در حدیث نبوی آمده است:شیب بن آدم و تشبّ فیه خصلتان الحرص و طول الامل 

هر چه انسان پیرتر می‌شود دو صفت در او غلبه می‌کند اول حرص دوم آرزوهای دور و دراز.

 در تمام کشورهای مترقی دنیا میلیاردرهای سالخورده از سن پنجاه به بالا به فکر می‌افتند در قبال مکنت فراوانی که کسب کرده‌اند و در شکرگزاری از نعم الهی که در کشورشان از پرتو هوش و استعداد و پشتکار همکاران و زیردستان نصیبشان شده است بخش معتنابهی از ثروت و دارایی خویش را انفاق کنند، موقوفاتی تخصیص می‌دهند، دانشگاه ها و پژوهشکده‌هایی تأسیس می‌کنند، بیمارستان ها و درمانگاه ها و نواخانه‌ها و مؤسسه حمایت از یتیمان احداث می‌کنند. مقادیری کلان از میلیادرها دلار از ثروت خود را در اختیار مؤسسات علمی و پژوهشی قرار می‌دهند که تا هزینه های راه درمان بیماری به ظاهر علاج ناپذیر سرطان را بیابند.

راکفلر، فورد، هواردهیوز، خانواده ثروتمند کندی و صدها میلیاردر دیگر آمریکایی و اروپایی به شکرانه اینکه ثروتشان محفوظ مانده است هر سال به سهم خود در بسیاری از خدمات اجتماعی و عام المنفعه شرکت می‌کنند. مرحوم پروفسور ابوالمجد حجتی استاد ممتاز دانشگاه های آمریکا که دو سه سال پیش در سن ۹۰ سالگی فوت کرد و به اینجانب لطف فراوان داشت برایم تعریف می‌کرد «در سال های دانشجویی در آمریکا در دهه ۱۳۳۰، استادی که به این شاگرد ایرانی لطف و محبتی داشت وقتی دید او هر روز از دانشگاه برای حرف ناهار بیرون می‌رود و چند دلاری خرج تناول ناهار یا شام می‌کند از او پرسید چرا از بن دانشگاهی غذا استفاده نمی‌کنید؟ دکتر ابوالمجد حجتی اظهار بی‌خبری کرد.

استاد آمریکایی گفت: یک مؤسسه حمایت از دانشجویان در فاصله نیم کیلومتری از دانشگاه رستورانی به ظرفیت ۸۰۰ تن برای استفاده دانشجویان از غذای مغذی سالم مفید ارزان افتتاح کرده که شما می‌توانید با پرداخت مبلغ بسیار ناچیزی از یک غذای کافی شامل سوپ، پیش غذا، غذای اصلی، دسر و نوشابه (کوکا و غیره) استفاده کنی. به دفتر دانشکده برو بن مخصوص را بگیر و در پولی که از ایران برایت می‌رسد صرفه جویی کن.»

رمز پایدار ماندن بسیاری از جوامع غربی که عده‌ای در آنجا از طریق کار و تلاش و تخصص و ابداع و اختراع یا روش های دیگر به ثروت کلان می‌رسند همین در نظر گرفتن و ملاحظات و کمک رسانی به دولت‌ها و سازمان های اجتماعی و عام المنفعه است.

در روزنامه‌ها خواندم مقام بلند مرتبه دولتی طی بیانات بلیغی فرموده در ظرف سه سال و نیم اخیر ۸۰۰ هزار شغل ایجاد شده است. خوانندگانی از روزنامه‌ای خواسته بودند آن مقام محترم مشخصاً اعلام فرماید و بگوید نام این سازمان ها و کارخانه‌ها و شرکت هایی که این تعداد افراد را سر کار گذاشته‌اند چیست و در کدام استان کشور واقع‌اند؟

من به شخصه شهادت می‌دهم دو نفر را در خیابانی که نزدیک منزل بنده است دیده‌ام که افراد غول پیکر و قوی جثه‌ اما روستایی و بی‌آزاری هستند و به عنوان محافظ و بادیگارد خصوصی یک آرایشگاه زنانه بسیار مشهور و مورد مراجعه خانم ها خدمت می‌کنند. از بس ولگردان و کیف دزدان با چوب و چماق و دشنه و گزلیگ وارد این آرایشگاه، شده و کیف و پول و عابربانک و جواهرات خانم ها و عروس خانم ها را ربوده اند صاحب این آرایشگاه که زن آرایشگر هنرمندی است به فکر افتاده دو بادیگارد استفاده کند که این جوان قوی هیکل از ساعت ۷ صبح که من گاهی از آن خیابان باریک عبور می‌کنم تا برای سخنرانی به مؤسسه‌ای بروم از ساعت ۷ تا ۱۰ شب با یک چماق گرگ کش یکی ایستاده یکی نشسته روی چهار پایه از آرایشگاه مزبور حراست می‌کنند خیلی از کارآفرینی این خانم خوشم آمد که چقدر عاقل و دوراندیش بوده و به جای مراجعات بعدی به کلانتری و دادسرا چاره کار را از آغاز کرده است.

به ترتیب ثروتمندان به مال و منال و رانت رسیده ایرانی مگر عده‌ای چون خیرین مدرسه‌ساز و درمانگاه ساز به فکر خدمات عام المنفعه و احداث بیمارستان و درمانگاه یا تخصیص اعتباری برای تحقیقات در زمینه‌های مختلف علمی و فنی و پزشکی نیستند.

در یکی از روزنامه ها خواندم یک نماینده مجلس شورای اسلامی آقای حاجی دلیگانی نماینده مردم شاهین شهر ادعا کرده: «دانیال زاده میلیاردر معروف و بدهکار چند هزار میلیاردی چندی پیش یک واحد مسکونی به ارزش ۱۶ میلیارد تومان در میدان تجریش تهران را به خانمی که همسر شخص بانفوذی است هدیه کرده و نیز چکی به مبلغ ۲۵۰ میلیون تومان برای هزینه مراسم ختم والده یکی از مسؤولان پرداخت کرده است.»

جای تأسف است که میلیاردرهای ما مبالغی از ثروت بادآورده خود را به جای هدیه دادن به این و آن به مصارف عام المنفعه اختصاص نمی‌دهند. مثلاً چه ایرادی داشت آقای دانیال زده آن ۱۶ میلیارد تومان را به خرید تعداد زیادی اتومبیل آتش نشانی اختصاص می داد و نام خود را با لوحه فولادین در کنار هر اتومبیل نصب و به شهرداری تهران هبه می‌کرد؟

چه می‌شد آن نفر بعدی اعلام می‌کرد ۲۵۰ میلیون تومان خرج ختم والده فلان مقام را به گرمخانه شهرداری تهران اهدا می‌کند که خرج شام یک ماه کارتن خوابان شود؟

امیدوارم دولتمردان و دولتمردانی که پیرتر و سالخورده‌تر می‌شوند حدیث نبوی بالا را مدنظر داشته به فرمایش و تأکید حضرت پیامبر بزرگوار(ص) از حرص و آرزوهای دور و دراز احتراز کنند و خدمت به خلق خدا را جزو عبادات به حساب آورند.