قدس آنلاین- یکی از مناسبت‌های مهم ماه ذیحجه نزول سوره «هل اتی» است که جایگاه عظیم اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه و آله) را نشان می‌دهد. سوره «هل اتی» در تاریخ ۲۵ ذیحجه در شأن امیرمؤمنان علی(علیه السلام)، حضرت زهرا(سلام الله علیها) و فرزندان ایشان حسن و حسین(علیهماالسلام) پس از ایثار و از خودگذشتگی عجیبشان نازل شد.

جریان را چنین نقل کردند که امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) کودک بودند که مریض شدند، پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) به دیدن ایشان آمد، وقتی حال آن‌ها را دید خطاب به امیرمؤمنان(علیه‌السلام) فرمودند: خوب است شما برای شفای فرزندانتان نذر کنید.

اینجا یک نکته آموزنده دارد که باید توجه کرد، عمل پیغمبر برای ما همچون فرمایش ایشان حجت است، زیرا می‌خواهند به مردم یاد بدهند، شما برای رسیدن به خواسته و اجابت دعای خود نزد پروردگار متعال، باید نذر، عهد یا وقف کنید. واضح است، ایشان حجت والای خداوند بر روی زمین هستند و اگر می‌خواستند شفا بگیرند یا شفا بدهند، برایشان آسان بود، اما هدف این است که این‌ها را به ما یاد بدهند.

بنابراین، امیرمؤمنان علی(علیه السلام) نذر کردند اگر فرزندانشان شفا پیدا کردند سه روز پی درپی روزه بگیرند حضرت زهرا(سلام الله علیها) و حسنین(علیهما السلام) نیز این نذر را تبعیت کردند، حتی فضه خادم ایشان هم تبعیت کرد؛ خداوند متعال عنایت کرد و این دو نور دیده پیغمبر(صلی الله علیه و آله) شفا یافتند. از آنجا که بهترین کار این است وقتی کسی نذر می‌کند بی‌درنگ به نذرش وفا کند، ایشان آماده شدند و روزه گرفتند.

 یک صاع جو را که در مقابل پشم ریسی گرفته بودند، حضرت زهرا(سلام الله علیها) دستاس(آرد) کردند و برای شب پنج قرص نان برای پنج نفر آماده کردند، وقت افطار ناگهان صدایی بلند شد که «السلام علیکم یا اهل بیت النبوه، من مسکینی از مساکین اسلام هستم بیچاره و فقیرهستم» امیرمؤمنان(علیه السلام) که معدن جود و سخاوت و کرامت هستند، فرمودند من که سهمیه خودم را به این فقیر می‌بخشم، حضرت زهرا(سلام الله علیها) فرمودند من هم تبعیت می‌کنم از شما، امام حسن و امام حسین(علیهماالسلام) و حتی فضه خادمه آن‌ها هر پنج قرص نان را به آن فقیر دادند و با آب افطار کردند.

این هم درسی دیگر است که فوق عدالت است، عدالت آن است که اگر پنج قرص نان باشد و شش گرسنه، آن‌ها باید بین خود تقسیم کنند و به هر کدام سهم خودش را بدهند. «الکریم الّذی لایأکل و یعطی» آدم کریم از آنچه دارد خودش استفاده نمی‌کند و بالاتر از سخاوت و عدالت، خودش گرسنه می‌ماند، اما غذا را به گرسنه‌ای دیگر می‌دهد، ایثار می‌کند و دیگران را بر خود مقدم می‌داند، با اینکه به آن نیاز مبرم دارد.

شب اول با آب افطار کردند و فردا طبق نذری که داشتند روزه گرفتند، اما شامگاه هنگامی که باز حضرت زهرا(سلام الله علیها) پنج قرص نان دیگر تهیه کرده و آماده صرف افطار شدند دوباره صدایی بلند شد «السلام علیکم یا اهل بیت نبوه من یک یتیمی هستم از ایتام مسلمین» خب؛ نام یتیم و گریه‌اش عرش خدا را می‌لرزاند، امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) در یتیم نوازی و اینکه پدر یتیمان است شهرت جهانی دارد، اشک‌های ایشان جاری شد؛ خدا کند هیچ بچه‌ای بی پدر نشود در دوران طفولیت، آن هم با وضع فقر و فلاکت سخت است، امیرمؤمنان(علیه‌السلام) فرمودند، من که سهم خودم را به این بچه یتیم می‌بخشم. حضرت زهرا، حسنین و فضه نیز تبعیت کردند بنابراین شب دوم هم با آب افطار کردند.

