قدس آنلاین- نیروهای آمریکایی در جنگی که هم‌اکنون هفده سال است جریان دارد، در یک عملیات حداقل ۳۲ غیرنظامی دیگر را کشتند که بسیاری‌شان کودک بودند. ۲۵ نفر دیگر هم مجروح شدند. این‌ها علاوه بر قربانیان بمباران و حملات آمریکا به مراسم‌های عروسی، بیمارستان‌ها و سایر موارد است که سرجمع تعداد مرگ‌ومیرهای ناشی از مداخله‌جویی آمریکا در افغانستان را به بیش از دویست هزار نفر می‌رساند؛ حالا بماند که چند نفر مجروح، قطع عضو، بی‌سرپناه و آواره شدند. تنها در هفت روز ۹۵ غیرنظامی در افغانستان کشته و ۱۱۱ نفر مجروح شدند.
چند نفر از این ۳۰ کشته ـ‌که شامل کودکانی می‌شود که حالا دیگر باید به خاک سپرده شوند ـ با حملات یازده سپتامبر ارتباط داشتند؟ با اطمینان می‌توان گفت هیچ کدام!
این قتل‌عام آمریکایی چطور اتفاق افتاد؟ نیروهای دولت افغانستان قصد داشتند به کمک سربازان آمریکایی به منطقه‌ای پرجمعیت در روستایی یورش برند که تصور می‌شد قرار است یکی از فرماندهان طالبان در آنجا جلسه‌ای داشته باشد. سربازان در بن‌بستی باریک گیر می‌افتند و از خانه‌های اطراف به روی‌شان آتش دشمن گشوده می‌شود.
خب، آن‌ها چه کردند؟ طبیعتاً برای حفظ جان‌شان تقاضای حمله هوایی کردند که ناگزیر به معنی بمباران منطقه است و در نتیجه‌اش ۳۲ نفر از جمله کودکان جان باختند.
دیدگاه ارتش ایالات متحده همان دیدگاه استاندارد همیشگی بود. آن‌ها گفتند ارتش به‌خاطر از دست رفتن جان بی‌گناهان متأسف است، ولی چاره دیگری نداشتند! اگر بمباران نمی‌کردند، سربازان آمریکایی و افغانستانی کشته می‌شدند. اگر بمباران می‌کردند، مردم بی‌گناه منطقه جان می‌باختند. تعجبی ندارد که ارتش زندگی سربازان را به قیمت حیات مردم بی‌گناهی که در منطقه زندگی می‌کردند، حفظ کند.
اما اجازه دهید حقیقت مهمی را به یاد آوریم؛ اگر سربازان آمریکایی کماکان به مداخله و حضور در افغانستان ادامه نداده بودند، هرگز لزومی بمباران آن منطقه وجود نداشت.
 مردمی که از این قتل‌عام جان سالم به‌در برده‌اند، درباره این اتفاق چه حسی دارند؟ آن‌ها شعار می‌دادند «مرگ بر آمریکا» که اصلاً تعجب‌آور نیست!
علی‌رغم بمباران، دو نفر از سربازان آمریکایی هم در این نبرد کشته شدند. آن‌ها جان‌شان را برای چه چیزی فدا کردند؟ آن‌ها برای حفظ آزادی یا امنیت ما کشته نشدند. این حرف فقط خوراک خانواده‌های آن دو سرباز است تا در برابر از دست دادن عزیزانشان حس مثبتی داشته باشند! آن‌ها برای هیچ مردند، همان‌طور که آن هشتاد و پنج هزار سرباز آمریکایی در ویتنام مردند.
آزادی و امنیت مردم آمریکا هیچ ربطی به جنگ شانزده ساله آمریکا در افغانستان ندارد. احتمال این که طالبان سراغ ما بیاید همان‌قدر است که در آن دوره ویتنامی‌های شمالی ممکن بود سراغمان بیایند. نزاع افغانستان تنها یک جنگ داخلی است که در آن یک جبهه می‌خواهد رژیمی را که دولت آمریکا بر سر کار آورده، سرنگون کند.
وقتی رقابت‌های انتخاباتی آمریکا به پایان رسید ـ رقابتی که در آن به جنگ شانزده‌ساله افغانستان اشاره چندانی نشد ـ آمریکایی‌ها باید خواستار پایان فوری اشغال افغانستان توسط آمریکا شوند. ادامه مداخله‌جویی آمریکا هیچ اثر مثبتی ندارد و تنها هیزم‌آور معرکه می‌شود و اوضاع را برای همه از جمله زنان و کودکان بی‌گناه و سایرین در افغانستان بدتر می‌کند.

منتشر شده در ویژه نامه روایت امروز روزنامه قدس

Jacob G. Hornberger
مؤسس و مدیر بنیاد آینده آزادی
مترجم: حانیه‌سادات رضازاده