قدس آنلاین -  اصغر مهاجری افزود: اگر این را ملاک قرار دهیم که در همه حوزه‌ها، خارجی آن بهتر است، به‌تبعیت از این پنداشت، استاد تحصیل‌کرده در خارج از کشور، بهتر است. وقتی استادی بهتر درس می‌دهد، دانشجو از او می‌پرسد شما دانش‌آموخته ‌هاروارد بوده‌اید یا سوربن؟

عماد افروغ، استاد دانشگاه تهران نیز تعریف می‌کند: یکی از استادان سودانی که در سوربن فرانسه دانش‌آموخته بود می‌گفت ما باید طی چندسال شرایط بومی ‌کشورمان را بشناسیم تا جذب دانشگاه شویم، این‌طور نیست که هرکسی از سوربن دانش‌آموخته شود، او را حلواحلوا کنند.

او درباره تأثیر حضور دانشجویان ایرانی خارج از کشور می‌گوید: دانشجویان ایرانی خارج از کشور نقش بسیار اثرگذاری دارند، به‌ویژه نقش نرم و مؤثر چون مقام رسمی‌ و دیپلمات نیستند. در وهله اول باید ارتقای معرفتی در دانشجویان صورت گرفته باشد، دانش و بینش لازم را داشته باشند و صرفاً برخورد احساسی نکنند، به‌ویژه در عصر کنونی که عصر ارتباطات است. به‌نظرم در عصری که مقاومت نرم و دیپلماسی عمومی ‌حرف اول را می‌زند، دانشجویان خارج از کشور بالاترین نقش را می‌توانند ایفا کنند.

به‌باور افروغ زبان علم، زبان چرایی صرف نیست، بلکه زبان چگونگی، ساختن و تولید کردن است و حتماً ارتباط با زمینه دارد. این عمل و تعامل ارتباطی برای هر دانشجو و استادی در کشور خودش به‌دست می‌آید، چون وجه مهم آن، زبان و بوم است.