به گزارش قدس آنلاین، در فرهنگ اقوام کهن از اسطوره تا روایت‌های باور پذیرتر، درخت حرمت ویژه داشته است. گاه به عنوان درخت کیهان یا درخت زندگی، گاه به عنوان رمز و راز استقامت و گاه نیز به عنوان رمز عشق و دوستی و مودّت مورد پرسش قرار می‌گرفته است.

درخت از دیرباز نزد اقوام مختلف گرامی بوده و توانسته نقش و ارزش خود را همپای دیگر عوامل حفظ نماید، عوامل طبیعی دیگری مثل آب، آتش، سنگ و غیره که در منظر عامه همیشه به ارزشی آئینی مورد تقدیس و تکریم واقع می‌شده است. به نظر می‌رسد چنین رویکردهایی در روزگاران دور اگر با منطق همان روزگاران قیاس شود چه بسا منطق پذیرتر و قابل فهم‌تر باشد. چرا که تنها در اعصار کهن بود که برای این‌گونه پدیده‌ها روح قائل بودند و هستی‌ِ جاندار زنده‌اش را به تقدیس برگزار می‌کردند. به واقع با تعمیم چنین نقشهایی نه تنها اعطای نوعی حیات و زندگی به این عناصر بوده- که چیزی فراتر هم- یعنی قائل شدن افاضه‌ی وجود و برکت به دیگر موجودات بوده است.  بدین جهت، هماره به طرز شگفت‌آوری خود را ملزم به رعایت باورها و عقایدی می‌کردند که با تأمل در هر یک می‌توان نگاهی پاک را شاهد بود که به قوت نشان‌دهنده ارتباط ناگسستنی بین انسان با طبیعتی است که گاه نیز جدلی و سهمگین بود.

در استان چهار محال و بختیاری این درختان مقدس به وفور یافت می شود. اکثر این درختان از گونه‌های جنگلی هستند و در نقاط مختلف استان پراکنده‌اند.
گروهی از مردم منطقه تکه‌ای از لباس خود را پاره می‌کنند و به آن می‌آویزند و اعتقاد دارند که آرزوی آن‌ها برآورده خواهد شد. در صورت برآورده شدن نیاز و حاجت نذرکننده، گوسفندی را در پای آن ذبح و قربانی می‌کنند. شگفتی این درختان در قدمت و کهنسالی آن‌هاست.
تعدادی از این نوع درختان و مکان آن‌ها عبارت‌اند از : درخت گلابی در باباحیدر، درخت بلوط در اردل، درخت چنار در آلیکوه (چشمه مولا)، درخت سیب در سمیرم (چشمه ده کردوورک)، درخت نارون در طاقانک (باغ ارجن)، درخت بلوط در شهر کرد (گردنه رخ)، درخت بلوط در ارجنگ، درخت بادام در نافچ.