این حرف پس از جلسه با مدیران باشگاههای پرهوادار و وزیر ورزش زده شد و قرار است بخشنامهای رسمی صادر شود. روی کاغذ، عالی به نظر میرسد و همخوانی کامل با پروتکل سهمرحلهای فیفا برای مقابله با تبعیض دارد.اما سؤال اصلی اینجاست: اگر بازی واقعاً تعطیل شد، بعدش چه میشود؟بر اساس قوانین فیفا (که ایران هم موظف به اجرای آن است)، پروتکل سهمرحلهای اینگونه عمل میکند:مرحله اول: توقف موقت بازی و اعلام هشدار از بلندگوهای ورزشگاه برای قطع شعارها.مرحله دوم: تعلیق بازی و فرستادن تیمها به رختکن تا رفتار متوقف شود.مرحله سوم: اگر ادامه یافت، تعطیلی کامل بازی.در صورت تعطیلی نهایی ، تیم میزبان (که هوادارانش مقصر اصلی هستند) ۳-۰ بازنده اعلام میشود، مگر شرایط استثنایی وجود داشته باشد.
علاوه بر این، کمیته انضباطی میتواند جریمههای سنگینتری اعمال کند: جریمه نقدی (حداقل ۲۰ هزار فرانک سوئیس برای بار اول)، برگزاری بازی بدون تماشاگر، کسر امتیاز، یا حتی محرومیت از رقابتها در موارد تکراری.در ایران، آییننامه انضباطی فدراسیون هم مشابه است: باشگاه میزبان مسئول رفتار هوادارانش است و میتواند با جریمه نقدی، محرومیت از میزبانی، یا کسر امتیاز مواجه شود. اما اینجا نکته کلیدی است: شناسایی و مجازات عوامل واقعی (هواداران متخلف) به جای تنبیه جمعی باشگاه.مدیرعامل تراکتور درست میگوید: با نصب دوربینهای چهرهنگار و همکاری پلیس، میتوان افراد را شناسایی و ممنوعالورود کرد.
این کار نه تنها عادلانهتر است، بلکه از تنبیه جمعی (که هواداران بیگناه و خود باشگاه را مجازات میکند) جلوگیری میکند. چرا تا حالا این ابزارها جدی گرفته نشده؟مشکل اصلی فوتبال ایران، اجرای ناقص و استاندارد دوگانه است. وعده تعطیلی بازی قبلاً هم داده شد (مثل تابستان امسال)، اما در عمل، شعارهای قومیتی ادامه داشت و فقط جریمههای ناچیز صادر شد. اگر این بار جدی باشند، باید از بازی بعدی شروع کنند: تعطیلی واقعی، اعلام ۳-۰ بازنده، و مهمتر، شناسایی متخلفان.آقای تاج! فوتبال ما نیاز به عمل دارد، نه تهدید تکراری. تعطیلی بازی ابزار نهایی است، اما با شناسایی عوامل و فرهنگسازی واقعی، میتوانیم سکوها را پاک کنیم – بدون اینکه کل فوتبال ضرر کند. این بار، اجرا کنید تا باور کنیم.
نظر شما