در لحظه‌ای ساده اما عمیق از زندگی امام صادق(ع)، رفتار ایشان با دانه‌های ریز غذا، درس ماندگاری در حفظ نعمت و کشف راز شفا را برای همگان رقم زد.

عنِ اَلْأَصَمِّ عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ اَلْأَرَّجَانِیِّ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ وَ هُوَ یَأْکُلُ فَرَأَیْتُهُ یَتَتَبَّعُ مِثْلَ اَلسِّمْسِمِ مِنَ اَلطَّعَامِ مَا سَقَطَ مِنَ اَلْخِوَانِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ تَتَبَّعُ هَذَا فَقَالَ یَا عَبْدَ اَللَّهِ هَذَا رِزْقُکَ فَلاَ تَدَعْهُ أَمَا إِنَّ فِیهِ شِفَاءً مِنْ کُلِّ دَاءٍ .

عبدالله اَرَّجانی می‌گوید:

نزد امام صادق «علیه السلام» بودم و ایشان در حال خوردن غذا بودند.

دیدم که دانه‌هایی مانند کنجد از غذا که از سفره افتاده بود را دنبال می‌کرد و برمی‌داشت.

عرض کردم: فدایت شوم، این دانه‌های کوچک را دنبال می‌کنید؟

امام فرمود: «ای عبدالله، این روزیِ توست، آن را رها مکن. بدان که در آن شفای هر بیماری است.»

الکافی، ج ۶، ص ۳۰۱

--------------------------------------

عَنِ اَلْحَسَنِ بْنِ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: أَکَلْنَا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ فَلَمَّا رُفِعَ اَلْخِوَانُ لَقَطَ مَا وَقَعَ مِنْهُ فَأَکَلَهُ ثُمَّ قَالَ لَنَا إِنَّهُ یَنْفِی اَلْفَقْرَ وَ یُکْثِرُ اَلْوَلَدَ .

معاویة بن وهب گوید:

خدمت امام صادق علیه السّلام غذا خوردیم، هنگامی که سفره برداشته شد، حضرتش آن‌چه را که از سفره افتاده بود برمی‌داشت و آن را می‌خورد.

سپس به ما فرمود: این کار، فقر را از بین می‌برد و فرزند را فراوان می‌سازد.

الکافی، ج ۶، ص ۳۰۰