به گزارش «قدس آنلاین»،  عکاسی معماری یکی از رشته‌های خاص عکاسی است که در حوزه هنرهای تجسمی رواج دارد. البته این نوع عکاسی یکی از روشهایی است که به دلیل زیباییهای بناهای عکاسی شده حتی در میان افراد عامی جامعه نیز متداول است.  

مهم‌ترین علت عکاسی را می‌توان «بازنمایی آنچه معمار سعی در بیان آن داشته است» نامید. معمارها در ادوار مختلف با ساخت بناها سعی در بازنمایی فرهنگ، آداب و رسوم و اعتقادات دوران خاصی از زمان و جغرافیا را داشته‌اند. عکاسی از بناهای مهم تاریخی یکی از هنرهایی است که بازنمایی، ‌ بخشهای نادیدگرفته شده معماری می‌پردازد.

در سال ۱۹۵۰ میلادی نخست وزیر هند «جواهر لعل نهرو» از «لوکوربوزیه» معمار دعوت کرد که یک شهر مدرن بسازد تا از شکستی باشد بر استعمار کشورش. او از افسانه معماری فرانسه و سوئیس دعوت کرد تا یکی از عجیب ترین تجربه‌هایش را برای ساخت یک شهر تاریخی آغاز کند و شهری بسازد در میان دشت پنجاب که امروز به نام «چندیگار» مشهور است. شهری که قرار بود مهم‌ترین و مدرن‌ترین شهر باشد؛  نمادی باشد برای هند آزاد  و از استعمار خارج شده با نام مستعار «شهر زیبا».

چندیگار یکی از کامل‌ترین شهرهای جهان در دوره اصلاحات معماری شناخته می‌شود. در سال ۲۰۱۶ این شهر به عنوان بزرگترین سازه ساخت بشر در فرست یونسکو به ثبت رسیده است.

۶ دهه بعد از تأسیس این بنا به «شان فین» دسترسی بزرگی عطا شد تا از دریجه لنز دوربینش به این شهر نگاه کند و واقعیت آن را به ثبت برساند. این تصاویر یک کلان شهر زنده را نشان می‌دهد که مردم از تماشای آن متحیرند.

چندیگار نشان از امروزی بودن لوکوربوزیه دارد.

لوکوربوزیه شهرهای آینده را شهرهایی تجسم نمود که از آسمان خراشهای عظیم و مرتفع تشکیل شده است. در هر یک از این آسمانخراشها ی چند عملکردی، حدود صد هزار نفر کار و زندگی خواهند کرد. در این ساختمانها، آپارتمانهای مسکونی، ادارات، فروشگاه ها، مدارس، مراکز تجمع و کلیه احتیاجات یک محله بسیار بزرگ فراهم است. ساکنان این مجتمع ها، از دود و سر و صدای ترافیک اتومبیل ها به دور هستند و بجای آن از آفتاب و دید و منظر زیبا استفاده میکنند. بر اساس این نظریه، دو شهر مهم در دهه پنجاه میلادی، طراحی و اجرا شد. یکی شهر چندیگار در هند بود که توسط خود لوکوربوزیه طراحی شد.  طرحها و پروژه های لوکوربوزیه در بسیاری از کشورها به اجرا در آمد. ولی بیشترین کارهای او در فرانسه و هندوستان بود.

چندیگره (شاندیگار) ۱۹۵۱ تا ۱۹۶۵

ساخت شهری کاملاً جدید، آرزویی است که هر شخص نوگرایی در سر می پروراند.  لوکوربوزیه در ۱۹۵۱ به این آرزو رسید و تا پایان عمر خود (۱۹۶۵) سرگرم آن بود.

پس از امضای موافقت نامه ی سال ۱۹۴۷ میان هند و پاکستان، ایالت پنجاب بین دو کشور تقسیم شد و لاهور پایتخت این ایالت در پاکستان باختری قرار گرفت. دولت پنجاب شرقی با مسئله ی تنظیم امور ایالت و رسیدگی به وضع پناهندگان روبرو شد و انتخاب شهری به عنوان پایتخت پنجاب هند در دستور کار قرار گرفت. در آغاز شهرهای موجود بررسی شد اما هر کدام به دلیلی پذیرفته نشد، سپس بر آن شدند تا شهر جدیدی را بسازند، دولت مرکزی نیز از این تصمیم پشتیبانی کرد و نهرو این شهر را نماد آزادی هند و رهایی از سنت های گذشته و بیانگر سرنوشت آینده ی ملت خواند.

طراحی شهری چندیگره {تلفظ فرانسوی – شاندیگار} با همکاری جین درو، مکسول فرای و پسر عمو و شریک سابق لوکوربوزیه_ پیرژانره_ انجام پذیرفت.