قدس آنلاین، گروه استان ها، رقیه توسلی: از نسل آدمیزادیم و تا انتهای شعبانِ شیرین را به آمدن ماه قرآن، زنده می مانیم... به استقبال از ماهی که پروردگار می فرماید باز سرپایتان می سازم... باز دعوت تان می کنم به میهمانی... به کرَم...

چه صعودی دلخواه تر از رمضان... از بخشیده شدن...!؟ چه ایستگاهی شورانگیزتر از روزه و رطب و پیاله ای شیر و «اِنا اَنزلناه فی لیلة القدر»... شورانگیزتر از زمزمه «اَللهم لَک صمتُ» و برق چشم فرشتگان...

آیا فرازی شادمان تر از اینکه اول، ناز و نوازش شویم و دوم، بدویم سوی مسجد که گلاب بپاشیم و جارو کنیم و سجاده ها را نونوار سازیم، داریم!؟ فرازی با فضیلت تر از اینکه لبخندزنان دستمال بکشیم بر منبر و قاب های طلایی اَسماء الاعظم. از اینکه خودتکانی و رفت و روب کنیم دل هایمان را از گرد و غبار. تمام بیخ و بن مان را !؟

نه... روحانی تر و تابنده تر از شعبان و رمضان نداریم... زیباتر از ایستادن و نگریستن به پرچین هایی که پشت سر گذاشته ایم... تکان دهنده تر از اینکه یکبار دیگر آن بخشاینده بزرگ، بنده نوازی کرده و به جشن آسمان، نام مان را مُهر زده است...

از نسل آدمیزادیم... با تقویمی سراسر نیک و بد... اما پروردگاری داریم که آفریننده ترنم های روشن است... بی نهایت دوست مان دارد... دست مان را می گیرد... و هرسال، رمضان در کاسه افطارمان بخشش می گذارد...