قدس آنلاین - شاید بسیاری از رفتارهای همسالان را در مدرسه به‌راحتی نتوان کنترل و مدیریت کرد. مثلاً نجواها و درگوشی‌های شخصی نوجوانان درباره تجربیات شخصی دوران بلوغ یا به اشتراک‌گذاری احساسات دخترانه و پسرانه در سنین خاص و برخی رفتارها و خاطرات که برای یکدیگر تعریف می‌کنند. از معلمان و مربیانی که خود، این دوران را گذرانده‌اند انتظار می‌رود بتوانند با زیرکی و تجربه خود، احوال نوجوانان را درک کنند و آن‌ها را با مهر و محبت و زبان نرم و مهربان از افتادن به ورطه‌های خطر دور نمایند. اما متأسفانه در بسیاری موارد دیده می‌شود که معلمان و مربیان درست برخلاف نقش تربیتی تعریف شده و موظف خود عمل می‌کنند و به جای این که الگوی مثبتی برای دانش‌آموزان باشند به «ضدالگو» تبدیل می‌شوند. مثلاً معلم یا معاون مدرسه به دانش‌آموز می‌گوید ناخن‌هایت را کوتاه کن ولی خودش با ناخن لاک‌زده به مدرسه می‌آید. یا می‌گوید موهایت را بپوشان ولی خودش این کار را انجام نمی‌دهد بلکه با آرایش غلیظ وارد محیط آموزشی می‌شود. در این شرایط دانش‌آموز باید چه برخورد ذهنی و عملی با این موضوع داشته باشد؟ آیا می‌توان از او انتظار داشت این موارد را در مدرسه و بخصوص بیرون مدرسه رعایت کند آن هم وقتی گوینده این «بیانات» خودش به حرف‌هایش عمل نمی‌کند؟
چند روز پیش یکی از دوستان تعریف می‌کرد که پسر دبستانی‌اش با گریه به خانه آمده و به مادرش گفته است که: «مامان! من یک پسر کم‌هوشم؟» مادر پرسیده چرا؟ پسرک گفته است که خانم معلم در کلاس پرسیده کسانی که به روش سزارین به دنیا آمده‌اند دست‌ها بالا! پسرم و چند تا از همکلاسی‌ها دستشان را بلند کرده‌اند. خانم معلم گفته است کسانی که با «سزارین» به دنیا آمده‌اند هوش کمتری دارند!
دوست من که از شدت عصبانیت در حال انفجار بود و می‌خواست برود حسابی از خجالت اولیای مدرسه و این معلم دربیاید می‌گفت آخر پدرآمرزیده! پسربچه دوم دبستانی را با زایمان طبیعی و سزارین چه کار؟! این موضوع چه ربطی به او دارد؟ مگر شما کار و درس و حساب و کتاب ندارید در مدرسه؟ از آن گذشته شما چرا باید به چنین کودکی بگویید تو کم‌هوش‌تری تا در تمام عمرش این جمله را فراموش نکند؟ آیا این بزرگترین خیانت در محیط مدرسه نیست؟ فکر نمی‌کنید که بعدش ما پاسخ پرسش‌های این پسر که «سزارین چیست و چرا زایمان طبیعی بهتر است و ...» را چه بدهیم؟ به‌راستی این‌گونه معلم‌ها چه چیزی یاد گرفته‌اند و چه چیزی می‌خواهند به فرزندان ما یاد بدهند؟
این دوست گرامی حق داشت و درست می‌گفت! معلمان عزیز باید دقت کنند که کوچکترین رفتارها، گفتارها، حرکات و سکنات آن‌ها از نگاه تیزبین بچه‌ها دور نمی‌ماند و در حافظه بلندمدت آن‌ها ثبت می‌شود و در زندگی و شخصیت آینده آنان تأثیر می‌گذارد. پس کسی که پذیرفته «معلم» باشد، باید خیلی باوسواس و بادقت زندگی کند و حرف بزند، بخصوص در محیط مدرسه و در حضور دانش‌آموزان.