به گزارش «قدس آنلاین»،  ۶ میلیون و ۴۰۰ هزار نفر ایرانی مبتلا به افسردگی،  آمار عجیب و وحشتناکی است.  

 بر اساس اظهارات مسوولان وزارت بهداشتبه مناسبت روز جهانی سلامت، در ایران نیز ۱۲.۷۷ درصد از  جمعیت افسرده هستند که با عبارت دیگر این یعنی به ازای هر هشت نفر، یک نفر به این اختلال مبتلا شده است.

به گفته دکتر احمد حاجبی، رئیس دفتر سلامت روان، اجتماعی واعتیاد وزارت بهداشت بر اساس آمارهای موجود ۱۲.۵ میلیون نفر در ایران به این اختلالات مبتلا هستند که ۶ میلیون و ۴۰۰۰ هزار نفر از آنها افسردگی دارند و از این میان ۲.۲ درصد مبتلا به افسردگی شدید هستند.  

هرچند میان آمارهای مسوولان وزارت بهداشت در میزان ابتلای مردم به این بیماری اختلافاتی دیده می شود به طوری که نوربالا، مشاور وزیر در حوزه سلامت روان بر این باور است ۲۱ درصد از کل جامعه ایران به نوعی از اختلال‌های روان‌پزشکی رنج می‌برند که ۱۴.۹ درصد مردان و ۲۵.۹ درصد زنان دچار افسردگی خفیف هستند.

به گفته وی، شیوع افسردگی در بین مردم مربوط به سنین ۱۸ تا ۶۶ سال است.  

به جرات می توان گفت که در چند سال اخیر این آمار افزایش یافته و دلایلی چون بیکاری، ‌ فقر، ‌اعتیاد،  طلاق را باید از عوامل اصلی افسردگی به ویژه میان جوانان و سالمندان به شمار آورد.  

متاسفانه اکنون افسردگی در رتبه چهارم بیماری ها در جهان قرار دارد و براساس پیش بینی ها و با ادامه روند فعلی، بیماری افسردگی در سال ۲۰۳۰۰ رتبه دوم بیماری ها را به خود اختصاص خواهد داد.

این بیماری در ۲۵ سال گذشته بیش از ۵۰ درصد رشد داشته و این روند بسیار نگران کننده است و متاسفانه با وجود مشخص بودن  دلایل این بیماری، مسوولان جامعه و سیاستمداران چشم خود را بر وی واقعیت ها بسته اند و اگر همچنان به کار خود ادامه دهند به حتم در سال های آینده شاهد چند برابر شدن تعداد مبتلایان به این بیماری خواهیم بود.

بر اساس مطالعات انجام شده در وزارت بهداشت، شیوع افسردگی در شهرها بیشتر از روستاهاست و این بیماری در بین افرادی که تحصیلات بالاتری دارند نسبت به افراد کم سواد، کمتر است.

همچنین مطالعات جهانی نشان می‌دهد که افسردگی با مسائل اقتصادی نیز مرتبط است به طوری که افرادی که وضعیت اقتصادی و معیشتی ضعیف‌تری دارند، بیشتر دچار افسردگی می‌شوند و بیکاری و درآمد پایین از عوامل موثر در بروز آن است.  

در پایان باید یادآور شد که افسردگی یکی از پر هزینه ‌ترین بیماری‌ها در جهان به شمار می شود و دولتمردان ما نیز باید هرچه سریعتر با توجه به عوامل موثر بر پیشیگری از آن تاکید کرده و مانع شیوع و گسترش آن در جامعه شوند زیرا به حتم هزینه درمان آن بیش از پیشگیری بوده و می تواند تبعات جبران ناپذیری بر سلامت کل جامعه بگذارد که درمان آن سال های طولانی به طول خواهد  انجامید.