عصر روز، پنجشنبه ۴ دیماه نشست تخصصی علمی ـ حوزوی با محوریت "بررسی شخصیت علمی، اخلاقی و اعتقادی مرحوم آیتالله حاج سید ابراهیم حسینی علمالهدی سبزواری"، برگزار شد.
این نشست با توجه به جایگاه سید ابراهیم علم الهدی بهعنوان شاگرد آیتالله میلانی و امتداد علمی این استاد بزرگوار، با حضور جمعی از اساتید و طلاب حوزه علمیه برگزار شد؛ نشستی که در آن سخنرانان به تبیین جایگاه علمی، سلوک اخلاقی و نقش این فقیه برجسته در سنت اجتهادی معاصر، پرداختند.
تواضع و پایبندی علمی آیتالله علمالهدی
در این نشست، حجتالاسلام شیخ محمد رجایی شاهرودی، با اشاره به تواضع، سادهزیستی و پرهیز مرحوم آیتالله علمالهدی از اظهار منیت، وی را از جمله عالمانی دانست که «در عین عمق علمی، از هرگونه خودنمایی پرهیز داشت و افزود: این فقیه برجسته، چه در حوزه و چه در زندگی شخصی، از مظلومیت خاصی، برخوردار بود.
وی با یادآوری سالها شاگردی خود در محضر آیتالله علمالهدی، به پایبندی ایشان به نظم علمی، التزام به برنامه درسی و حساسیت نسبت به اتلاف وقت طلاب اشاره کرد و گفت: نگاه ایشان به آموزش، نگاهی اصیل و ریشهدار در سنت اجتهادی بود و هیچگاه حاضر به تقلیل درس خارج به قالبهای صوری و اداری، نشد.
جایگاه علمی و اخلاقی آیتالله علمالهدی
حجتالاسلام عبدالکریم عبداللهی، استاد حوزه و دانشگاه، نیز با اشاره به جایگاه ممتاز آیتالله علمالهدی در میان عالمان همعصر خود، ایشان را فقیهی ژرفاندیش و دقیقالنظر دانست که در تعمق علمی و دقت فکری، جایگاهی کمنظیر و گاه منحصربهفرد، داشت.
وی، افزود: آیتالله علمالهدی پس از گذراندن مراحل مقدمات و سطوح عالی، برای تکمیل مبانی علمی خود راهی عتبات عالیات شد و از محضر اساتید بزرگی چون آیات عظام خویی و میلانی بهره برد؛ استادانی که خود از شاگردان برجسته مکتب فقهی میرزای نائینی و محقق اصفهانی بودند. عبداللهی، با تأکید بر وفاداری علمی و اخلاقی آیتالله علمالهدی به استاد خویش تصریح کرد: ایشان تا پایان عمر خود را شاگرد مکتب آیتالله العظمی میلانی میدانست و حتی آغاز تدریس درس خارج را منوط به اجازه استاد میکرد، امری که نشاندهنده تواضع علمی و التزام اخلاقی وی بود.
وی همچنین بُعد اعتقادی این فقیه فقید را برجسته دانست و گفت: توجه آیتالله علمالهدی به مسئله ولایت صرفاً نظری نبود، بلکه در تدریس، پژوهش و سلوک عملی او تجلی داشت و تبیین آیه ولایت از محورهای اصلی فعالیتهای علمی ایشان بهشمار میرفت.
حجیت و فلسفه وجود امام
حجتالاسلام و المسلمین مهدی شریعتیتبار، مدیر گروه فقه و اصول بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، نیز به یکی از مباحث مهم، یعنی «حجیت» در حوزه اصول دین و معارف اعتقادی پرداخت و با طرح این سوال گفت: آیا همانگونه که خبر واحد در فروع و احکام عملی معتبر دانسته میشود، در اصول دین نیز میتواند معتبر باشد یا خیر؟
وی با اشاره به مباحث مطرح در «رسائل» و «کفایه» تأکید کرد: در نگاه امامیه، معرفت امام واجبی عقلی است نه صرفاً شرعی؛ زیرا امام نقش اساسی در تبیین و ابلاغ احکام واقعی الهی دارد. این احکام، واقعی و مبتنی بر مصالح و مفاسد حقیقیاند و تبیین آنها نیازمند علم الهی و عصمت است؛ ویژگیهایی که پس از پیامبر اکرم(ص) تنها در امام معصوم تحقق مییابد.
حجتالاسلام شریعتیتبار، در ادامه فلسفه وجود امام در دوران غیبت را تبیین کرد و افزود: نصب امام به معنای جبر در هدایت نیست، بلکه فراهمکردن امکان دسترسی به حق و احکام واقعی الهی برای مردمی است که به وظیفه عبودیت خود عمل میکنند.
وی افزود: امام علاوه بر نقش تشریعی، در نظام تکوین نیز جایگاهی بنیادین دارد و بهعنوان «واسطه فیض» در سلسله وجودی عالم عمل میکند. از این منظر، وجود امام برای تحقق غایت خلقت، یعنی معرفتالله، ضروری است و بدون امام، هدف آفرینش، محقق نخواهد شد.
نظر شما