به گزارش قدس آنلاین، بیژن عبدی اقتصاددان بیان داشت: گزارش تجارت خارجی ۱۱ ماهه کشور نشان می‌دهد که همچنان نفت و مشتقات نفتی در صدر کالاهای صادراتی کشور قرار گرفته و این در حالی است که قرار بود ساخت کالاهای باکیفیت و صادرات آن‌ها را افزایش دهیم.

وی افزود: صادرات نفتی و مشتقاتش افزایش یافته اما از آن طرف واردات نیز بیشتر شده است، کالاهای وارد شده نیز کالاهایی است که هیچ گونه تکنولوژی را به داخل کشور منتقل نمی کند بلکه نهایتا به درد مونتاژ می خورد و این اسمش انتقال تکنولوژی و ابزار آن نخواهد بود.

عبدی خاطرنشان کرد: سوالی که در اینجا مطرح است این است که آیا درآمد حاصل از صادرات به کشور منتقل شده است یا خیر؟ اخباری که به دست می آید گویای این مطلب است که در شرایط پسابرجام همچنان درآمد حاصل از مبادلات از جمله مبادلات نفت و مشتقات در حساب‌های شرکت نفت محاسبه شده و افزایش پیدا می کند اما قدرت جابه جایی آن وجود ندارد.

این استاد دانشگاه با بیان این مطلب که ما حتی نتوانستیم طلب‌های خود از برخی کشورهای آسیایی مانند چین و هند را وصول نماییم، گفت: اگر برجام کارساز بود لازم نبود که ما به جای وصول طلب خود برنج یا کالاهای نامرغوب از هندوستان وارد نماییم. حتی در انتقال بازیکنان فوتبال شبکه های بانکی همکاری لازم را برای نقل و پرداخت پول نداشته اند و همین منجر به خسارت برای باشگاه های کشور شده است چه برسد به حوزه های دیگر.

این کارشناس مسائل اقتصادی تصریح کرد: تمامی این موارد نشان دهنده این است که برجام نتوانست موانعی را که ایجاد شده بودند رفع کند و مشکلات همچنان پابرجاست و این خلاف ادعاهایی است که آقایان بارها و بارها آن را مطرح می کردند.

وی ادامه داد: خلاصه‌ی برجام حل مشکلات و موانع فعالیت‌های پولی و بانکی بلوکه شده بود اما متأسفانه این مشکلات به هیچ عنوان برطرف نشد، قرار بر این بود که با تعطیل کردن برخی فعالیت‌های هسته ای، تحریم‌های ظالمانه رفع شود اما هم چرخ سانتریوفیوژ را از کار انداختیم و هم نتوانستیم چرخ تولید و اقتصاد را به حرکت درآوریم و با باقی ماندن تحریم‌ها بر سر جایش عملا از دو سر چوب خوردیم.

عبدی اظهار داشت: در این مدت پسابرجام هیچ یک از صنایع متوسط و کوچک تکانی نخورد و روز به روز واحدهای تولیدی رو به تعطیلی و ورشکستگی پیش رفت آن چه که در حال حاضر شاهد هستیم افزایش افراد بیکاری است که روز به روز بر تعدادشان افزوده می شود، تمامی این موارد نشان می دهد که ساختار اقتصادی هیچ تکانی نخورده است و این در حالی است که قرار بود بعد از آزاد شدن پول‌های ایران بعد از برجام این حوزه ها تحول خوبی را شاهد باشند.

این استاد دانشگاه تصریح کرد: نهایت نتیجه برجام وارد کردن هواپیمای مرجوعی بود که خیلی زود به دلیل مشکلات سوختی به تعمیرگاه رفت در حقیقت افتخار آقایانی که صنعت اتمی کشور را خوابانده و در پی آن بسیاری از صنایع دیگر از جمله صنایع هوا و فضا و های‌تک را تعطیل نمودند همین هواپیمایی مرجوعی بود.

وی بیان داشت: گزارش تجارت خارجی ۱۱ ماهه کشور نشان می‌دهد که آن چه دولت ادعا داشت با آن چه که در واقعیت شاهد آن هستیم تناقضات بسیار آشکاری دارد و من نمی‌دانم که رشد ۶ درصد چگونه با این اوصاف به دست آمده است زیرا قسمت عمده ای از تولید به واردکردن قطعات مورد نیاز وابسته است.

عبدی عنوان کرد: واقعا کدام صنعت در کشور بوده که آن چنان رشد داشته است که توانسته رشد کشور را به ۶ درصد برساند، حداقل آمار بدهند و بگویند این آمارها از کجا به دست می آید زیرا بخش‌ها و حوزه‌های مهم اقتصادی از جمله مسکن و برندهای تولیدی عملا در رکود کامل به سر می برند.

وی در رابطه با قسمتی از گزارش تجارت خارجی ۱۱ ماهه کشور مبنی بر این که حجم صادرات غیرنفتی کشورمان به چین در این مدت به هفت میلیارد و ۲۹۸ میلیون دلار و حجم واردات ایران از چین به ۹ میلیارد و ۳۷۳ میلیون دلار رسیده، گفت: چنان چه ترنوور صادرات و واردات به چین را در نظر بگیرید حدود ۱۶ میلیارد دلار خواهد شد، در صورتی که در دولت گذشته صادرات و واردات هر دو باهم نزدیک به ده میلیارد دلار بود یعنی همین نیز افزایش یافته است.

این استاد دانشگاه اضافه کرد: این رقم و افزایش نشان دهنده این نیست که چین بزرگترین شریک است بلکه نشان دهنده این است که چین همچنان تنها طرفی است که با ما مراوده تجاری دارد. پیش بینی از اول هم همین بود که اروپای غربی چندان جلو نخواهد آمد و این‌ها تنها حرکات نمایشی است تا بتوانند از ما امتیازات بیشتری بگیرند.

عبدی تأکید کرد: ۲۰۰ هیئت به ایران آمدند مذاکره نوشتند و روی کاغذ قرارداد رد و بدل کردند اما کدامش به عملیاتی شدن منجر شد!؟ حتی امتیازهای کلانی هم که دولت در حوزه نفت و گاز به شرکت‌های خارجی و فرانسوی مانند توتال داده است منجر نشده تا آن ها قدمی بردارند که مشخص شود آیا اصلا این شرکت خواهد آمد یا خیر. تکیه کردن به چنین شرکایی که در نهایت نیز مشخص نخواهد شد تا چه حد برای ما خسارت خواهد داشت کار درستی نبوده و نخواهد بود.