قدس آنلاین- سرعت رشد اعتیاد در کشور آنچنان زیاد نیست. برای تعیین میزان این سرعت و در تحقیقات شیوع شناسی کشور باید برنامه‌ای منظم و به صورت سریالی انجام شود تا بتوانیم سن واقعی اعتیاد را رصد کنیم. برای بالابردن سن شروع مصرف یا میانگین سن معتادان سایر کشورها برنامه‌های ۱۰ تا ۲۰ ساله می‌گذارند. بر اساس تحقیقی که حدود ۱۰ سال اخیر در کشور انجام شد، میانگین سن شروع اعتیاد در کشور حدود ۲۲ تا ۲۳ سال و میانگین سنی معتادان حدود ۳۰سال است. این اعداد نشان می‌دهد که سن شروع اعتیاد در ۱۰ سال اخیر تغییر چندانی نکرده است. اکنون به وضعیتی رسیده‌ایم که جامعه، خانواده و سیستم‌های اجرایی دولت، به خود کنترلی رسیده‌اند.

حالا دیگر حتی در یک خانواده معمولی و هنگام روبهرو شدن با یک فرد مصرف کننده مواد مخدر، آن‌ها منتظر ستاد مبارزه با مواد مخدر نمی‌مانند و خود نسبت به مصرف مواد مخدر، سیگار و... واکنش نشان می‌دهند. البته نگرانی‌ها از این وضعیت هنوز وجود دارد. به همین منظور باید تمامی گروه‌های جوان و نوجوان کشور را واکسینه کنیم و این مستلزم تصویب و تخصیص بودجه بسیار زیاد و مدل‌های جدید مداخله در مدارس است. باید بدانیم تا زمانی که مدارس اقدام به آموزش‌های پیشگیری نکنند، اوضاع اعتیاد در کشور تغییری نمی‌کند.

اگر در این حوزه‌ها؛ یعنی خانواده و مدرسه، مداخلات اثربخشی صورت گیرد در افق پنج تا ۱۰ سال نتایج ملموسی از آن را در جامعه احساس می‌کنیم. به عبارتی به تعبیر و توصیه دکتر رحمانی فضلی، وزیر کشور باید کاری کنیم که خانواده‌ها رأساً و شخصاً برای کنترل وارد عملیلات شوند. برای اجرایی کردن این امور در دو حوزه مهم و اثرگذار خانواده و مدرسه نیازمند تخصیص بودجه‌ای مناسب هستیم. اگر برای پیشگیری و آموزش هر دانش‌آموز تنها ۱۰۰۰ تومان در نظر بگیریم، با توجه به وجود ۱۴ میلیون دانش‌آموز در کشور، ۱۴ میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم. بدیهی است که با بودجه ۱۰ میلیاردی نمی‌توان این حجم وسیع را مدیریت کرد. اگر لازم باشد برای پیشگیری اتفاقی قابل توجه و ملموس بیفتد، دست کم ۲۰۰ میلیارد تومان بودجه فقط برای پیشگیری نیاز داریم. باید با کارشناسی، سرمایه‌گذاری مناسب و متناسب با توان کشور قدم‌های محکمی برداریم. اگر قرار باشد شفاهی و لفظی بیان کنیم که پیشگیری مقدم بر درمان است، در عمل نتیجه‌ای برای ما نخواهد داشت.

ضمن اینکه پوشش برنامه‌های ما نیز کم است. در نظر بگیرید اگر بتوانیم ماهیانه ۱۰۰۰ نفر را در زمینه پیشگیری از اعتیاد آموزش داده و واکسینه کنیم، برای آموزش حدود ۴میلیون نفر حدود ۳۰۰ سال زمان لازم است. برای رسیدن به نتیجه‌ای مطلوب در بازه زمانی ۱۰ ساله، باید از ساختارهای موجود بهره ببریم. آموزش و پرورش، انجمن اولیا مربیان، محیط‌های کاری همه باید به کمک بیایند و از تمام توان استفاده کنیم.

البته باید بدانیم که ستاد مبارزه با مواد مخدر، دستگاهی نظارتی بر تمامی دستگاه‌هاست؛ یعنی وزارت بهداشت، وزارت آموزش و پرورش، وزارت کشور و... در سازمانی برای همسویی با هم برای پیشگیری و طرح و برنامه جمع شده و همسو حرکت می‌کنند. اگر عملکرد این ستاد مطلوب نیست، باید ببینیم سایر نهادها چه طور وظایفشان را انجام می‌دهند. وزارت بهداشت، در حوزه پیشگیری از اعتیاد چه کار می‌کند؟ یا آموزش و پرورش در حوزه پیشگیری از اعتیاد چند کارشناس دارد؟ کارشناس‌های ستادی وزارت آموزش و پرورش با این حجم زیاد دانش‌آموز در کشور چند نفر هستند؟ وقتی تعداد افراد مسئول در حوزه ستادی دستگاه‌های کلیدی با دو یا نهایت سه نفر کل جمعیت دانش‌آموزی کشور را پوشش می‌دهند، مشخص است که در این زمینه به نتیجه مطلوبی نمی‌رسیم. ستاد مبارزه با مواد مخدر، ارگانی اجرایی نیست و برای بالابردن کارآیی آن باید در بالابردن توان اجرایی و مسئولیتی دستگاه‌ها کار کنیم. تا زمانی که سازمان دانش‌آموزی کشور، وزارت آموزش و پرورش، وزارت بهداشت و سایر دستگاه‌های مسئول پای کار نیایند، هیچ پیشرفتی در زمینه کاهش مصرف مواد مخدر در کشور نخواهیم داشت.