قدس آنلاین- سید محمد حجت کوه‌کمری، فقیه، اصولی، محدث، رجالی، مجتهد و مرجع تقلید، در ۲۸ شعبان سال ۱۳۱۰ه. ق در آبادی کوه کمر واقع در غربی‌ترین نقطه محال دیزمار قره داغ مرند استان آذربایجان شرقی به دنیا آمد. گفته می‌شود تبار وی با ۲۵ واسطه به علی بن حسین می‌رسد.

زعیم شیعه تحصیلات خود را نخست در آذربایجان، نزد پدر آغاز کرد. سپس در ۲۰ سالگی به نجف رفت و ۱۹ سال سفرشان به طول انجامید و در این مدت از درس شیخ الشریعة اصفهانی، سید ابوالحسن اصفهانی، سید محمد فیروزآبادی، عبدالکریم حائری، محمد حسین نائینی، سید ابوتراب موسوی خوانساری و ضیاءالدین عراقی استفاده کرد. حجت در اثر بدی آب و هوای نجف و ضعف مزاج، در سال ۱۳۴۹ ه. ق به قم مهاجرت کرد.

قم در آن زمان تحت زعامت آیت الله حائری شیرازی بود. که در بدو ورود؛ زعیم مردم قم امامت جماعت خود را به ایشان واگذار کردند و همین باعث شد که حجت از ملازمان آقای حائری گردد.

۶ سال بیش تر از ورود آیت الله کوه کمری نمی گذشت که آیت الله حائری فوت کردند و حوزه ی قم را به سه نفر سپردند یعنی آیات عظام حجت، صدر و خوانساری

از جمله آثار آیت الله کوه کمری می توان جامع الاحادیث و اصول در حدیث و رجال، لوامع الانوار الغرویة فی مرسلات الآثار النبویة، مستدرک المستدرک فی استدراک مافات عن صاحب المستدرک و تنقیح المطالب المبهمة فی حکم عمل الصور المجسمة را نام برد.

این شخصیت والا مقام غیر از درس و بحث موفق به احداث مدرسه علمیه حجتیه قم وتأسیس کتابخانه مدرسه علمیه حجتیه قم و در آخر جمع‌آوری کتاب‌ها و نسخه‌های خطی از نوشته‌های علماء  بوده است

از زندگی پر برکت ایشان می‌توان حکایات متعددی نقل کرد از جمله:

آخرین توشه من از دنیا تربت امام حسین (ع) است

بنیانگذار مدرسه حجتیه قم، افزون بر مقام والای علمی، از نورانیت و معنویت خاصی برخوردار بوده و بسیار رازدار و از شهرت و آوازه گریزان بود. حقیقت و معنویت خود را چنان نهان داشته بود که حتی شاگردان نزدیک نیز تا پس از رحلت او، از شخصیت ممتاز و ارتباط مستقیم وی با حضرت ولی عصر (عج) بی خبر بودند. آن جناب پیش از فرا رسیدن رحلتش، تربت سالار شهیدان را طلب کرد. آن گاه کمی از آن را خورد و فرمود: «اخر زادی من الدنیا تربۀ الحسین (ع)؛ آخرین توشه من از دنیا تربت امام حسین (ع) است. »

استخاره ای که دیدار خدا را مژده داد

نویسنده کتاب آثار الحجة در مورد چگونگی وفات ایشان چنین می نویسد: می گویند آیت الله حجت کوه کمره ای در آخرین کسالتی که منجر به رحلت ایشان شد، همۀ خانواده و وکیل خود را احضار کرد و پس از حاضر شدن وصی خود آقای حاج سید احمد زنجانی و بعضی فضلاء، گفتند: مُهر مرا بشکن!. آقایان گفتند: برای چه؟. جواب دادند: برای اینکه بعد از من کسی از این مُهر سوء استفاده نکند. عرض کردند، حالا چرا؟. پاسخ دادند: از این کسالت خوب نخواهم شد؛ آن مرحوم اصرار کردند که این امر انجام شود. حاضرین این کار را نیک ندانسته و انکار کردند تا ایشان قرآن خواسته و استخاره ای کردند. همه منتظر بودند که آیۀ قرآن وعده بهبودی ایشان را بدهد؛ آقا قرآن را گشود و نگاهی به ابتدای صفحه آن کرد و با نشاط فراوان گفت: «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ».

همان گونه که آیت الله حجت (ره) گفته بودند از این کسالت، بهبود پیدا نکردند. آن مرحوم پس از بیست و سه سال اقامت در کنار بارگاه حضرت معصومه سلام الله علیها در قم و تلاش خستگی ناپذیر در راه ترویج احکام الهی در روز دوشنبه سوم جمادی الاولی ۱۳۷۲ هجری قمری رحلت کرده و پس از تشییع در جلو مسجد مدرسه حجتیه به خاک سپرده شدند.

بر روی سنگ قبر ایشان این جملات حک شده است: «و بعد ما استشار بکلام الحق فی کسر خاتمه اجیب بقوله تعالی «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ» امر به، ثم تناول التربة الحسینیه و قال آخر زادی من الدنیا التربة، «بعد از اینکه از قرآن در قبل از فوتشان طلب مشورت کردند آیه آمد که برای او دعوتی است از جانب حق سپس مقداری تربت سید الشهدا خوردند و فرمودند آخرین توشه ی من از دنیا تربت سید الشهداست. »

و غروب روشنای آفتاب زندگی ایشان پس از محصولات و برکات فراوان  در روز دوشنبه سوم جمادی الاولی ۱۳۷۲ در قم اتفاق افتاد و در مقابل مسجد مدرسه حجتیه دفن گردید.