قدس آنلاین - علی محمدزاده/ چند روزی است که آواری از بغض بر ایران و ایرانی می‌بارد و هوای همه قلب ها و چشم ها همچون آسمان ایران بارانی است چون تنها یک ساختمان! فروریخته و چندین هموطن ما در آن جان خود را از دست داده‌اند.

فارغ از اینکه علیرغم حضور عالی‌ترین مقام های کشوری در صحنه و به اصطلاح پای کارآمدن همه آنچنان که انتظار می‌رفت کار چندانی از پیش نرفته و آزمون پلاسکو برای مدیریت بحران کشور نمره قابل قبولی به دنبال نخواهد داشت و مانند بسیاری از حوادث مشابه تنها قهرمانان این حادثه هم همان آتش نشانان هستند که هنوز نه حقوق در خوری دریافت می‌کنند و نه آنکه با تمام بلاهایی که سرشان می‌آید شغلشان از جمله مشاغل سخت و زیان‌آور شناخته نمی‌شود.

اما روی دیگر سکه در هوای دود گرفته حادثه پلاسکو وعده‌هایی است که مدیران بخش های مختلف می‌دهند؛وعده‌هایی چون بیمه تمام کارگران شاغل این مجتمع که حالا بیکار شده‌اند یا وام های یک میلیارد ریالی به کسبه و جانمایی مکانی جدید برای کسبه تا زمان بازسازی دوباره پلاسکو که هر روز می‌شنویم.

حال این پرسش مطرح است که چرا مدیرانی که تا دیروز با کسبه همین محل یا امروز با تمام مراجعان به ادارات زیر مجموعه خود به قول معروف براساس ضوابط و بروکراسی طولانی و سخت اداری رفتار می‌کردند و می‌کنند حالا به یکباره تمام ضوابط را فراموش می‌کنند و خیرخواه شده‌اند.

اینکه بگوییم برای همدردی و کاستن آلام حادثه دیدگان است به لحاظ اخلاقی درست است اما این نکته هم باید مدنظر باشد که این همه سخاوت هستیم مدیریتی شاید برای پوشاندن تمام کم کاری ها در سال های گذشته است اینکه اگر واقعاً برای اجرای قانون تسامح و تساهل نمی‌کردند و اگر واقعاً به خطرآفرین بودن این ساختمان پلیس اعتقاد داشتند و ده ها اخطار صادر کرده‌اند چرا به کمک مدیران عالی رتبه‌ای همچون وزیر کشور که هر روز به خرابه‌های پلاسکو سر می‌زند و برای آن جلسه می‌گذارد بنیاد مستضعفان را ملزم به رعایت ضوابط قانونی نکردند.

آیا سخاوت سرریز شده این روزها نمی‌تواند برای خاموش کردن آتش انتقادها از مدیران کم کاری باشد که تخلفات عدیده‌ای را دیدند و از آن چشم پوشی کردند و یا آنانی که برای گذران دوران مدیریت آرام خود هیچگاه نخواستند مصایب اجرای قانون را به جان بخرند با آدم های به اصطلاح دانه درشت و سازمان های بی‌توجه به اخطارهای قانونی در مسیر قانون شکنی تاختند و می‌تازند.

خلاصه اینکه به نظر می‌رسد باز هم قرار نیست از این حادثه هم درسی گرفته شود و رفتارهای غلط اصطلاح شود چون هیچ مدیریتی نمی‌گوید برای حفظ جان سایر شهروندان 100 ساختمان از 3 هزار ساختمانی که اعضای شورای شهر می‌گویند شرایط مشابه پلاسکو دارند را تخلیه و تخریب می‌کنیم یا تا زمان اصلاح ایرادات می‌بندیم.

تردید ندارم یک هفته پس از جمع شدن این حادثه سراغ هر کدام از همین مدیران برویم و بخواهیم که برای جلوگیری از بروز حادثه‌ای مشابه در ساختمان های بزرگی که یقین داریم مرگ در وجب به وجب آن ها کمین کرده کاری بکنند پاسخ هایی خواهیم شنید که به اندازه غم از دست دادن آتش نشانان عزیز باید اشک بریزیم و بغض کنیم.