به گزارش «قدس آنلاین» به نقل از بلومبرگ انگلیسی، این مساله ای است که جفری ایملت، رییس سابق کاملا آن‌را در تلاش برای  آرام کردن پر سروصداترین سهام‌داران جنرال‌الکتریک، نادیده می‌گرفت.

اما حل کردن آن ممکن است به یکی از پر هزینه‌ترین معضلات برای جان فلانری که به‌تازگی به سمت ریاست جنرال‌الکتریک منصوب شده است تبدیل شود.

کسری ۳۱ میلیارد دلاری صندوق حقوق بازنشستگان جنرال‌الکتریک در بین شرکت‌های موجود در S&P ۵۰۰ بزرگترین کمبود است و از کسری هر شرکت دیگر موجود در آمریکا ۵۰ درصد بیشتر است. این بیماری‌ای است که در طول سال‌ها وخیم‌تر شده است و وقتی ایملت سعی کرد با صرف هزینه بیش از ۴۵ میلیارد دلار سهام را بازخرید کند تا در وال استریت پیروز شود و فعالانی مثل نلسون پلتز را ساکت کند، اوضاع بدتر هم شد.

بخشی از این امر مربوط به بازده ناچیزی است که با غالب شدن نرخ بهره بسیار پایین پس از بحران مالی جهانی به همه صندوق‌های بازنشستگی شرکت‌های آمریکا سرایت کرده است. اما شاید مهم‌تر از آن مساله جنرال الکتریک به نگرانی‌های عمیق‌تری درباره نظام سرمایه‌داری مدرن و تمرکز بر مصرف صرف و نتایج فوری، تاکید دارد. برخی کارشناسان این تفکر مدرن را کوته‌فکری می‌دانند و معتقدند این روند در نهایت همه –شامل خود سهام‌داران- را به  وضعیتی بدتر  دچار می‌کند.

اولیویا میچل، استاد دانشگاه پنسیلوانیا و مدیر اجرایی انجمن تحقیقات بازنشستگی می‌گوید: بحران کاملا واضح است. در بازخرید سهام آشکارا از سرمایه‌های موجود صندوق استفاده شده است، آنهم نه برای سرمایه‌گذاری‌های وعده داده شده به این صندوق، بلکه برای خوشحال کردن سهام‌داران.

در این مورد، جنرال‌الکتریک نتوانست بازده‌های سخاوتمندانه و خارج از اندازه معمول خود را ایجاد کند و برای جان فلانری، رییس جدید شرکت فضای مانور کمی باقی ماند. او نه‌تنها باید سود را افزایش دهد، جریان نقدینگی خود را تقویت کند و خدمات نفتی و تجارت حمل و نقل خود را گسترش دهد، بلکه این مدیر کهنه‌ کار با۳۰ سال سابقه باید به فکر پرداخت حدود ۵۰ میلیارد دلار حقوق بازنشستگی در دهه آینده هم باشد.