به گزارش قدس آنلاین، مهران مدیری پس از ده سال با «شیش ماهه» به تلویزیون برگشت، سریالی که قسمت اول آن، پنجشنبه گذشته از شبکه سه پخش شد. پیش از این آخرین همکاری مدیری با تلویزیون به سریال «درحاشیه» برمی گشت که نوروز ۹۴ روی آنتن شبکه سه رفت و فصل اول آن تماشایی تر از فصل دوم بود.

آثار تماشایی و پیشقراول مدیری در دهه های هفتاد و هشتاد که خاطراتی بیادماندنی را برای مردم ساخته بود، علاقه مندان به او را برای حضور دوباره اش در قاب سیما، به وجد آورد و بسیاری منتظر تماشای کار جدید این کارگردان بودند اما «شیش ماهه» در قسمتهای اول نتوانست پرقدرت ظاهر شود. اگرچه قضاوت درباره یک اثر با تماشای چند قسمت آغازین، عادلانه و درست نیست اما قسمتهای نخست یک سریال که باید قلاب مهرش را به دل مخاطب بیندازد، مهمترین بخش یک مجموعه به شمار می رود. باید دید که این سریال در قسمت های بعدی به قوام مورد انتظار می رسد یا نه.

آنچه در قسمتهای اول این سریال نشان داده شد کشکولی از ایده‌ها و موقعیت های تاریخ گذشته آثار قبلی‌ مدیری بود که اگرچه در آن زمان می توانست مخاطب را از خنده روده بر کند اما حالا آن فرمولها به سختی می تواند لبخند را روی صورت تماشاگر بنشاند چون سلیقه مخاطب در طنز، فرق کرده و خنداندنش، سخت تر شده است.

البته «شیش ماهه» در مقایسه با سریالهای طنز ضعیفی که در این سالها روی آنتن رفته، اثری بالاتر از سطح دیگر آثار سیماست اما در کارنامه کاری مدیری، بعید است که قدمی رو به جلو باشد.

سوار بر ایده های منسوخ شده

مهران مدیری، به عنوان کارگردانی آوانگارد سعی کرده که آثارش جلوتر از زمانه خودش باشد برای همین تماشای آثار قبلی او همچنان برای مخاطبان امروز، لذت بخش و تامل برانگیز است اما به نظر می رسد که در آثار اخیرش چه در نمایش خانگی و چه حالا در تلویزیون، نشانه های نوآوری و پیشرو بودن کمیاب شده است.

مدیری در سریالهای یک دهه اخیر خود روی ایده های منسوخ شده آثار قبلی اش سوار شده است درحالیکه انتظار می رفت همگام با تغییر سلیقه بصری مردم، به عنوان فیلمسازی جلوتر از زمانه اش، در مسیر نوآوری باشد.

افتتاحیه «شیش ماهه» همان موقعیت ها و شخصیت های تکراری سریالهای مدیری را دارد و شوخی های کم رمقی برای خندان مخاطب داشت. «شاهین» که محمد شعبان پور آن را بازی می کند، شخصیتی شبیه به نقش هایی را دارد که پیش از این سیامک انصاری در آثار مدیری بازی می کرد؛ آدمی عاقل اما منفعل که نسبت به رفتارهای عجیب اطرافیانش، واکنشی ندارد و کمی بی عرضه است.

شاهین، جوانی است که به تازگی از همسرش جدا شده، بیکار است، با خانواده اش زندگی می کند که هر کدام به نوعی در زندگی او دخالت می کنند، مادرش کنترلگری زیادی روی او دارد، به تراپیستش نمی تواند اعتماد کند چون رازهای زندگی او را برملا می کند، با داماد خانواده رابطه خوبی ندارد و با وضعیتی بی سروسامان و پا در هوا، روزهایش را می گذارند، روزهایی که البته به خاطر بیماری اش به روزشماری افتاده است.

محمد شعبان پور اگرچه سعی کرده این نقش را بامزه ایفا کند اما بامزه بودن برای خلق یک شخصیت کمدی، کافی نیست و آنچه باعث می شود که یک کمدی خوب و خنده دار شکل بگیرد، ترکیبی از همه عوامل درست در کنار هم برای ساخت یک موقعیت بیادماندنی است.

