به گزارش قدس آنلاین،  بازی یک سر برد، برای شرکت فرانسوی توتال در زمین صنعت نفت ایران، جایی در منتهی علیه میدان گازی پارس جنوبی؛ این بار در فاز ۱۱.

به تازگی، قرارداد نفتی بین شرکت ملی نفت و کنسرسیوم بین المللی با رهبری توتال فرانسه و حضور چین برای توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی به ارزش ۴.۸ میلیارد دلار در تهران به امضا رسید، با هدف تولید روزانه ۵۶ میلیون متر مکعب گاز از میدان مشترک پارس جنوبی. اتفاقی که در دوسوی ماجرای آن موافقان و مخالفان جدی خود را دارد.

موافقان، امضای قرارداد فاز ۱۱ پارس جنوبی را نشانه‌ای بسیار مهم برای بازگشت و سرمایه‌گذاری فعالان اقتصادی اروپایی و آسیایی به ایران دانسته اند و دارنده یک پیام روشن، پیامی که مخاطب خاص آن بیشتر ایالات متحده است؛ اروپا، سرانجام به دامن ایران بازگشت و چین در تهران ماندگار شد.

هر چند که منتقدان، نظری به غیر از این دارند؛ در قرارداد اخیر، ملاحظات ایران در قرارداد با توتال لحاظ نشد و توتال فاز ۱۱ پارس جنوبی را برای  ۲۵ سال از آن خود کرد.

روی دیگر این نگرانی، اشاره‌ای به بدقولی توتال در سال‌های قبل حضور او در صنعت نفت ایران داشته که در شرایط  اضطرار، دست ایران را در حنا گذاشته‌اند. شکی نیست که برنده اصلی این قرارداد، در ابتدا  شرکت نفتی توتال خواهد بود. چرا که امپراتوری او در صنعت نفت منطقه خاورمیانه به طرز عجیبی در حال گسترش است، از جمله در عربستان و قطر.

بررسی‌های خبرنگار «نسیم آنلاین»، نشان داده که شرکت توتال فرانسه در قراردادی به ارزش ۸.۵ میلیارد دلار با آرامکوی عربستان مشارکت جسته و سهم آن از این قرارداد فقط ۳۷ درصد بوده است. این قرارداد از سال ۲۰۱۰ اجرایی شده و مربوط به پتروشیمی جبیل است. اما این همه ماجرا نیست، چرا که توتال دامنه نفوذ خود در صنعت نفت قطر را هم با سرعت چشمگیری دنبال می کند اما ارقامی بسیار نازل تر از ایران!

در واقع،  به غیر از سهم ۴۸ درصدی توتال در یک میدان قطر، در تعدادی از میادین دیگر هم سهمی تا سطح ۳۰ درصد دارد.

با امضای قرارداد فاز ۱۱ میدان گازی پارس جنوبی، شکی باقی نمانده که ضریب نفوذ توتال در مثلث اثر گذار صنعت نفت و گاز خاورمیانه تکمیل شد. چرا که تنها مانع تکمیل اضلاع این مثلث، عدم حضور در صنعت نفت و گاز ایران بود که همین دو سه روز قبل با امضای قرارداد، این پروژه هم به نتیجه رسید.

حال باید دید که در ادامه کار، شرکت فرانسوی توتال، دامنه نفوذ خود را تا کجای صنعت نفت ایران گسترش خواهد داد و آیا موفق به اجرایی کردن طرح توسعه فاز ۱۱ میدان گازی پارس جنوبی خواهد شد یا خیر؟ طرحی که در آن، تولید گاز باید  ۴۰ ماه پس از امضای قرارداد به مرحله نهایی رسیده باشد.

هر چند که به نظر می رسد، از این پس، یک چشم "پاتریک پویانه"، مدیرعامل اجرایی توتال به آفتاب سوزان خلیج نیلگون فارس خواهد بود و چشم دیگر او به رفتار غیر قابل پیش بینی دونالد ترامپ در ایالات متحده.

بدون شک، هرگونه تغییری در رفتار ترامپ بر علیه ایران، لرزه جدی بر اندام "پویانه" در این سوی مرزها خواهد انداخت.