قدس آنلاین - رقیه توسلی: به آهنگ ملایم و زنانه النگوهایت که ساعت ها با تو شعر می خوانند و ناهار می پزند و خودشان را در فراز و فرودهای مهربانت رها می سازند.

به وقت هایی که پای چرخ خیاطی، سمفونی باشکوه دوخت و دوزت، براه است. روزهایی که مدیرِ رخت های تَر و خشک می شوی. سنگ صبور می شوی.

به شما که همیشه بی ساز و دُهُل عاشقی. از کودکان کار، فال حافظ و گل سرخ می خری و زیر چنارهای بلند، با هیجان معطل می مانی تا باران، بند بیاید. به شما که برای ماشین پلیس، خبردار می ایستی. و بلدی دردهایت را هرروز در پستوترین قسمت خانه پنهان کنی.

مادرجان! من به دیدن گلدان هایی که از تشنگی نجات شان می دهی، عجیب عادت دارم. به لهجه ی خاصی که صدایمان می کنی. به کیک های خانگی ات که لنگه ی خوشمزه اش تا به حال پیدا نشده.

به نوازش های یگانه ات. به دلواپسی هایت. به تنها شماره ای که هرروز، ده بار مانیتور گوشی ام را روشن می کند.

مادرجان! سال هاست که می دانم فرشته اید. بهترین بنده خدایید. از لبخندهای جانانه ات فهمیده ام. اینکه هر روز پابه پای رویاهایمان می آیی و زیاد با خودت زمزمه می کنی؛ و قنا عذاب النار...

باور کن نیمی از انرژی روزانه ام از امواج عاشقانه ی شماست. از درایت مادرانه ای که از کودکی یادم داد؛ اگر می خواهی از میوه ی درخت زندگی بچشی، عاشق باش. هر روز عاشق باش.