قدس آنلاین- پارلمان لهستان چند روز قبل لایحه‌ای را به تصویب رساند که طبق آن دیگر عبارت‌«کمپ‌های مرگ لهستان» برای توصیف دورانی که نازی‌ها در جنگ جهانی دوم از آنها به عنوان زندان استفاده می‌کردند، به کار نرود. لهستانی‌ها نگرانند که به کار بردن چنین الفاظی این برداشت اشتباه را ایجاد کند که آنها در راه‌اندازی این کمپ‌ها نقش داشتند. این لایحه باید از سوی سنا و رئیس‌جمهوری لهستان هم تصویب شود. نفتالی بنت وزیر آموزش و پرورش اسرائیل در این مورد گفت: «حقیقت این است که بسیاری از کشورها از جمله شهروندان لهستان به نازی ها در کشتار یهودیان کمک کرده اند یا آنها را به مقام های نازی تحویل دادند یا خودشان یهودیان را کشته اند. خانواده خود من در هولوکاست از بین رفت». ماجرا این است که اردوگاه‎های کار اجباری و مرگ توسط آلمانها اما در خاک لهستان احداث شد و در واقع اردوگاه مرگ آلمان هستند نه لهستان.(مانند اردوگاه آشویتس)

این خبر بهانه ای است که به چرایی و چیستی واقعه ای به نام هولوکاست بپردازیم. موضوعی که مشروعیت ایجاد رژیمی به نام اسرائیل را در غرب آسیا و کیلومترها دورتر از آلمان نازی ایجاد کرد. حادثه‎ای که از فردای پایان جنگ بزرگ دوم تاکنون منشا اختلاف نظرهای جدی بوده است.

«هولوکاست» واژه ای با ریشه یونانی، به معنای «قربانی کردن با آتش» است. آمارهای موجود نشان می دهد ثبت عدد 6 میلیون یهودی کشته شده توسط نازی ها، محل تردید جدی است. تعداد کل یهودیان دنیا در سال 1938م. در جهان 16 میلیون و 500 هزار نفر بوده است (هم اکنون در حدود 18 میلیون نفر است) که از این تعداد شش و نیم میلیون نفر در اروپا زندگی می کرده اند. این در حالی است که طبق آمار اعلام شده مراکز مهاجرت اروپا از سال 1933م.(سال به قدرت رسیدن نازی ها در آلمان) تا سال 1945م.(پایان جنگ جهانی دوم)یک میلیون و پانصدهزار یهودی مهاجرت کردند. همچنین بر طبق آمارهای دولت آلمان در سال 1939م. تنها 600 هزار نفر یهودی در آلمان بوده است که 400 هزار نفر از آنان مهاجرت کردند. همچنین اگر 6 میلیون یهودی در جنگ بزرگ دوم قتل عام شده باشند پس تعداد کل یهودیان جهان نمی تواند در سال 1948م.و تنها پس از ده سال با افزایش ده میلیون نفری به 18 میلیون و پانصد هزار نفر رسیده باشد.

قصد ما در این نوشتارانکار یا اثبات هولوکاست نیست؛ اینکه هیتلر رویکردی نژاد پرستانه داشته و ایده او این بوده که نژادهای غیرآریایی را از آلمان پاکسازی کند تا بدینوسیله بتواندآلمان را قدرتمند کند مسئله‎ای است که او در کتاب «نبرد من» خود بارها به آن اشاره کرده است: «یهودی کسی نیست که آشتی پذیر باشد باید همه را نابود ساخت» نبرد من- صفحه ۱۲۴ و«یهودی موجودی خودخواه، سهل انگار و خائن به کشور و خانواده خودش است. اگر روزی کشوری را صاحب شوند یا آن را مال خود بدانند این کشور را وسیله خرابکاری جای دیگر قرار میدهد.»کتاب نبرد من- صفحه ۴۷. «هرگز ممکن نیست غریزه فداکاری و نفع دیگران رابر منافع خود مقدم شمردن در نزد یهودیان تقویت شودچون خودرا وابسته به هیچ تمدنی نمیدانند وبرای خودشان زندگی میکنند»نبردمن صفحه۱۸۷ . «اگر یهودی با ایمان دیوانه کننده ای که به مارکسیست دارد روزی در زمین پیروزی به دست بیاورد؛ تاج او روی مرگ عالم انسانی است و طولی نخواهد کشیدکه درروی زمین موجود زنده ای باقی نخواهدماند» نبرد من - صفحه ۵۰

اما با وجود این دیدگاه‎ها از سوی هیتلر محل بحث دقیقاً دو چیز است:

