به گزارش قدس آنلاین ، در ادامه خطبه آمده است: «آگاه باشيد! هيچ يک از شما، نبايد از بستگان نيازمند خود، روي گردان شود و از آنان چيزى را دريغ دارد، که نگه داشتنش مايه فزونى نيست و از بين رفتنش، کمبودى براى او نمى‌آورد. آن کس که دستِ دهنده خويش را از بستگانش بازدارد، تنها يک دست را از آن‌ها گرفته، اما دست‌های فراوانی را از خویش دور کرده است. و آن کس که نسبت به بستگانش، متواضع و نرمخو و بامحبّت باشد، دوستى آنان را براى خود هميشگى خواهد کرد.»

بخشش و انفاق، نتايج مهمى از جمله دوستى با فقرا را در پی دارد كه به نوعی نظام بخشيدن به خيرخواهى است و وحدت اجتماعى را بخصوص ميان خويشان و اقربا برقرار مى‌کند. انسان نبايد از اقربا و خويشانى كه در وضع زندگي‌شان آشفتگى مى‌بيند، فاصله بگيرد و از ترميم اختلال‌ها و از هم پاشيدگى وضع آن‌ها بوسيله مازاد مالى كه زيادى و نقصانش در حال انفاق كننده تأثيرى ندارد، خوددارى كند. اما خوددارى از بخشش مازاد مال به بندگانی كه بشدت بدان نياز دارند در آخرت، سبب بدبختى بزرگ و عذاب دردناك مى‌شود. (- شرح ابن میثم بحرانی – ترجمه محمدی مقدم)