عباسعلی سپاهی یونسی- در سال های اخیر توجه جامعه بیش از پیش به موضوع محیط زیست جلب شده است. حتی نوعی مطالبه گری در این خصوص از سوی سازمان های مردم نهاد و مردم شکل گرفته است و بر این اساس کاندیداها در این موضوع سوال می شود. این پرسشگری و مطالبه گری می تواند بهانه ای شود برای این که به موضوع کنار گذاشتن و یا حداقل کم شدن تبلیغات کاغذی بیش از پیش فکر کنیم.

 در کنار مطالبه گری محیط زیستی شهروندان از کاندیداها، معصومه ابتکار، رئیس سازمان حفاظت محیط زیست هم در پیامی تلگرامی نسبت به مصرف کاغذ در جریان تبلیغات ریاست جمهوری و شوراها هشدار داده و نوشته است:«انتخابات را به قطع درختان گره نزنیم. آثار مثبت رشد شتابنده فضاهای مجازی، کاهش استفاده از کاغذ برای هر نوع تبلیغات است. » او در پیام خود خواسته بود تا انتخابات ۹۶ به نقطه عطفی در انتخابات بدون پوستر تبدیل شود و این خواسته معاون رئیس جمهور البته خواسته دور از دسترسی نیست.

فراموش نکنیم هیچ کدام از کاندیداها نمی توانند خود را دوست دار محیط زیست نشان بدهند اما در عمل، در مقابل حجم فراوان استفاده از کاغذ در تبلیغات خود خاموش باشند، چرا که بر اساس آمارها برای تولید یک تن کاغذ حدود ۱۷ درخت باید قطع شود و علاوه بر این هم باید برق مصرف شود و هم آب و ... تا کاغذی تولید شود که در روزهای انتخابات فرش خیابان ها می شود.

این اشاره اندک خود دلیلی است برای این که کاندیداها تبلیغات خود را از خیابان و کاغذ به دنیای اینترنت هدایت کنند آن هم در روزگاری که طبق آمارهایی که وزارت ارتباطات منتشر کرده است، میزان دسترسی به اینترنت  در بین ایرانیان بالا رفته است  و  طبق ارقام و اعداد اعلام شده چیزی بین ۴۵ تا ۵۵ درصد از مردم به اینترنت دسترسی دارند و به یاد دارم که همین سال قبل بود که جمعیت مشترکان تلگرام در ایران ۴۵ میلیون اعلام شد و البته همه می دانیم که استفاده از این امکانات تا دورترین روستاهای کشور هم رسیده است.

از طرفی یکی از معضلات استفاده از کاغذ در انتخابات زشت شدن چهره شهر در این روزهاست اتفاقی که برای برطرف کردن آن زحمت فراوانی متوجه کارگران شهرداری می شود . بخشی از این مشکل را می توان با جارو زدن کوچه و خیابان حل کرد اما بخش دیگر این ماجرا تصاویری است که به در و دیوار شهر چسبانده شده اند و باید برای آن ها گاهی باید زحمت فراوانی کشید و با همه تلاش ها باز هم مقداری از چسب و کاغذهای به کار رفته بر دیوارها می ماند و این یعنی ادامه چهره زشت شهر پس از انتخابات.

آن هایی که به اینترنت و شبکه های مجازی دسترسی ندارند حتماً به تلویزیون دسترسی دارند و از این مسیر می توانند با نامزدها و برنامه های آن ها آشنا شوند و این یعنی این که امروز مانند دو دهه قبل نیست که رای دهندگان مجبور باشند با نگاه کردن به پوسترهای نامزدها و ژستی که در عکس هایشان گرفته اند آن ها را ارزیابی کنند.