قدس آنلاین- گروهی که از آنان به عنوان سینماگران مستقل در جهان یاد می‌شود، بدون یاری و کمک مالی از شخص، جریان یا دستگاهی خواهان تولید آثار سینمایی بدون رعایت نظر دیگران هستند اما گروهی هم هستند که شعار مستقل بودن را سر می‌دهند و در عمل به نوعی مستقیم با غیرمستقیم از امکانات ملی و مردمی برای تولید آثار هنری استفاده می‌کنند. در همه جای دنیا فیلمسازان و هنرمندان با حمایت و گاه هدایت جریان‌های دولتی و حکومتی موفق شده‌اند آثار پر هزینه، فاخر و باید ماندنی در عرصه سینما تولید کنند.
این بدان معناست که هیچ کارگردانی توانایی ساخت آثار خوب، شاخص، فاخر و پرهزینه ندارد و وظایف دولت‌هاست که از هنر و سینماگر حمایت کنند. درهمین راستا تعدادی از هنرمندان به ساخت آثاری روی می‌آورند به گونه‌ای که مسؤولان از آن‌ها می‌خواهند تا درباره موضوعات و سوژه‌های خاص آثار سینمایی تولید کنند.
این نوع فیلمسازی که در همه دنیا جریان دارد، نوعی از تولیدات را وارد بازار سینما می‌کند که گاه از منظر محتوا و ساختار جزو آثار چندان استاندار سینمایی قرارندارند ولی با این حال با حمایت‌های واضح مادی و تسهیلاتی مسؤولان دولتی ساخته شده‌اند. در جامعه‌ای مثل آمریکا، کارگردان‌های زیادی هستند که به سیاست‌های دولت آن کشور در قالب فیلم و سینما متعهدند و محتوای آثارشان، هدفمند و در جهت اهداف هیئت حاکمه آمریکاست و همگان از آنان به عنوان سینماگرانی موفق یاد می‌کنند و هیچ گاه خود او زیر سئوال نمی‌رود.
برهمین اساس اگر در ایران هم فیلمسازان و هنرمندان متعهد و متدین، هم‌سو با فرهنگ و سیاست‌های کشور حرکت کنندو در جهت تبلیغ ارزش‌های نظام کشور و برنامه‌های عمرانی، فرهنگی، سیاسی و نظامی ایران اسلامی آثاری تولید کنند؛ نه تنها عملی بازدارنده و ناپسند انجام نداده‌اند که اقدامشان منطبق با آرمان‌ها و اهداف کشور و همچنین تعلقات فکری خودشان بوده است.
چنانچه به این گروه «فیلمسازان وابسته» گفته شود و یا خود سینماگر مانند ابراهیم حاتمی‌کیا، خود را فیلمساز وابسته بنامند؛ این وابستگی یک پدیده بد و شر نیست بلکه وابستگی به ارزش‌ها و آرمان‌هایی است که فیلمساز به آن معتقد است و در جهت تبلیغ و حتی صدور آن‌ها در سطح کشور و جهان در قالب فیلم بهره‌برداری می‌کند.
هجمه‌ای که اخیراً علیه سینمای ارزشی و فیلمسازانی چون حاتمی‌کیا راه افتاده است، بیش از آن که نتیجه مباحثات و نظرات کارشناسای سینمایی و فرهنگی باشد، نشأت گرفته از مخالف‌های سیاسی با جریان‌های سالم فرهنگی، هنری و اجتماعی است. درواقع حاتمی‌کیا بهانه‌ای شده است تا مخالفان سینمای هدفمند، با محتوا و ارزشمند به کسانی که در جهت آرمان‌های خود و جامعه آثار هنری خلق می‌کنند، بتازند اگر هنرمندی چه از امکانات دولتی یا امکانات ارگانی استفاده کنند و آنچه خلق کرده‌است، به جامعه، ارزش‌ها، فرهنگ و آرمان‌های مردمی و اهداف نظام کشور خدمت کند، مورد تقدیر هم باید قرار بگیرد.
از همین رو عنوان وابسته بودن چیز بد و غریبی نیست وبه این بستگی دارد که شما وابستگی را امری خیر بدانید یا امری شر. «حاتمی‌کیا» های جامعه فرهنگ و هنر ما به خیر وابسته‌اند و طرفداری آن‌ها از جامعه به عنوان تبلیغ خیر در مقابل شر است و چنانچه هر کسی در این قالب به حرکت درآید هر چند به عنوان وابسته مورد هجمه قرار بگیرد از هنرمندان قابل احترام جامعه است چراکه وابستگی به ارزش‌ها، نه تنها پسندیده است؛ که مورد تقدس هم هست.
* منتقد
نظر شما