به گزارش قدس آنلاین به نقل از گیزمگ، محققان موسسه ملی بیماری‌های دیابت، هاضمه و کلیه در آمریکا دریافتند عامل اصلی کاهش سریع انگیزه کنترل وزن در افراد چاق به علت کاهش گیرنده‌های عصبی دوپامین در مغز است.

دوپامین یک انتقال‌دهنده عصبی در محل اتصال نورون‌های مغزی است که در بیشتر مهره‌داران و بی‌مهرگان نقش فعال‌کنندگی دارد.

نتیجه مطالعات محققان این مرکز که در ابتدا با هدف شناسایی احساسات حیوانات در مواجهه با غذاهای مختلف آغاز شده بود، مشخص کرد که دوپامین عامل اصلی تحرک در موش‌ها است و با توجه به شباهت ژنتیکی موش‌ به انسان احتمالا کاهش گیرنده‌های این انتقال‌دهنده عصبی در انسان نیز عامل اصلی کاهش فعالیت بدنی و به دنبال آن کاهش انگیزه برای کنترل وزن است.

محققان برای نتیجه‌گیری صحیح، موش‌های آزمایشگاهی مورد نظر را به دو گروه تقسیم کردند: گروه اول به مدت 18 هفته با غذای استاندارد تغذیه شدند و در این مدت گروه دوم از غذای با چربی بالا تغذیه کردند.

فرایند افزایش وزن در گروه دوم از هفته دوم آغاز شد و در هفته چهارم میزان تحرک و سرعت حرکت آنان تا نصف کاهش یافت، اگرچه محققان اظهار کردند که کاهش تحرکات بدنی موش‌ها قبل از وزن‌گیری کامل آغاز شده است. پس از این آزمایش می‌توان نتیجه گرفت عامل دیگری غیر از اضافه وزن در کاهش تحرک موش‌های گروه دوم تاثیر دارد.

محققان پس از دریافت سرنخ تاثیر دوپامین اقدام به بررسی شش نوع ماده مختلف در کانال انتقال عصبی دوپامین کردند.

سرانجام محققان دریافتند کاهش گیرنده‌های مشخص دوپامین موسوم به D2 در موش‌های غیرفعال بارزترین فاکتور برای عدم تمایل به حرکت و سوزاندن کالری اضافی است.

پس از شناسایی عامل اصلی کنترل تحرکات بدنی، محققان با استفاده از فناوری مهندسی ژنتیک گیرنده‌های دوپامین D2 را در مغز موش‌های لاغر کاهش دادند. 

نتیجه این دستکاری ژنتیکی نشان داد که موش‌های لاغر همزمان با کاهش فعالیت از دریافت کالری اضافی ناشی از رژیم غذایی پرچرب چاق نشدند.

نتایج این مطالعه نشان داد بر خلاف باور موجود دلیل کاهش فعالیت در افراد چاق به طور مستقیم به افزایش توده بدنی مربوط نیست، بلکه برخی از عوامل مغزی مثل دوپامین در روند چاقی و کاهش انگیزه لاغری موثر هستند.