به گزارش «قدس آنلاین»،  هفتم اسفند سال ۷۷ بود که اولین دوره انتخاباتشوراهای اسلامی شهر و روستا برگزار شد. اتفاقی که رئیس جمهور دولت اصلاحات می خواست به نام او تمام شود و شد.

 اصلاح طلبان حساب ویژه ای روی شوراها باز  کرده بودند، از نگاه آنان شوراها می توانست همان محوری باشد که رئیس دولت اصلاحات و دولتش مبنای کارشان را بر آن قرار داده  بودند: توسعه سیاسی.

اما شورای اول به جای فرصتی برای توسعه سیاسی، تهدیدی بود برای اتحاد اصلاح طلبان. تا جایی که شورای شهر یکدست اصلاح طلب، به دست وزارت کشور دولت اصلاح طلبان منحل شد. مساله ای که سرمنشا آن دعواهای جناحی و سیاسی دولتی بود که  خود را مدعی اصلاحات در کشور می دانست.

«این بزرگترین خودکشی سیاسی در ایران است. دولت اصلاحات به دست خود اصلی‌ترین نشانه ‌برقراری دموکراسی را به مسلخ دعواهای جناحی می‌برد. آیا دولت مدعی مردمسالاری باید نهادی را که نهاد دموکراسی است ‌فدای فرد کند؟» و این جملات، نشان داد که تمام رشته های دولت اصلاحات به دست خودش پنبه شد.

در آن شورا تمامی کرسی های سبز به گروه های اصلی جریان اصلاح طلب یعنی مشارکت، ‌ مجاهدین انقلاب و کارگزاران رسید. درطول عمر ۳۳ ساله این شورا، سه شهردار انتخاب شدند و در نهایت نیز حاشیه ها و سیاسی کاری های آنها منجر به انحلال آن شد.

حالا بعد از چند سال قاطبه شورا بازهم از همان طیف اصلاحاتی هاست. اصلاحاتی ها به علاوه کارگزاران. کارگزارانی که سرلیست شان محسن هاشمی است؛ فرزند نخست آیت الله هاشمی که با شروع ثبت نام شوراهای پنجم، ‌ خود را به ساختمان فرمانداریپایتخت رساند تا شانسش را برای رسیدن به شهرداری، دوباره امتحان کند.

محسن هاشمی که می خواست هم داعیه انتخاب از سوی مردم را داشته باشد و هم منتخب شورا برای شهردار شدن را درکارنامه اش باقی بگذارد.

اما شورای پنجم هم همانند شورای اول هنوز تشکیل نشده محفلی شده برای تشتت آرای کسانی که یکبار طعم تلخ از هم گسیختگی حزبی و سیاسی را چشیده و هم انحلال را. شورایی که باید بداند کرسی های سبز خیابان بهشت محلی برای حل مسائل اجتماعی است نه فضایی برای جناح بندی های سیاسی.