قدس آنلاین-پیرزن حدود پنج دقیقه منتظر از راه رسیدن راننده‌ای پاک سرشت و اخلاق مدار بود تا با توقف خودرو شرایط گذشتنش از خیابان را مهیا کند. ما ایرانی‌ها با یک پارادوکس فرهنگی مواجه هستیم؛ پارادوکسی که با حضور وسیله نقلیه پررنگ‌تر به چشم می‌آید.

ایرانی‌ها از دیر باز به تعارف کردن و بخصوص دادن حق تقدم در عبور و مرور به دیگران مشهور هستند. به گونه‌ای که حتی این افراط‌ها به افراط کشیده شده و در مواردی هم آزاردهنده است. هنگام گذر از ورودی یا خروجی یک در، لحظاتی را صرف تعارف کردن و اجازه عبور دادن به دیگری می‌کنیم. اما کافی هست پا به خودرو بگذاریم، گویا قصد رد شدن از روی یکدیگر را داریم. بلافاصله تبدیل به انسان هایی کم حوصله، بی‌صبر و قرار می‌شویم. در مواجهه با عابران پیاده به گونه‌ای برخورد می‌کنیم که گویا شش دانگ خیابان در اختیار ما و به نام ما سند خورده است. صحنه پیرزن و تلاش‌های او برای گذر کردن از خیابان چندان رنگ و بوی از انسانیت نداشت و اصلاً قابل دفاع نیست. احترام به عابران پیاده به عنوان یک اصل اخلاقی در رفتار شهروندی در هنگام رانندگی محسوب می‌شود و احترام به آن جزو ضروریات زندگی شهری است.

البته ذکر این نکته ضروری است که این گذر کردن از خیابان یک ارتباط دوسویه است و عابران پیاده باید به وظایف خود در قبال راکبان واقف باشند، زیرا سومین عامل تشدید کننده ترافیک شهری عابران پیاده هستند که از محل و یا زمان‌های مشخص شده برای عبور کردن استفاده نمی‌کنند. اما به دلیل اینکه صدمات وارده در تصادفات بیشتر گریبان عابران پیاده را می‌گیرد، به عنوان یک شهروند اخلاق گرا هنگام رانندگی تا جایی که امکان دارد باید فرصت عبور را به عابران پیاده دهیم.

البته نهادهای مربوطه می‌توانند با ساختن زیرگذر و روگذرهای بیشتر برای عابران و نصب علایم رانندگی بیشتر و همچنین نصب دوربین در محل خط‌کشی عابر پیاده و در نظر گرفتن جرایم سنگین برای رعایت نکردن حق تقدم عابران به کاهش ترافیک و سلامت جسمی شهروندان کمک کرده و یک قطعه از پازل فرهنگ‌سازی حق تقدم را تکمیل کنند.