1-  چرا صهیونیستها از بیان واقعیت بما هو واقعیت اجتناب می کنند و سعی دارند تصویر اغراق گونه از مسئله کشتار یهودیان در آلمان نازی ارائه دهند؟ چه منافع سیاسی،تجاری و حزبی در پس این اغراق نمایی وجود دارد؟ چرا انجام هر گونه تحقیق، واکاوی و حتی نظر مخالف با برخورد قهر آمیز داده می شود. دکتر ارنست زاندل از محققین کانادایی –آلمانی که حاصل پژوهش های خود و مصاحبه با شاهدین عینی اردوگاههای نازی را در کتابی با عنوان «آیا واقعاً 6 میلیون نفر کشته شدند؟» منتشر کرد اما پس از آن مورد حمله، آزار و اذیت و بازداشت قرار گرفت.دیوید ایروینگ، نویسنده انگلیسی و متخصص تاریخ جنگ جهانی دوم هم پس از رد واقعه‎ای به نام هولوکاست در دادگاهی در اتریش به سه سال زندان محکوم شد. روژه گارودی، استاد دانشگاه وفیلسوف معروف فرانسوی پس از انتشار کتاب «اسطوره های بنیانگذار سیاست اسرائیل» از سوی یک دادگاه فرانسوی به پرداخت غرامت به مبلغ 40 هزار دلار محکوم شد. روبر فوریسون، مورخ و استاد دانشگاه سوربن فرانسه به علت یک مصاحبه تلویزیونی و ادعای این مطلب که هیچگونه مدرک یا تصویری پیرامون وجود اتاق های گاز در اردوگاه‎های کار اجباری نازی‎ها وجود ندارد به سه ماه زندان و هفت هزار و پانصد یورو غرامت محکوم شد.یورگن گراف، مورخ فرانسوی که به 9 زبان زنده دنیا مسلط است پس از انتشار کتاب «افسانه هولوکاست»در دادگاهی به زندان محکوم شد و ...

 اینها صرفاً تعدادی از برخوردهای قهرآمیز و سیاسی غرب با نخبگان، چهره های علمی و روشنفکران دگراندیش است. به طور کلی در بسیاری از کشورهای غربی ازجمله  اتریش،بلژیک،جمهوریچک،فرانسه،آلمان،لیتوانی،لهستان،رومانی،اسلواکی،  سوئیس،کانادا،لیختناشتاین،مجارستان،پرتغال،هلند و لوکزامبورگ تردید پیرامون هولوکاست جرم محسوب می گردد.

2-  مسئله دوم برخورد سیاسی با آرمان‎های متعالی و اهداف بشردوستانه است که به عقیده نگارنده خود یک جرم محسوب می شود. شعارهایی مانند حقوق بشر، آزادی بیان، صلح و نه به نژاد پرستی حاصل صدها سال مبارزه ابناء بشر علیه استبداد، استعمار و ظلم بوده است. اگر کسی با این مفاهیم برخوردی دوگانه داشته باشد یعنی هر جا موافق منافع اوست این شعارها را فریاد بزند و هر جا علیه منافعش باشد از این شعارها چشم پوشی کند یا سعی در توجیه آنها داشته باشد به این مفاهیم و تمام مرارت ها و سختی هایی که برای تحقق این شعارها کشیده شده ظلم کرده است. زیرا به مرور باعث تهی شدن آنها از معنی و لوث شدن آنها می شود. اگر کشتار یهودیان در آلمان نازی و کشورهای هم پیمان او یک جنایت بشری است که قطعاً همین طور است کشتار ده میلیون هندی در ایالت بنگال در دهه 1770م. توسط امپراتوری بریتانیا، کشته شدن 5 میلیون نفر بر اثر گرسنگی در سال های 1942م. الی 1944م. در هند تحت استعمار چرچیل، کشته شدن 10 میلیون ایرانی در قحطی سال 1296ش. الی 1298ش. بر اثر سیاست های ارتش انگلیس در ایران، کشتار 26 هزار زن و کودک در پنجاه اردوگاه کار اجباری در آفریقای تحت قیمومیت انگلیس و حتی کشتار 600 هزار آلمانی در روزهای پایان جنگ بزرگ دوم توسط متفقیننیز یک هولوکاست است. چرا از میان این همه جنایت در تاریخ بشریت فقط واقعه ای به نام هولوکاست بزرگنمایی می شود؟ چرا به نسل کشی 70 ساله اسرائیل عنوان هولوکاست اطلاق نمی شود؟ رژیمی که در تاریخ سیاه خود حداقل 30 کشتار دسته جمعی معروف از جمله جنگ 33 روزه، کشتار صبرا و شتیلا و نبرد 51 روزه راثبت کرده است. رژیمی که باعث آوارگی حداقل 4 میلیون فلسطینی از 1948م. تا کنون شده است. آیا می توان ناله و فریاد برای قربانیانهولوکاست را از رژیمی که خود مرتکب دهها جنایت بدتر از هولوکاست شده است را پذیرفت؟

*منتشر شده در ویژه نامه بیت المقدس روزنامه قدس