سپهر یونسی: ماجرا از این قرار است که اماراتی‌ها در اقدامی عجیب قصد دارند کوه یخ بزرگی را از قطب جنوب به سواحل کشور خود در خلیج فارس بیاورند تا آب شیرین قابل شرب داشته باشند و بنا به اطلاع رسیده این کوه یخ می‌تواند ۲۰ میلیارد گالن آب تولید کند که نیاز یک میلیون نفر را برای پنج سال تأمین خواهد کرد. قرار است این کوه یخ، از فاصله ۸۸۰۰ کیلومتری به خلیج فارس آورده شود و آب ذخیره و در نهایت پس از تصفیه به مصرف شرب برسد. در گذشته فکرهایی از این جنس را می‌شد در آثار علمی ژول ورن خواند و حالا می‌خوانیم که از سال ۲۰۱۸ قرار است عملیات این انتقال شروع شود.

 یک بخش این خبر شگفتی است که با خواندن آن به انسان دست می‌دهد، چون حتی فکر انجام این پروژه هم بسیار بسیار بلند پروازانه است، اما بخش دیگر این خبر که حکایت از واقعیتی تلخ دارد هم قابل تأمل است که همان ماجرای کمبود آب قابل شرب در جهان است.

این بلا در آینده دامن ما را هم خواهد گرفت. نشانه‌های آن را هم می‌توان دید. خشک شدن دشت ها، نشست زمین، خشک شدن درختان دیم، خشک شدن تالاب‌ها و خشک شدن قنات‌هایی که سال‌های سال آب داده‌اند بخشی از هشدارهایی است که طبیعت به ما می‌دهد. البته این هشدارها دیر زمانی است که از جانب طبیعت داده شده است، اما طبق معمول دیر متوجه شده‌ایم.

قرار گرفتن در آستانه فاجعه کم آبی باید زنگ هشداری جدی برای ما باشد. باید به روزی فکر کنیم که اگر شهرهایی چون تهران، مشهد، اصفهان و دیگر شهرهای بزرگ تشنه شوند چه باید بکنیم؟ آیا وضعیت ما هم وضعیتی مشابه امارات متحده عربی است که بتوانیم کوه یخی را بکشیم و به ایران برسانیم؟ مسلماً خیر! تهران به تنهایی جمعیتی ۱۲ میلیونی دارد تا برسیم به دیگر شهرهای بزرگ و بحث گستردگی خاک ایران و باقی ماجرا.

با این همه امروز هنوز آب داریم و هنوز هم قدر این داشته را نمی‌دانیم و به شکل‌های مختلف آن را هدر می‌دهیم چون بسیاری از ما به این موضوع فکر هم نمی‌کنیم که روزی آب خوردنی هم در کار نخواهد بود. باید برای این بی فکری‌ها فکری کرد قبل از اینکه کاملاً دیر شود و این کار را از همین امروز باید شروع کرد و مردم را متوجه آن روز تلخ نمود تا آب را درست مصرف کنند.