روز سوم شد بنا بر نقل مفسران، حضرت زهرا(سلام الله علیها) آن صاع سوم جو که در مقابل پشم ریسی گرفته بودند را به پنج قرص نان دیگر تبدیل کرد. زمان افطار، باز صدایی بلند شد. گویا خداوند می‌خواهد ایشان را امتحان کند و آن‌ها را الگو و اسوه برای مردم دنیا قرار بدهد. از سوی دیگر به آن هایی که سفره‌های رنگین دارند و کنار سفره‌های رنگین می‌نشینند، آن‌هایی که شکم پروری می‌کنند بیاموزد که به یاد یتیمان، فقرا و مساکین باشند.

شب سوم هنگام افطار باز صدای ناله‌ای بلند شد «السلام علیکم یا اهل بیت نبوه، من اسیری هستم از اسرای اسلام» امیرمؤمنان فرمودند، من سهم خودم را به این اسیر می‌دهم. حضرت زهرا(سلام الله علیها) حسنین(علیهماالسلام) و فضه خادم نیز تبعیت کردند، سه شبانه روز روزه گرفتند و شب را با آب افطار کردند که آیه ۸ سوره انسان بر پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نازل شد. این انفاق و ایثار را برای وجه الله، برای رضای خدا، با عشق و اراده‌ای که به پروردگار و بندگی خدا دارند و نیزخدا در آیه۹۲ سوره آل عمران چنین امر کرده که، از چیزی که دوست دارید در راه خدا انفاق کنید، انجام دادند.

روز چهارم بود که پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) آمدند به بچه‌ها سری بزنند دیدند رنگ پریده و لرزان هستند، پرسیدند علی جان! این چه حالی است که بچه‌ها دارند؟ پاسخ داد یا رسول الله سه شبانه روز است که ما با آب افطار می‌کنیم و غذایمان را به یتیم، اسیر و مسکین می‌بخشیم. پیغمبر بزرگوار اسلام دست مبارکشان را به سوی آسمان بلند کردند و دعا کردند، خداوند این سوره مبارکه و این آیات کریمه را نازل فرمود و زندگی امیرالمؤمنین و فاطمه زهرا و حسنین(علیهم‌السلام) را الگو و اسوه برای همگان قرار داد.

امروز مردم دنیا، اغنیا و ثروتمندان باید این آیات کریم قرآنی را بخوانند تا متوجه شوند وقتی کنار سفره‌های رنگین می‌نشینند به یاد گرسنه ها، به یاد فقرا به یاد یتیم‌ها به یاد خانواده هایی که سفره خالی دارند، به یاد کسانی که روزها و شب‌ها می‌گذرد و آن‌ها پختنی ندارند که در خانه استفاده بکنند، بیفتند و کمک کنند.

به این نکته توجه کنید که دخترِ بهترین انسان‌های عالم و زنی که بهترین زنان جهان آفرینش است بیاید پشم ریسی کند و از دسترنج خودش نانی تهیه کند و آن را در راه خدا انفاق کند. آن‌ها کسانی هستند که اگر می‌خواستند خاک را جواهر می‌کردند یا اگر می‌خواستند از آسمان مائده‌های آسمانی مکرر دریافت می‌کردند؛ چنان که برای حضرت زهرا(سلام الله علیها) چند بار از آسمان مائده بهشتی نازل شد. اما درس دادن و آموزش، هدف ائمه بود و نیز مردم جهان که از عدالت و انسانیت سخن می‌گویند باید بیاموزند که به یکدیگر رسیدگی و کمک کنند.