به گزارش قدس آنلاین،  بخشی از نامه ۷۰۰ خبرنگار بین المللی در حمایت از مسلمانان میانمار، امروز در بیانیه سازمان دفاع از قربانیان خشونت، توسط دکتر گلشن پژوه در نشست شورای حقوق بشر قرائت شد.

متن کامل این نامه به شرح زیر است:

نامه سرگشاده جمعی از روزنامه‌نگاران و خبرنگاران بین‌المللی خطاب به اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد درباره اوضاع نگران کننده‌ی نسل‌کشی در «میانمار»

«هر کس، انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روی زمین بکشد، چنان است که گویی همه انسانها را کشته؛ و هر کس، انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است که گویی همه مردم را زنده کرده است» (قرآن: مائده – آیه ۳۲)

« شنیده اید که به اولین گفته شده است" قتل مکن و هر که قتل کند، سزاوار حکم شود؟ "لیکن من به شما می‌گویم، هر که به برادر خود بی‌سبب خشم گیرد، مستوجب حکم باشد و هر که برادر خود را راقا گوید، مستوجب قصاص باشد و هر که احمق گوید، مستحّق آتش جهنّم بُوَد. (انجیل متی: ۵:۲۱-۲۲ )

«قتل مکن» (تورات: خروج، ۲۰:۱۳)

«همه مردم از مجازات لرزانند، همه مردم از مرگ می ترسند، دیگران را مثل خود بدانید، یک انسان نباید نه کسی را بکشد نه باعث کشتار کسی شود. » (ذمه پده: فصل ۱۰: ۱)

خانم‌ها، آقایان؛ عالیجنابان

این روزها جهان، شاهد فوران خون از زمین است؛ ائتلاف نظامی عربستان در حال بمباران کردن یمن است و خاک سوریه به محلی برای تقسیم منافع قدرت‌های بزرگ جهانی تبدیل شده است. بیش از ۵۰۰ هزار کودک یمنی در گرسنگی مطلق به سر می‌برند و خانواده‌های سوری سرپناهی برای در امان ماندن از جنایات تروریست‌ها ندارند. گروه‌های تروریستی با حمایت پنهان قدرت‌های بزرگ به فعالیت خود ادامه می‌دهند و ترسی از خونریزی بیشتر ندارند.

در این میان، جنایاتی که علیه بخشی از مردم میانمار صورت می‌گیرد و در هفته‌های اخیر زمینه‌ساز آوارگی و کشتار جمع زیادی از مسلمانان این کشور شده، نگاه همه رسانه‌های بین‌المللی را به خود معطوف کرده است. اقلیتی مسلمان در این کشور به دلیل عدم تحقق حقوق شهروندی‌شان، از خانه خود رانده شده و مزارع و زمین‌های کشاورزی و دامداری آنان آتش زده می‌شود. بنا به اعلام سازمان دیده بان حقوق بشر عکسهای ماهواره ای گرفته شده از روستاهای اقلیت روهینگیا، بیانگر تخریب و سوختگی ۹۹ درصدی برخی از آنها است که این تصاویر اثبات می کند، تخریب ها بر اثر آتش ایجاد شده است.

سازمان عفو بین‌الملل به تازگی در گزارشی اعلام کرد، نیروهای امنیتی میانمار مرز خود با بنگلادش را مین‌گذاری کرده‌اند. بنابراین گزارش، سه نفر از جمله دو کودک در برخورد با مین زخمی و یک مرد نیز کشته شده است.

علاوه بر این، تاکنون  بیش از ۴۰۰ هزار نفر که اکثریت آنها را مسلمانان روهینگیا تشکیل می دهند در پی خشونت‌ها و درگیری‌ها از استان راخین میانمار به بنگلادش گریخته‌اند. همچنین یک مقام رسمی سازمان ملل متحد اخیرا اظهار داشت که احتمالا بیش از ۱۰۰۰ نفر با اکثریت مردم روهینگیا در میانمار کشته شده اند.

شرایط اسفبار زندگی این افراد در کمپ‌های پناهندگی و تهدید دولت‌ها به اخراج آنان از این کشورها، تابلوی دیگری از خشونت بشری در دوران عقلانیت را رقم زده است که به هیچ عنوان قابل چشم‌پوشی نیست.

رژیم اسرائیل که به دلیل اقدامات و رویکردهای ضدانسانی و ناقض حقوق بشری خود، همواره با انتقاد افکار عمومی جهان و گروه‌های بین‌المللی نظیر عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر قرار داشته، اصلی‌ترین تامین کننده سلاح برای ارتش میانمار است تا بیشتر و گسترده‌تر از قبل اقدام به نسل‌کشی مسلمانان در این کشور کند. «آویگدور لیبرمن»، وزیر دفاع اسرائیل نیز روز پنجم ژوئن در پاسخ به یکی از اعضای کنست (پارلمان اسرائیل) در مورد فروش سلاح به میانمار از تبعیت تل آویو از کشورهای غربی و به ویژه آمریکا در زمینه فروش اسلحه به میانمار سخن گفته بود. وی اظهار داشته بود: «ما خود را تابع آنها (کشورهای غربی) می دانیم و سیاست یکسانی را حفظ خواهیم کرد. »

این در حالی است که روزنامه هاآرتص طی گزارشی بیانیه لیبرمن را نادرست دانسته و عنوان می کند که آمریکا و اروپا، میانمار را از نظر تسلیحاتی تحریم کرده اند.

تمام این جنایات و نسل‌کشی‌ در حالی روی می‌دهد که خانم «آنگ سان سوچی» که موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شده است، نه تنها این جنایت علیه بشریت را محکوم نمی کند، بلکه آن را غیر واقعی می داند. این روند تا جایی ادامه داشت که رهبران جهانی، سازمان های غیردولتی و برندگان جایزه صلح، از جمله ملاله یوسف‌زی و اسقف اعظم دزموند توتو، بی اهمیتی آنگ سان سوچی در پاسخ به بحران در میانمار را محکوم کردند.

بر همین مبنا، ما به عنوان جمعی از روزنامه نگاران، عکاسان و خبرنگاران بین‌المللی، ضمن محکومیت نسل‌کشی مسلمانان در میانمار، خواستار تشکیل جلسه اضطراری از سوی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد جهت رسیدگی به این موضوع هستیم؛ پیش از آنکه جهان شاهد فاجعه‌بارترین خونریزی پس از جنگ جهانی دوم باشد.