به گزارش قدس آنلاین از به نقل از خبرنگارحوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ جمشید هاشم پور که متولد سال 1323 در محله سلسبیل تهران است، به عنوان ستاره سینمای ایران در دهه هفتاد به علاقمندان سینما معرفی شد تا جایی که تیپ قهرمان سر تراشیده تا سال‌ها افراد زیادی را روانه سینما ها می‌کرد. 

هاشم پور با ایفای نقش در فیلم‌های مختلف توانایی خود را به اثبات رسانده است و موفق شد که در سال 77 برای فیلم «هیوا» به کارگردانی رسول ملاقلی‌پور، دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد را از هفدهمین جشنواره فیلم فجر کسب کند. 

این بازیگر این روز ها فیلم «نفس» به کارگردانی نرگس آبیار را بر پرده سینما دارد که در این فیلم نقشی کوتاه و خاص را بازی کرده است، گفت و گوی خبرنگار ما را به این بهانه با وی در ادامه می‌خوانید:  

دلیل انتخاب این نقش و بازی شما در فیلم «نفس» چه بود؟ 
این نقش برایم خیلی خاص و ویژه بود و حتی قبول کردم که این نقش را با حجم کم نیز کار کنم. 

حجم نقشی که قرار است ایفا کنید، در انتخاب شما تاثیر می‌گذارد؟ 
حجم نقش به کم و زیاد بودن آن نیست، چیزی که اهمیت دارد تاثیرگذاری آن نقش بر بیننده است، من چند فیلم کار کردم که در آن ها نقش کوتاه ایفا می‌کنم، اما بازی در این فیلم‌ها و در قالب این نقش‌ها به انتخاب خودم بوده است. 

بزرگ ترین دغدغه شما در دنیا بازیگری چیست؟ 
دغدغه‌ها و ناراحتی‌های خانوادگی؛ چون ما هم مثل مردم هستیم و این اتفاقات متوجه ما هم می‌شود، اما در دنیای سینما و فیلم، فعلا دغدغه خاصی ندارم ولی به طور کلی رقابت‌ها سنگین و سخت است، البته این اتفاق در ایران نسبت به کشور هایی که سینما پیشرفته‌تری دارند، کم تر و ملایم تر است. 

اگر به گذشته بازگردید باز هم حرفه بازیگری را انتخاب خواهید کرد؟ 
بله چرا که نه. حتما باز هم بازیگری را انتخاب می‌کردم.

چه جور نقشی را دوست دارید، بازی کنید؟ 
من فیلمی به نام «استشهادی برای خدا» را بازی کردم، که نقشم در این فیلم یکی از نقش‌هایی است که خودم خیلی دوست داشتم آن را بازی می‌کردم. 

ملاک‌های شما برای انتخاب نقش هایتان چیست؟ 
اول تهیه کننده‌ای است که فیلم را تهیه می‌کند و بعد فیلم نامه و کارگردانی، سه عاملی هستند که در تاثیرگذاری یک پروژه نقش دارند. 

در سینما به دنبال چه هستید و از هنر چه می‌خواهید؟ 
هنر به قدری بی‌اندازه و گسترده است که نمی‌شود تشخیص داد و پیش بینی کرد. هر کاری که انجام می‌دهم ممکن است آخرین کارم در این عرصه باشد و نمی‌توان تشخیص داد که در چه موقعیتی قرار داری و کجا هستی و یا این که اصلا چه فیلمی تو را ارضا می‌کند و چه فیلمی را دوست نداری. 

با توجه به این که شما ستاره سینمای ایران بودید، فکر می‌کنید که چطور می‌توان به این جایگاه رسید؟ 
در سینمای ما دو دو تا برابر با چهار نیست و این کار هیچ معیاری ندارد. نمی‌دانم شاید به زمان، مکان، خود بازیگر، جامعه، خانواده و یا حتی ورزش کردن مربوط شود و همه این عوامل در مجموع دست به دست هم می‌دهند تا شخصی ستاره شود. 

برای افرادی که می‌خواهند بازیگر شوند، چه  توصیه‌ای دارید؟ 
توصیه خاصی که نمی‌شود کرد به جز آن که تحصیلات این راه را پیش بگیرند و از طریق دانشگاه و به شکل خیلی اصولی و کامل ریزه کاری‌های این حرفه را یاد بگیرند و درست وارد این راه شوند، چون بدون برنامه مطمئنا به جایی نخواهند رسید. 
 
گفت و گو از ملیکا نصیری صنعتی