روستای اندج که امروز نامش در فهرست آثار ملی نیز ثبت شده، نه‌ تنها به‌ خاطر زیبایی‌های طبیعی و موقعیت کوهستانی چشم‌نوازش، بلکه به‌ واسطه‌ی گلیم اندج شناخته می‌شود؛ گلیمی که از دل خاک و دست‌های خسته‌ زنان روستا زاده می‌شود و گرمای انسان را در نقوش هندسی و رنگ‌های زنده‌اش جاری می‌کند.

در کوچه‌های باریک این روستا، صدای دار گلیم به سادگی و ریتم طبیعت درهم می‌آمیزد؛ صدایی دلنشین که از طلوع تا غروب، بخشی از زندگی روزمره‌ مردم شده است.

این گلیم دو رو دارد و از هر سمتی که به آن بنگری، زیبایی‌اش تو را به خلسه می‌برد؛ همانند روح مردم اندج که سختی را از هر سمت، با صبر و هنر پاسخ می‌دهند.

نقوش گلیم اندج عمدتا هندسی‌اند که یادآور قوچ‌ها، خطوط کوه، و طرح‌هایی ساده اما پرمعنا، در گذشته، رنگ‌ها بیشتر تیره و کدر بودند، اما امروز، هنرمندان جوان با ذوقی تازه، رنگ‌های روشن و پرانرژی را به بافت‌های سنتی آن اضافه کرده‌اند؛ تلفیقی از اصالت و امید.

ابزار کار هنرمندان اندج همان دارهای افقی و عمودی است که گویی نسل به نسل چون میراثی مقدس از مادران به دختران رسیده.

هر رج از این گلیم، نشان از دلدادگی دارد، به خاک، به مردم، به هویت ایرانی که در بافت هر نخ آن موج می‌زند.

استان قزوین امروز با بیش از ۱۲ هزار هنرمند صنایع دستی، یکی از قطب‌های مهم هنر اصیل ایرانی است؛ از گلیم و چرم‌دوزی گرفته تا چادر شب‌بافی، منبت و خوشنویسی اما در میان همه اینها، اندج جایگاهی خاص دارد، روستایی کوچک با قلبی بزرگ که موفق شد نامش را به عنوان روستای ملی گلیم ایران در تاریخ ثبت کند.

وقتی به اندج سفر می‌کنی، نه‌تنها نقش‌های گلیم را می‌بینی، بلکه روح هنر را لمس می‌کنی؛ دستانی پینه‌ بسته، چشمانی آرام و نگاهی سرشار از ایمان به کار رفته است.

در هر خانه، گویی زندگی بر دار هنر می‌تابد، شاید اندج را بتوان تعریفی زنده از آن جمله دانست "جایی در دل کوهستان، که تار و پود عشق به ایران بافته می‌شود".

اندج، روستایی آرام در آغوش طبیعت بی‌نظیر بخش رودبار الموت شرقی، جایی که دستان هنرمند، زمین و دل‌های مهربان ساکنانش را درهم تنیده‌ تا روح زندگی را در هر برگ، هر سنگ و هر نسیم جاری سازد.

در اندج، زمان رنگی از آرامش و صفا دارد؛ انسان در کنار طبیعت معنا پیدا می‌کند و مسیر زندگی جز پیشرفت و شکوفایی روح نیست، اینجا در اندج صدای باد شبیه لالایی مادران است و نگاه مردم، آینه‌ای از صداقت و عشق.

معاون صنایع دستی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری استان قزوین در این باره اظهار می‌کند: جمعیت این روستا براساس آخرین سرشماری انجام شده ۲۲۹ نفر است که به زبات تاتی (دیلمی) سخن می‌گویند و بیشتر اهالی آن از طریق کشاورزی و به ویژه باغداری، دامداری، پرورش زنبور عسل و آبزی پروری امرار معاش می‌کنند.

میثاق گودرزی افزود: زنان و دختران هنرمند روستای اندج نیز از طریق گلیم‌بافی به امرار معاش خود و خانواده کمک می‌کنند و به واسطه همین پویا بودن صنایع دستی در بین اهالی، اندج در سال ۱۴۰۰ به عنوان روستای ملی "گلیم الموت" ثبت ملی شد.

وی ادامه داد: خورش قبولی نیز یکی از غذاهای این روستا است که به ثبت ملی نیز رسیده، این غذا به عنوان یکی غذاهای رسمی برای پذیرایی‌های جمعی در روستا و در مراسم عزاداری محرم طبخ می‌شود.

گودرزی با اشاره به اینکه سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به عنوان متولی صنایع دستی جایگاه ویژه‌ای برای هنرمندان قاِیل است، تصریح کرد: تلاش ما این است که زنان در روستاها علاوه بر کارهای روزمره خود، صنایع دستی را به عنوان هنری ماندگار در دل تاریخ حفظ کنند و این اداره کل با تمان توان خود و در راستای ایجاد اشتغال و درآمد پایدار اهالی روستا، به ویژه زنان تلاش می‌کند.

معاون صنایع دستی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری استان قزوین اضافه کرد: برای توانمندسازی هنرمندان، به خصوص زنان روستا و همچنین توسعه بازار صادرات محصولات هنری؛ حمایت‌های مالی از طریق تسهیلات بانکی در اختیار هنرمندان قرار می‌گیرد.

وی، یکی از چالش‌ها و معضلات صنایع دستی را بحث هزینه ها و مواد اولیه دانست و یادآور شد: افزایش قیمت مواد اولیه و همچنین نبودن این مواد یکی از معضلات فراروی هنرمندان بوده که در برخی موارد باعث به وجود آمدن مشکلاتی برای این قشر شده اما معاونت صنایع دستی همواره برای اعتلای هنر در سطح این استان در تلاش بوده و با برپایی نمایشگاه‌های فصلی زمینه فروش محصولات دستی هنرمندان را فراهم می‌کند.