قدس آنلاین،محمد بن فیض، از امام محمد باقر(ع) روایت کرده است که آن حضرت فرمود که: «عصاى موسى(ع) در نزد آدم(ع) بود، بعد از آن به شعیب منتقل شد، پس به موسى بن عمران رسید. و به درستى که آن عصا نزد ما است، و من در این نزدیکى آن را دیدم، به مرتبه‏ اى سبز و تازه بود.

که گویا الحال از درخت خود جدا شده بود. و به درستى که این عصا، سخن مى‏ گوید چون مأمور شود به سخن گفتن، و براى قائم ما مهیّا و آماده شده، و قائم ما به آن عصا مى ‏کند آنچه موسى به آن مى ‏کرد. و به درستى که این عصا، به ترس مى ‏افکند هر که آن را ببیند و فرو مى‏ برد آنچه دشمنان ما تزویر مى‏ کنند و به دروغ آن را به خلق مى‏ نمایند، و مى ‏کند آنچه را که به آن مأمور شود.

به درستى که این عصا، که در آنجا که شروع کرد که فرو برد آنچه را که به دروغ به مردم مى ‏نمودند، و همان را باز مى کرد و آن را دو شعبه (یعنى: دو طرف) بود: بالا و پایین. و یکى از دو شعبه، در زمین و دیگرى در سقف بود، و میانه لب بالا و پایین آن چهل ذراع بود. و به زبان خویش، آنچه را که به تزویر و حیله ساخته بودند، فرو مى ‏برد».

ابوحمزه ثُمالى، از امام جعفر صادق(ع) روایت کرده است که گفت: شنیدم از آن حضرت که مى‏ فرمود: «الواح موسى(ع)، در نزد ما است، و عصاى موسى در نزد ما است، و ماییم وارث‏هاى پیغمبران».

ابوسعید خراسانى، از امام جعفر صادق(ع) روایت کرده است که آن حضرت فرمود که: « امام محمد باقر(ع)فرمود که: قائم ما چون در مکّه قیام کند، و اراده نماید که متوجه کوفه گردد، جارچى آن حضرت جار کند که: هیچ از شما طعام و شراب و آب و نان را بر ندارد، و سنگ موسى بن عمران را بردارد، و آن یک بار شتر است. پس در هیچ منزلى فرود نیاید، مگر آن‏که از آن سنگ چشمه جارى شود. پس هر که از آن بخورد و گرسنه باشد، سیر شود و هر که تشنه باشد سیراب گردد، و همان توشه ایشان است تا در نجف اشرف فرود آید از پشت کوفه»/جام

پی نوشت:

تحفة الأولیاء (ترجمه أصول کافى)، ج‏۱، ص740تا743.