علی دهقان کیا، رئیس کانون بازنشستگان تأمین اجتماعی تهران صبح امروز نشست با خبرنگاران وضعیت بیمه تکمیلی بازنشستگان را تشریح کرد و گفت: بیمه تکمیلی بازنشستگان ۱۲ سال است که در حال اجرا است.

وی با اشاره به سوابق قانونی و تغییرات ساختاری حوزه درمان، توضیحاتی درباره روند اجرای قوانین، ترک فعل‌ها و دلایل طرح موضوع بیمه‌های تکمیلی ارائه کرد.

دهقان‌کیا با بیان اینکه موضوع درمان در سازمان تأمین اجتماعی دارای پشتوانه قانونی مشخصی است، گفت: بحث درمان از سال ۱۳۶۸ به‌صورت قانون الزام مصوب شد و این مصوبه به تأیید شورای نگهبان نیز رسید. بر اساس این قانون، نظام درمانی سازمان تأمین اجتماعی به دو بخش درمان مستقیم و درمان غیرمستقیم تقسیم شد.

وی در تشریح درمان مستقیم افزود: در درمان مستقیم، تمامی بیمارستان‌ها و درمانگاه‌های وابسته و طرف قرارداد سازمان تأمین اجتماعی خدمات درمانی را بدون دریافت فرانشیز به بیمه‌شدگان ارائه می‌دادند. ما زمانی که به این مراکز مراجعه می‌کردیم، از صفر تا صد خدمات درمانی را بدون پرداخت هزینه دریافت می‌کردیم.

رئیس کانون بازنشستگان تأمین اجتماعی تهران در ادامه درباره درمان غیرمستقیم توضیح داد: در درمان غیرمستقیم، اگر بیمه‌شده به مطب یک پزشک مراجعه می‌کرد، فرضاً اگر هزینه ویزیت یک تومان بود، ۳۰ درصد آن را خود بیمار پرداخت می‌کرد. به‌طور کلی در درمان سرپایی، بیمه‌شده ۳۰ درصد فرانشیز پرداخت می‌کرد. همچنین در صورتی که بیمار از طریق ارجاع سازمان به بیمارستان‌های طرف قرارداد مراجعه می‌کرد، حتی همین فرانشیز هم پرداخت نمی‌شد و هزینه‌ای از بیمار دریافت نمی‌گردید.

دهقان‌کیا با تأکید بر اینکه این سازوکار درمانی یک اقدام قانونی بوده است، تصریح کرد: قانون درمان الزام که در سال ۱۳۶۸ تصویب شد، تا سال ۱۳۸۳ ادامه داشت. این قانون یکی از مطالبات اصلی ما بود و انتظار می‌رفت که به‌درستی و به‌موقع اجرا شود. اما متأسفانه ترک فعل از سوی سازمان تأمین اجتماعی صورت گرفت و درمان الزام آن‌گونه که باید، به‌طور کامل و صحیح پیاده‌سازی نشد.

وی با طرح این پرسش که چرا کانون‌ها به سمت بیمه تکمیلی سوق پیدا کردند، گفت: همه کانون‌های شهرستانی، استانی و کانون‌های سراسری خواستار اجرای درمان الزام هستند.

اجرای قانون الزام جای بیمه تکمیلی مطالبه اصلی کانون‌های بازنشستگی است

دهقان‌کیا در ادامه به تغییرات قانونی سال ۱۳۸۴ اشاره کرد و گفت: در سال ۱۳۸۴، بر اساس تبصره ماده ۲ قانون ساختار نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی، ساختار درمان تغییر کرد. طبق این قانون، درمان که پیش از این به دو نوع مستقیم و غیرمستقیم تقسیم می‌شد، به درمان پایه و درمان تکمیلی تغییر یافت.

وی افزود: در همان قانون تصریح شد که درمان پایه باید ظرف مدت شش ماه دارای آئین‌نامه اجرایی شود. در این آئین‌نامه باید به‌طور دقیق مشخص می‌شد که یک بیمه‌شده تا چه سقفی می‌تواند خدمات درمانی دریافت کند بدون اینکه فرانشیز پرداخت کند. این موضوع یک بحث کاملاً قانونی و مبتنی بر آئین‌نامه است.

رئیس کانون بازنشستگان تأمین اجتماعی تهران در پایان با انتقاد از اجرا نشدن این قانون تأکید کرد: با وجود تصریح صریح قانون، این آئین‌نامه طی ۲۰ سال گذشته نوشته نشده است. این خلأ قانونی و اجرایی باعث شده که بیمه‌شدگان و بازنشستگان با مشکلات جدی در حوزه درمان مواجه شوند و ناچار به استفاده از بیمه‌های تکمیلی شوند، در حالی که مطالبه اصلی ما همچنان اجرای کامل و واقعی درمان الزام و درمان پایه مطابق قانون است.