عباسعلی سپاهی یونسی- شاید از نظر بعضی ها این دسترسی ها خالی از ایراد باشد که اگر اینگونه نبود مثلاً شهرداری مشهد در ارتفاعات، نیمکت و سطل زباله نمی گذاشت اما  این حرکت برای من و بعضی های دیگر که طبیعت را دوست داریم به گونه ای دیگر معنا می شود.

 معتقدم مکان ها باید طبقه بندی شوند. یک نفر دوست دارد به پارک نزدیک خانه اش برود، یکی دوست دارد به پارکی دورتر از خانه اش برود که احتمالاً پارک بزرگتری و یکی هم دوست دارد روز خود را در کوه و دامن بکر طبیعت سپری کند و از طبیعت لذت ببرد و مسئله اینجاست که حضور ماشین ها و جاده کشی های بی مورد این آرامش و آسایش را هم از کوهنوردان دریغ می کند و هم باعث می شود اندک پرندگان و حیواناتی که در اطراف شهر زندگی می کنند عرصه را بر خود تنگ ببینند و به نفع آدم هایی که همه چیز را برای خودشان می خواهند از محل زندگی خود عقب نشینی کنند.

این البته تنها به ارتفاعات مشهد ختم نمی شود. در سفرهایی که به نقاط مختلفی در همین خراسان داشته ام هر جا گذر کرده ام، رد پایی از  حضور ماشین دیده ام. از خانه هایی که در ارتفاعات بکر ساخته می شود تا جاده هایی که برای رسیدن به خانه ها کشیده می شود و خلاصه این آرزو به دلم ماند که به جایی بروم که حضور ماشین را کم ببینم و این خیلی تاسف برانگیز است.

کاش مبنا و قانونی وجود داشت که آدم ها و حتی ارگان ها و نهادهای دولتی هر جا دلشان می خواست جاده نمی کشیدند و لااقل برای بخش هایی از طبیعت احترام قایل می شدند بخش هایی را برای انسان هایی در نظر می گرفتیم که دوست دارند تنها با کوله ای بر پشت خلوت طبیعت را طی کنند و حیواناتی که تاب شنیدن صدای ماشین و موتور را ندارند را هم در این جاده کشی ها از یاد نمی بردیم.