قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: چه مقدار پابه پای این اسکلت های فلزی از عرض خیابان و اتوبان گذر کرده اید و به جان مهندس و طراح و متولی شهر دعا خوانده اید؟

اهل این بالانشین ها که حرف و حدیث شان زیاد است... اهل این پله های کم مشتری که از حال سالمند و کودک و معلول و باردار، بی خبرند... از احوال ویلچرسواران و عصا به دستان... از نگاه غم آلود بیمارانی که در پیچ و تاب این پله ها، بهبود و آسایش و رفاهی نمی بینند...

اهل پُل هایی که کارتن خواب و دستفروش و معتاد دارد... مکانیزه نیست... پله برقی و آسانسور ندارد... چراغ هایش خاموش است و با استاندارد، غریبگی می کند... اهل این سازه های عظیمی که امنیت شان خوب است اما کافی نیست...

چند روزی پُل گرد شده ام و در عابر روهای سقف دار، گز می کنم... سعی دارم از روی این ناجی های فلزی، متوجه آدم ها و ماشین ها باشم، اگر طول و عرض بیلبوردها بگذارند...! اگر سرعت بالای اتومبیل ها در گذر از تقاطع، تمرکزم را لَت و پار نکنند...! اگر عبور بی حساب و کتاب شهروندان نازنین از زیرپُل، اجازه دهد...! و اگر استیصال سالخوردگانی که نه پای رفتن از خیابان و نه توان بالا آمدن از پله ها را دارند، اَمانم بدهد...!