قدس‎آنلاین- گروه استان‎ها، اکبر بابایی مفرد: فقر یا تهیدستی یا تنگدستی به معنای وضعیتی است که فرد فاقدِ میزان معینی دارایی‌های مادی یا پول باشد، فقر با گرسنه هم خانواده است.

فقر مطلق به این‎که فرد به نیازهای ابتدایی زندگی دسترسی نداشته باشد، اشاره دارد. یعنی چیزهایی نظیر آب پاکیزه، تغذیه، خدمات بهداشتی، آموزش، پوشاک و سرپناه.

فقرِ نسبی به نداشتنِ سطحی معمول یا اجتماعاً پذیرفته از منابع یا درآمد در مقایسه با سایر افراد آن جامعه یا کشور اشاره دارد.

افزایش هزینه‌های زندگی جاری باعث شده‌ است مردم فقیر کمتر استطاعت خرید اجناس را داشته باشند. این افراد سهم بیش‏تری از پول خود را صرف خرید مواد غذایی می‌کنند در نتیجه افراد فقیر و آن‎هایی که در آستانه‏ فقر هستند  بخصوص در برابر افزایش قیمت غذا آسیب‌پذیر هستند.

با تعریفی از فقر و البته درک آن، به خوبی لمس خواهیم کرد که در اطراف ما کم نیستند خانواده ‏هایی که از داشتن حداقل‏ های زندگی رنج می‏ برند و مبلغ ناچیز یارانه تمام زندگی آنان شده است، هر ماه به انتظار می ‏نشینند و اخبار رادیو تلویزیون را گوش می‏ دهند و یا از دوست و آشنا و همسایه سوال می‏ کنند تا تاریخ دقیق واریز یارانه را بدانند، چرا که این خانواده ‏ها حتی پول نان هم ندارند و تا سر ماه از همین دوست و آشنا و همسایه قرض می ‏گیرند تا شکم خود و بچه ‏های قد و نیم قدشان را با لقمه ه‏ای نان خالی پر کنند.

بیکاری، دست و پنجه نرم کردن با اعتیاد، عدم مهارت کافی، نداشتن هنر و حرفه‎ای که به سمت اشتغال روی آورند جوانان این خانواده ‏ها را از تشکیل خانواده دلسرد و ناامید کرده است، برخی از آن‏ها هم اگر مدرک فنی داشته باشند ولی برای دریافت یک وام ناچیز کسی ضمانت آن‏ها را نمی ‏کند پس باید بدون داشتن پشتوانه مالی هم‏چنان در فقر  زندگی کنند.

با نگاهی به برخی مناطق فقیر نشین خرم ‏آباد از جمله کوی علی ‏آباد، گل سفید و فلک ‏الدین که از محله‏ های قدیمی این شهر هستند باید گفت همین مناطق زمانی بافت شهری خرم‏ آباد را تشکیل می‏ دادند اما با گسترش شهر این مناطق، حاشیه نشین لقب گرفته ‏‏اند، تمامی بدبختی ‏ها را یک جا می‏ توان در کوچه و خیابان‏ های این مناطق به عینه دید.

به راستی چه عاملی سبب شده که این مناطق فقیر شوند و هم‏چنان فقیر بمانند؟ آیا بی توجهی مسئولین به توسعه این مناطق، فقر و حاشیه نشینی را رقم زده و یا نوع نگاه اهالی همین مناطق به زندگی چنین سرنوشتی را برای آنان رقم زده است؟

بی شک سطح سواد و فرهنگ بالا خود به خود به اشتغال و کارآفرینی می‏ انجامد، اما همین اشتغال و کارآفرینی زیرساخت ‏هایی می‏ خواهد که نیاز است توسط مدیران و مسئولین فراهم شده تا بلکه جامعه ‏ای به سمت توسعه سوق داده شود.

