قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی:خونسردانه رو به اخبار قطع و قاچاق و آتش سوزی حیاتِ سبز می ایستیم... انگار نه انگار بعد از آن قرار است برسیم به سیل و خشکسالی... به فرسایش خاک... به تاراج اکسیژن...!
شاید بی خبریم، اجتماع درختان است که گرد و غبار و گازهای آلاینده را از هوا جدا می کند و از انسان، اَمراض را دور می سازد... آسم و سرطان و افسردگی را...
شاید چون نمی دانیم مأمن گیاهان دارویی ست آنجا و تفرجگاهی با مِدیتیشن منحصربه فرد...
به جای پاسبانی، این گنج را هرروز - بی رحمانه - خرج و تخریب می کنیم... و بی خیالیم که برگ ها اگر نباشند، کارمان چه زار است...! و پالایش نیتروژن و آمونیاک و اُزون می ماند و ما که درخت هایمان را داده ایم دست ارّه های برقی...!
پیداست روزی که دور نیست، از پا می افتیم چون آنطور که باید به داد محیط زیست مان نمی رسیم و قانون های پیشگیرانه وضع نمی کنیم و به روند صیانت از جنگل ها بی اهمیت ایم... به متراژها قاچاق چوب... به هکتارها نوار سبزی که جلوی چشم مان، باریک و باریک تر می شود هرسال...
انگار باید اشک بریزیم برای مِهر خالص و تمام وقت این اکوسیستم... این اکوسیستم بی دفاع و رو به زوال... و برای خودمان که در قبال این همه محبت و دلرحمی، مرگ پیشکش جنگل و آیندگان مان می کنیم...!
به امید از راه رسیدن لحظاتی که از کابوس تلخ به درآییم... کابوس قتل عام درختان... کابوس تبدیل زیستگاه جانوران و گیاهان به بیابان... و برسیم به لبخند اَمن پرندگان در مجاورت آدم ها...
به امید آمدن روزگاری که هرکدام مان در آن یک درخت بان باشیم و دلمان برای هر شاخ و برگی بتپد!
و حتی در خواب، صدای افتادن زُمردی از زمردهای سرزمین مان را نشنویم!
نظر شما