جواد رضویان که یکی از بانمک ترین طنازان آثار کمدی است، نیما شعبان نژاد که سابقه همکاری با مدیری را دارد (و موقعیت های دونفره شیرینی را با محمدشعبان پور خلق می کند)، علیرضا خمسه که هنوز خاطره خوش باباپنجعلی را برای مخاطبان سیما زنده می کند، مریم سعادت که روزی همسایه زی زی گولو بود، ناهید مسلمی به عنوان بامزه ترین بازیگر جوکر زنان، حسن معجونی با همان لحن شیرین حرف زدنش، سحر زکریا که پس از سالها و با گذر از گلایه ها، بار دیگر با مدیری همکاری کرده و چند بازیگر شناخته شده و چهره جدید دیگر از نقش آفرینان این سریال هستند. احتمالا در قسمت های بعدی مهران مدیری هم به قصه اضافه می شوند و شاید با نقش آفرینی اش، سریال در ایجاد موقعیت های طنزه و بامزه، فربه تر شود. اگرچه گفته می شود که نقش مدیری در سریال چندان پررنگ و پرسکانس نیست.

اعتماد به نویسندگان جوان

به جز تغییراتی که مدیری در تیم بازیگرانش داده و با چهره هایی که پیش از این سابقه همکاری با آنها را نداشته در این سریال کار می کند، تغییر بزرگ در گروه نویسندگانش است. او که معمولا با گروه ثابتی از نویسندگان کار می کرد حالا سراغ نویسندگان جوان دهه شصتی رفته است و دیگر خبری از پیمان و محراب قاسمخانی و امیرمهدی ژوله نیست.

امین انتظاری، احمدرضا کاظمی و امین فرشادمهر، تیم نویسندگان سریال را تشکیل می دهند که نامشان اول تیتراژ می آید. امین انتظاری، سازنده «پیشگو» بوده و چند فیلم کوتاه ساخته است. احمدرضا کاظمی، نویسنده کمدینی است که پیش از این در «اسکار» با مدیری همکاری کرده و سرپرست نویسندگان تاک شوی تلویزیونی «شب خوش» بوده است. امین فرشادمهر هم طنزنویس مطبوعات است که نویسندگی چند اثر تلویزیونی در کارنامه او دیده می‌شود.

قصه سریال در قسمت اول بیشتر معطوف به معرفی شخصیت ها و روابط آنها با هم بود و ریتم تند و سرحالی نداشت. البته حضور شاهین در مطب دکتر روانشناسی که درک و شناخت درستی از کارش نداشت و برگزاری نمایشگاهی از جوراب های قاب گرفته که طعنه ای به اداهای عجیب هنری بود، نشان از تلاش سازندگان برای طرح مسائل و اتفاقات روز اجتماعی و فرهنگی داشت. در قسمت دوم هم دلیل نامگذاری سریال مشخص می شود و با قصه جوانی ربرو هستیم که بخاطر بیماری اش، شش ماه بیشتر فرصت زندگی ندارد.

بهرحال قسمت های بعدی «شیش ماهه» مشخص می کند که فیلمنامه این سریال چقدر در خلق موقعیت های خنده دار و کنایه آمیز، موفق است چرا که تجربه نشان داده نویسنده‌ها در کیفیت آثار مدیری اهمیت زیادی داشته‌ اند.

باید منتظر ماند و دید تیم جدید و جوان او چه عملکردی از خود به جا می گذازند. ضمن اینکه قضاوت درست و منصفانه درباره «شیش ماهه» را هم باید به چند قسمت بعدی حواله کرد چرا که برخی آثار مدیری در قسمت‌های ابتدایی موفق نبوده‌اند اما کم‌کم قوام یافته و توجهات را به خود جلب کرده‌اند، شاید لازم باشد به «شیش ماهه» هم برای دیدن شدن، فرصت بیشتری داد اگرچه ۱۷ قسمت هم زمان چندان زیادی برای یک سریال تلویزیونی نیست و باید زودتر جایش را در دل مخاطبان باز کند.