به گزارش قدس آنلاین، در این روستا اکثر خانواده ها کارگاه هایی برپا کردند که در آن به ساخت  مجسمه های گچی، پلی استری و انواع وسائل تزئینی مشغول هستند.

با وجود اینکه تولیدات این هنرمندان بخش عظیمی از بازر های داخلی را تسخیر کرده است اما دلالان دسترنج این هنرمندان را خریداری و به نام محصولات لالجین همدان در سراسر کشور به فروش می رسانند.

در این روستا برخلاف لالجین همدان از کارگاه های بزرگ استاندارد با فضاهای مناسب و تهویه خبری نیست، کارگاه های این روستا آغل ها و کاهدان هایی است که با اندک تغییراتی به محلی برای کار تبدیل شده است.

اینجا از فروشگاه های مجلل و پر از مشتری مانند لالجین خبری نیست، تولیدات این روستا به صورت فله ای توسط دلالان خریداری و به تهران و همدان و دیگر شهرهای ایران حمل می شود و حاصل کار و تلاش شبانه روزی زنان و کودکان حتی به یک سوم سود واسطه ها هم نمی رسد.

آنان حتی از داشتن یک مرکز عرضه محصولات و بازارچه ای اگر چه کوچک بی بهره اند، هنرمندان چیره دست این روستا بیمه تامین اجتماعی را هم نمی شناسند و هیچ آموزش فنی و حرفه ای را ندیده اند.

مافی کند روستای خود اشتغالی است که در کوچه ها و معابر روستا به جز کودکان ۴-۵ ساله هیچ آدم بیکاری نمی توان یافت.

غالب مردان، زنان و حتی دختران و پسران در اتاق های حقیر و فاقد روشنایی کافی در حال قالب گیری و خشک کردن مجسمه هستند.

هر چند قرار بود که برای این روستای خود اشتغال کارگاه های استاندارد و همچنین امکانات لازم فراهم شود اما به گفته اهالی این وعده ها فقط در حد شعار و وعده باقی مانده است و بس!

خانواده های مافی کند با مواد شیمیایی و فارغ از بیمه و هر گونه استانداردی پیکر های مجسمه هایی را می تراشند که حتی برای فروش و عرضه این محصولات و کوتاهی دست دلالان قدمی برداشته نشده است.

نبود پوشش بیمه ای، بی اطلاعی فعالان و کارگران از مضرات و خطرات مواد شیمیایی، نبود آموزش های فنی و حرفه ای و نیز گرانی مصالح مورد نیاز از جمله رنگ و پولیستر، نامرغوب بودن برخی از این مواد و نبود تعاونی ها از جمله مشکلاتی است که حتی با مشاور معاون توسعه روستایی و مناطق محروم نهاد ریاست جمهوری: نیز در میان گذاشته شده است اما هنوز تدبیری برای این روستا اتخاذ نشده است.

توسعه مناطق روستایی شعار یا واقعیت؟

فاطمه اشرفی مشاور معاون توسعه روستایی و مناطق محروم نهاد ریاست جمهوری که در زمره آخرین بازدید کنندگان از این روستا در سال جاری است به مجسمه سازان روستای مافی کندی سلماس قول داد تا تمامی  مسائل و مشکلات آن ها  را به مسئولان رده بالا در هیات دولت انتقال دهد.

وی با بیان اینکه سیاست محوری دولت یازدهم را توسعه همه جانبه مناطق شهری و روستایی و توجه به ظرفیت قشرهای مختلف مردم عنوان کرد حالا باید به نظاره نشست آیا در مدت کمتر از ۳ ماه به پایان دولت یازدهم آیا مشکلات چند ساله این روستائیان قابل حل است؟

قول های بی سرانجام

دهیار روستای مافی کند در خصوص مشکلات مردم این روستا می گوید: مسوولان پیش از این قول دادند تا سوله و کارگاه تولیدی در شهرک صنعتی سلماس به اهالی مافی کند اختصاص دهند که هنوز این وعده عملی نشده است.

کمال عثمان پور با بیان اینکه این روستا نمونه بارزی از اقتصاد مقاومتی و اشتغالزایی است ادامه می دهد: این روستا و فعالیت تمامی مردان و زنان در امر تولید و اشتغال می تواند برای کشور الگو بوده و به اقتصاد کشور نیز کمک کند  اما با وجود تمامی این مزیت ها حمایتی از این روستا دیده نمی شود.

وی با اشاره به اینکه بیشتر سهم تولید و زحمات مردم و هنرمندان مافی کند در جیب دلالان می رود بیان می کند: باید با حمایت دولت و ایجاد بستر فروش و یا صادرات محصولات این روستا زمینه را برای اشتغال بیشتر فراهم کرد و تولیدات سنتی را به سمت صنعتی سوق داد.

عثمان پور بیان می کند: بسیاری از مجسمه های گچی موجود در بازار و به ویژه در شهر همدان حاصل دسترنج مردم پیر و جوان این روستا است و توانسته با کالاهای چینی رقابت کند اما صید حیف که این ظرفیت در گمنامی به سر می برد.

وی ادامه می دهد: تمام کارگاه ‌های مجسمه‌ سازی در این روستا سنتی است و رنگ‌آمیزی مجسمه‌ها توسط کودکان انجام می‌شود که به دلیل ناآگاهی از عوارض رنگ های شیمیایی در معرض بیماری های ریوی و پوستی قرار دارند.

وی عنوان کرد: با توجه به خلق آثار زیبا توسط هنرمندان این روستا و چشم اندازهای طبیعی منطقه، درصورت سرمایه گذاری مناسب و ایجاد بازار عرضه مستقیم تولیدات هنرمندان صنایع دستی، روستای مافی کند می تواند به عنوان الگویی برای کار و اشتغالزایی در کشور مطرح شود و درکنار آن گردشگری تجاری نیز رونق گیرد.