قدس آنلاین - با توجه به سخنان اخیر رکس تیلرسون نسبت به انتخاب روس هــا میان ایران و آمریکا و همچنین بیشتر شدن تنش دیپلماتیک میان دو کشور و نیز سخنان لاوروف وزیر خارجه روسیه در مورد اینکه روابط روسیه و آمریکا به بدترین حالت خود از زمان جنگ سرد تا کنون رسیده است، باید اذعان داشت؛ روابط روســیه و آمریکا تابع منافع ملی دو کشور است. به این معنا که هیچ کدام از این دو کشور نگاه ارزشی و عمیقی نسبت به روابط با یکدیگر ندارند بلکه صرفاً بر اساس منافع ملی مقطعی خود نسبت به هم واکنش نشان می دهند.

به نظر می رســد این ســخنانی که میان وزرای خارجه دو کشور رد وبدل شده است بیشتر کارکرد رسانه ای داشته باشد تا کارکرد دیپلماتیک و اتفاق عمیقی میان دو کشور محسوب نمی شود. چراکه هــر دو دولت به این نتیجه رســیده اند که بدون همکاری یکدیگر در ســوریه به نتیجه نخواهند رســید. بنابراین این گفته ها که دو کشور روابط سردی پیدا کرده اند و کارشان در آینده به مخاصمه و درگیری می رسد، به هیچ عنوان صحیح نیست. البته روابط این دوکشور همواره فراز و فرود مقطعی داشــته است. اما جهت گیری روابط این دوکشور به صورتی است که ناگزیرند ازهمکاری باهم برای برافراشتن چتر منافعشان. البته رقابت جدی نیز باهم دارند. در اینکه روسیه و آمریکا در زمینه های مختلف رقیب یکدیگر محسوب می شوند شکی نیســت؛ اما در عین رقابت این موضوع را بخوبی درک کرده اند که به تنهایی هیچکدام نمی توانند به نوعی دنیا را اداره کنند.

با توجه به اینکه ترامپ در جریان انتخابات آمریکا متهم به روابط دوستانه عمیق با روس ها شده بود، بعید نیست که ژست جدید ترامپ علیه روسیه و دولت پوتین بیشتر اقدامی مقطعی است که از آن تهمت خودش را مبرا کند و حمله اخیر آمریکا به پایگاه هوایی ارتش سوریه نیز با همین کارکرد انجام شده است. در تقابل منافع این دو کشــور در سوریه نیز باید گفت کــه این ماجرا به گونــه ای نخواهد بود که سرانجام تنها یک برنده داشته باشد. آن ها مجبورند در یک نقطه باهم توافق کنند و به گونه ای منافع را در سوریه باهم تقسیم کنند.

*کارشناس مسائل بین الملل