به گزارش قدس آنلاین به نقل از تبیان ، انسان در حالت احتضار و اواخر حضورش در دنیا بین دنیا و برزخ قرار دارد و اصطلاحا گفته می شود یک پایش در دنیا و پای دیگر در آخرت است. انسان گاهی به دنیا می آید و گاهی به برزخ می رود ، گاهی بیهوش می شود و به آن عالم اشراف پیدا می کند و گاهی به هوش هست و به این عالم اشراف دارد در این تغییرحالت ها، مسایلی اتفاق می افتد که به بعضی از آنها اشاره می شود . 
نکته دیگر آنکه بخش قابل توجهی از محدودیت هایی که در عالم ماده هست در عالم برزخ وجود ندارد مثلاً در دنیا محدودیت زمانی و مکانی هست. از نظر حواس چیزی قابل ادراک ما هست که جسم باشد و مکان داشته باشد. 
در روایتی به نقل از امام علی (علیه السلام) و روایات متعدد دیگری نقل شده در آخرین لحظات عمر ، انسان باطن و ملکوت بعضی از چیزها را مشاهده می کند. 

امام علی (علیه السلام) فرمود: انسان در آخرین روز از روزهای دنیا و اولین روز از روزهای آخرت که قرار می گیرد ناگهان چهره ای در مقابلش آشکار می شود که برایش ناشناس است از او می پرسد تو که هستی که من تو را نمی شناسم. می گوید من اموال تو هستم که در طول عمرت جمع آوری کردی.  

چهره واقعی اموال انسان

اموال انسان یک حقیقت ملکوتی و یک حقیقت ناسوتی دارد. حقیقت ناسوتی و دنیویش همین حساب بانکی، زمین ، خانه ، ماشین و ... است که اینها را مال دنیا می گویند و آنچه می بینیم شکل دنیاییش است. اما شکل برزخی هم دارد که آن شکل با شکل دنیایی فرق می کند. با خانه نمی توان حرف زد اما با شکل برزخی خانه می شود حرف زد. خانه شعور ندارد اما حقیقت ملکوتی آن شعور دارد لذا انسان می تواند با آن گفتگو داشته باشد. 
نماز ظاهری دارد که همان اذکار و اقوال و افعال است و باطنی دارد که بسیار نورانی، زیبا و معطر است به طوری که اگر انسان یک بار نماز را ببیند عاشق نماز می شود به گونه ای که شاید از عشق نماز اصلاً خواب نرود.
حضرت فرمود: این چهره می گوید من اموال تو هستم که در طول عمرت جمع آوری کردی. آن شخص می گوید می دانی که من چقدر نسبت به تو حریص بودم، چقدر زحمت کشیدم و شب و روز دویدم تا تو را جمع کردم، وضع من را می بینی که چقدر گرفتارم؟ سختی حالت من را در حالت احتضار مشاهده می کنی ؟ در این شرایط بسیار سخت چه کمکی می توانی به من بکنی ؟ 
مال به او می گوید تو به اندازه یک کفن از من حق داری. کفن را می توانی بگیری و همراه خودت ببری غیراز آن حقی از مالت نداری بقیه آن باید برای اهل دنیا بماند.  بعد از مرگ هم وصیت انسان به یک سوم از مال نافذ است. اما همان یک سوم را هم نمی تواند همراه خودش ببرد . آنچه که انسان می تواند ببرد فقط کفن است. 

چهره واقعی خانواده و اهل میت

شخص از این چهره ناامید می شود. بعد چهره دیگری در مقابلش ظاهر می شود ، از او می پرسد تو که هستی؟ می گوید من اهل تو هستم. اهل غیر از زن و بچه است. حقیقت ملکوتی اهل نیز غیر از حقیقت دنیاییش است. حقیقت دنیایی اهل یعنی خانواده، زن، بچه و اطرافیان. 
حقیقت ملکوتی اهل از او می پرسد تو که هستی؟ می گوید من اهل تو هستم . به او می گوید می دانی من چقدر برای شما زحمت کشیدم حق و ناحق کردم ، استراحت خودم را فدای شما کردم و برای خوشی و رفاه شما چه تلاشی کردم ؟ الان گرفتارم چه کمکی می توانید به من بکنید؟ اهلش به او می گویند ما تو را تا قبر همراهی می کنیم و دفن می کنیم. و دیگر نمی توانیم داخل قبر بیاییم وبمانیم و بعد از دفن بر می گردیم به زندگی خودمان برسیم. انسان از اهلش هم ناامید می شود.

چهره واقعی اعمال میت

چهره سومی در مقابلش تمثل پیدا می کند. از این چهره می پرسد تو که هستی که من تو را نمی شناسم و ندیدم؟ می گوید من اعمال تو هستم ، اعمالی که در طول عمرت انجام دادی. 
به او می گوید می دانی من نسبت به شما خیلی دل خوشی نداشتم. شما بر من سخت بودید. وقت نماز که می شد می گفتم باز باید بلند شد و نماز خواند. صبح باید از خواب بلند شد. یا روزه ماه مبارک رمضان که بر من خیلی سنگین بود. البته  در روایت این گونه آمده که این شخص و نوع انسان ها این طور هستند که عمل برایشان سنگین و سخت است و قطعا برای همه این حالت نیست بعضی عاشقانه عبادت می کنند. 
سپس به او می گوید می دانی که نسبت به تو دل خوشی نداشتم حالا که گرفتاری من را می بینی چه کمکی می توانی به من بکنی؟ عمل به او می گوید من همیشه و همه جا در قبر، برزخ، قیامت همراه تو هستم و تو را تا بهشت همراهی می کنم و اصلاً بهشت توخود من هستم . اگر بد هم باشد یعنی شخص اعمال بدی داشته باشد باز هم به او می گوید من همه جا همراه تو هستم و اصلاً جهنم تو خود من هستم. 
با توجه به نکات بسیار ظریف و دقیقی که در این حدیث هست بسیاری از مشکلات مرگ و بعد از مرگ و قبل از مرگ حل می شود. 

منبع: پاسخ به سوالات اعتقادی استاد محمدی موجود در سایت رادیو معارف