یک استان بزرگ مانند خراسان رضوی شخصاً به تمرین یک تیم لیگ دسته سوم می‌رود، پیام ناخواسته‌ای منتقل می‌شود: «این تیم باید حتماً موفق شود؛ چون حالا پای اعتبار استان در میان است».
در هیچ جای ایران سابقه ندارد استاندار یک استان برای تمرین یک تیم دسته سومی حاضر شود. این اتفاق منحصر به ‌فرد در خراسان که برهوت ورزش قهرمانی دارد رخ می‌دهد و به جای ایجاد انگیزه واقعی، فشار روانی را چند برابر می‌کند. بازیکن جوان احساس می‌کند زیر ذره‌بین یک مقام ارشد استانی است و کوچک‌ترین اشتباهش می‌تواند به‌عنوان ناکامی استانی تفسیر شود. کادر فنی هم به جای تمرکز روی فوتبال، بخشی از انرژی‌اش را صرف مدیریت این حضورها و حواشی ناشی از آن می‌کند.
حمایت مسئولان ارزشمند است؛ اما حمایت واقعی لزوماً به معنای حضور فیزیکی و عکس‌های یادگاری نیست. گاهی حمایت از راه دور -تأمین امکانات واقعی، حل مشکلات زیرساختی و ایجاد آرامش برای تیم- تأثیرگذارتر از بازدیدهای پرهیاهو است. حضورهای مکرر، توقعات را به سطح غیرواقعی بالا می‌برد و تیم را در موقعیت «باید ببریم؛ چون همه نگاه می‌کنند» قرار می‌دهد؛ موقعیتی که در لیگ دسته سوم، با بازیکنان کم‌تجربه، معمولاً به لغزش و شکست منجر می‌شود.
ابومسلم برای بازگشت به مسیر پیروزی، بیش از هر چیز به آرامش و تقویت با بازیکنان باتجربه نیاز دارد. فصل هنوز طولانی است و هیچ چیز تمام نشده؛ اما اگر این فشارهای بیرونی؛ چه از سمت هواداران پرشور و چه از سمت حضورهای نمایشی مسئولان ادامه یابد، همین حمایت‌ها بزرگ‌ترین مانع موفقیت تیم خواهند شد.
مدیریت تیم و مسئولان استان باید بپذیرند که حمایت واقعی یعنی ایجاد فضایی آرام برای کار حرفه‌ای، تقویت ترکیب در پست‌های کلیدی، دور کردن حواشی و تبدیل انرژی هواداران به پشتیبان هوشمند. ابومسلم ظرفیت صعود دارد؛ اما فقط اگر همه -از هوادار تا بالاترین مقام استانی- یاد بگیرند حمایت را از فاصله مناسب و به صورت حقیقی انجام دهند و بگذارند بازیکنان و کادر فنی در فضایی به دور از توقع تنفس کنند.