به گزارش قدس آنلاین،در دو سه روز گذشته، انتشار خبر اسارت و سپس شهادت مظلومانه شهید «محسن حُججی» موجی از ابراز احساسات و واکنش‌ها را در فضای مجازی کشور به راه انداخته است.

گویا خون پاک شهیدان مدافع حرم، پس از شهادتشان هم قرار است همچنان بابرکت باشد و چون چراغی روشن در مسیر زندگی یکنواخت  و تکراری ما بدرخشد و خواب از چشمان غفلت‌زده‌مان برباید.

بیشتر ما آن‌قدر گرفتار روزمرّگی و مناسبات تکراری زندگی روزانه خود شده‌ایم که نمی‌فهمیم کِی روزمان به شب می‌رسد و کِی شبمان به روز و چگونه روزها و هفته‌ها و سال‌های عمرمان سپری می‌شوند. اما در همین روزگار، هستند جوانانی که جور دیگری فکر می‌کنند، جور دیگری زندگی می‌کنند و جور دیگری تصمیم می‌گیرند.
به راستی کیست این جوان ۲۵ ساله، این علی‌اکبرِ مدافعان حرم، این به‌خون غلتیده در میدان غیرت و شجاعت که زن جوان و فرزند دو ساله‌اش را می‌گذارد و به میدان دفاع از غیرت و ناموس و آزادگی می‌شتابد؟ کیست این شهید ذبح شده در میدان مردانگی و عزت که کوردلان کفتارصفت داعش حتی جرأت ندارند تصاویر صحنه شهادتش را منتشر کنند؟ کیست این علی‌اکبرِ غیور که ندای هَل مِن ناصر مولایش حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را در درازنای تاریخ لبیک می‌گوید و با گلوی بریده و سر از تن جدا شده، با هیأت شهدای کربلا، به دیدار مولایش می‌شتابد؟
درس شهید محسن حججی برای ما و جوانان امروزی ما چیست؟ درس او برای کسانی که مفهوم ایثار را حتی در حد کمک کوچکی به دیگران نمی‌دانند تا چه رسد به بذل جان در راه جانان چیست؟ درس او برای ما مردمان اسیر آب و نان شده و مسئولان گرفتار آب و نان و میز و مقام شده چیست؟
درس او گذشتن از خویشتن خود، از زن و فرزند دو ساله خود، از جان و مال خود در راه حضرت محبوب است! درس او زنده کردن فرهنگ ایثار و شهادت است. زنده کردن فرهنگ همیشه نورانی کربلا و عاشورا.
برای محسنِ شهید، خیلی‌ها شعر سرودند، عاشقانه هم سرودند. خیلی‌ها نثر ادبی نوشتند، عارفانه هم نوشتند و خیلی‌ها اشک ریختند، با سوز و گداز هم اشک ریختند و این شهید والامقام توانست با پرواز روشنش، حال و هوای کشورمان را عوض کند.

اینک همه ما به احترام بزرگی و آزادگی این شهید جوان، این آزاد مرد مسلمان، و این شیر بیشه دلیران، ایرانِ همیشه ایران، از جای برمی‌خیزیم و ادای احترام می‌کنیم و با اشک چشم می گوییم: یا محسنُ قَد اَتاکَ المُسیئ! أَنت المحسنُ و أنا المسیئ.

محسن جان! تو را به خون پاکت دست ما را هم بگیر!