از گذشته تا به حال مناطق نامبرده در اذهان مردم به بدی نام گرفته ‏اند و هم‏چنان آثار این فرافکنی ‏ها بر پیکره‏ قدیمی اما مستعد آن‏ها سایه انداخته است، در پاسخ به افکار آن دسته از انسان‏ هایی که با چنین طرز تفکر و بینشی همشهریان خود را خطاب می‏ کنند باید گفت، تاریخچه شهر خرم‏ آباد با تشکیل همین محله ‏ها شکل گرفته و بزرگان بسیاری از دل خانه‏ های کاه گلی آن‏ها برخاسته ‏اند که امروز لرستان و حتی کشور به وجودشان افتخار می ‏کند، مردمانی خون گرم و مهمان نواز که دل‏شان پاک است و دستان سخاوتمندی دارند.

اما آیا وظیفه دولت مردان و مدیران در قبال مردم این مناطق به خوبی انجام شده است؟ با نگاهی به محیط زندگی ساکنان چنین مناطقی، می‏ بینیم که زیباسازی آن می ‏بایست در اولویت امور قرار گرفته و توجه ویژه ‏ای به این مناطق می‏ شد، با روی کار آمدن شهرداران و استانداران مختلف، هم‏چنان واژه فقر بر پیکره مناطق قدیمی خرم ‏آباد دیده می شود که نشان از کم توجهی و کوتاهی مسئولان داشته و این مسئله را روشن می ‏سازد که مدیران و مسئولان و در رأس آن دولت در انجام وظایف خود به خوبی کوتاهی کرده ‏اند.

زمانی که خانواده‏ ای توان تهیه هزینه خرید دارو نداشته و نمی ‏تواند خود را درمان کند و در محلی زندگی می‏ کند که سرانه بهداشتی آن در پایین ‏ترین حد ممکن است چگونه می ‏تواند نگاه خود را به زندگی تغییر داده و مثبت بیاندیشد؟

در لابلای کوچه پس کوچه ‏های محله‏ های علی‏ آباد، فلک‏ الدین و گل سفید خانه ‏هایی پیدا می ‏شود که هنوز از داشتن حمام بی بهره هستند، چطور می‏ توان امید به زندگی را در دل این خانه ‏ها جستجو کرد؟

تا زمانی که شهریه یک باشگاه ورزشی بین ۳۰ تا ۵۰ هزار تومان در ماه است یک نوجوان که چشم امیدش به پرداخت ۴۵۵۰۰ تومان یارانه است، قید ورزش را زده و علی‏رغم علاقه و استعداد بالایی که دارد به سمت و سویی دیگر کشیده می‏ شود و در آخر در نهایت فقر و گرسنگی سر بر بالین مرگ می‏ گذارد.

در بحث ساماندهی بافت‏ های فرسوده نیز در این مناطق علی‏رغم شعارها و جلسات متعدد و قول و قرارهای فراوان مسئولین اما تاکنون برنامه ‏ای در این راستا صورت نگرفته است، اگر دستگاه ‏ها مصوب کنند که سالی ۱۰ میلیون اعتبار صرف زیباسازی و امور بهداشتی، درمانی و رفاهی مناطق مذکور کنند از مشکلات عدیده ‏ای که در این مناطق وجود دارد کاسته خواهد شد.

معاش اکثر خانواده‏ ها در این مناطق از راه پرداخت یارانه صورت می‏ گیرد، خانواده ‏ها نه بیمه و نه حقوق ثابتی دارند، تامین حداقل معاش این افراد خواسته چندان بزرگی از دولت نیست.

اگر چه از گذشته تاکنون ارگان‏ هایی چون شهرداری، علوم پزشکی، سپاه، آستان قدس، فنی و حرفه ‏ای، کمیته امداد، بیمه سلامت، بهزیستی و ... اقدامات ملموس و قابل ملاحظه ای در این محلات انجام داده ‏اند اما برای برون رفت از مشکلات حاد، ایجاد اشتغال پایدار و انجام کارهای عمرانی لازم و حیاتی‏ است، اما در واقع مدیری می ‏تواند با تدابیر خود بر مشکلات عدیده‏ این گونه مناطق فائق آید که در درجه‏ اول فقر را لمس کرده و در گام بعدی به دنبال جذب اعتبارات لازم برای ساماندهی این مناطق باشد.