قدس آنلاین-اسلام عزیز، دین پاکی و پاکیزگی است. این پاکیزگی به لباس و ظاهر انسان محدود نمی‌شود، بلکه باید به کل زندگی او تسری یابد. یکی از مظاهری که می‌تواند به حیات پاکیزه انسان کمک کند، درخت و گیاهان هستند. به همین دلیل آیات و احادیث زیادی درباره اهمیت درختکاری و حفظ فضای سبز داریم که توجه به آن‌ها، اهمیت موضوع و جایگاه درخت و درختکاری را در زندگی ما روشن‌تر می‌کند.

رسول گرامی اسلام(ص) در حدیثی می‌فرمایند: «اگر قیامت بر پا شد و در دست یکی از شما نهالی بود، اگر کمی پیش از قیامت توانست آن را بکارد، باید بکارد». این بیان شریف نبوی از عمق اهمیت درختکاری و برکات آن حکایت دارد.

در احادیث بر کاشت درختان «مثمر» یا میوه‌دار تأکید بیشتری شده، زیرا این درختان افزون بر سایه و زیبایی و تصفیه هوا، برکت میوه‌های خود را هم نثار انسان و از این طریق به اقتصاد و تأمین خوراک او نیز کمک می‌کنند. رسول خدا(ص) در این باره می‌فرمایند: «هر کس درختی بنشاند و به ثمر بنشیند، خدا به اندازه‌ای که میوه از آن فراهم آید به او پاداش می‌دهد».

به دلیل تأکیدهای فراوانِ دین شریف اسلام، پدران و پدربزرگ‌های ما به سنت حسنه درختکاری بسیار اهمیت می‌دادند و معتقد بودند این کار اجر زیادی دارد و همان طور که پدران ما درخت کاشتند و ما از میوه آن خوردیم، ما نیز باید درخت بکاریم تا آیندگان از ثمرات آن برخوردار شوند.

نقل است، روزی انوشیروان از روستایی عبور می‌کرد. پیرمردی را دید که نهال گردو می‌نشاند. انوشیروان گفت:‌ای پیر! زمانه درخت نشاندن تو گذشته؛ زیرا تو پیر و ناتوانی و درخت گردو دیر بار می‌دهد. پیرمرد گفت: کسانی که پیش از ما بودند، درخت نشاندند، ما خوردیم، ما هم می‌نشانیم، بعد از ما می‌خورند. انوشیروان، او را آفرین گفت و کیسه زری به او داد. پیرمرد گفت: دیگران درخت می‌نشانند و چند سالی زحمت می‌کشند تا درختشان به بار بنشیند و حاصل بدهد، درخت من چه زود به بار نشست و حاصل داد! انوشیروان که از این جمله خوشش آمده بود، کیسه زر دیگری به او داد و از آنجا گذر کرد.

بنابراین، از دیدگاه دین مبین اسلام، درختکاری، صدقه جاریه است. رسول خدا(ص) می‌فرمایند: «هیچ مسلمانی نیست که درختی را در زمین بنشاند یا زراعتی را کشت کند و انسان یا پرنده یا چرنده‌ای از آن بخورد، مگر اینکه برای او صدقه‌ای محسوب شود». سنت «وقف درخت» نیز از سنت‌های خوبی است که یک صدقه جاریه به شمار می‌آید و این کار می‌تواند در معابر عمومی، مساجد، راه‌ها، استراحتگاه‌های بین راهی و... زمینه استفاده و آرامش بندگان خدا را فراهم آورد.

امام صادق(ع) در این زمینه می‌فرمایند: «پس از وفات مؤمن، ۶ چیز به او ملحق شده و فایده می‌دهد: فرزندی که برایش طلب آمرزش کند، قرآنی که او از خود به یادگار گذاشته و پس از مرگش خوانده می شود، درختی که کاشته، چاه آبی که حفر نموده و وقف کرده، صدقه جاریه‌ای که از خود به جا گذارده و روش نیکویی که پس از مرگش مردم به آن عمل می‌کنند».

این نوشته را با حدیثی از امام محمد باقر(ع) و دعای ایشان در هنگام درختکاری به پایان می‌بریم: «وقتی درختی کاشتید، مقداری از برگ‌های آن را در دست بگیرید و بگویید: خدایا! کاشت این درخت را برای ما مبارک بگردان و در آن، سلامت و نعمت را برای ما روزی قرار ده».