قدس آنلاین- « ماساجی اینووه »، پژوهشگر سیاسی و اطلاعاتی امپراتوری ژاپن که در سال ۱۹۰۲م/۱۳۲۰ ه.ق ظاهراً به عنوان مطالبات جغرافیایی در آسیای مرکزی و متصرفات روسیه تزاری در آسیا و در باطن پیش از آغاز جنگ معروف ژاپن با روسیه در منچوری و بندر پورت آرتور و جنگ دریایی تسوشیما به ایران سفر کرده است در سفرنامه خود می‌نویسد در ایران از کنسول انگلیس شنیده است که ایرانی‌ها، جز حرکات نمایشی هیچ تلاشی برای پیشرفت مملکت نمی‌کنند و کارهای مملکتی شفاف نیست.
«سفرنامه ایران- ماساجی اینووه - ترجمه دکتر هاشم رجب زاده»
پس از گذشت ۱۱۶ سال از تاریخ بیان این گفته، متأسفانه هنوز هم می‌بینیم، شواهد مصداقی اظهارنظر کنسول وقت انگلیس دیده می‌شود و اخیراً یک یا چند نماینده محترم به جای رسیدگی به مسائل خودی و حاد روزمره مانند زلزله‌های کرمان و سرپل ذهاب و چادرنشینی زلزله زدگان آمده‌اند و نشسته‌اند و می‌خواهند به چگونگی انباشته شدن مال نزد همه مسئولان گذشته طی این چهار دهه رسیدگی کنند و اگر مال حرامی حتی در کابین زنان و دختران آنان بوده به بیت المال برگردانند.
حدود ۴۵ سال پیش با یکی از رهبران حزبی که می‌خواست حدود جغرافیایی ایران را به عصر ساسانیان یا حداقل عصر صفویه برگرداند، بحث مفصلی داشتم و گفتم این حرف‌هایی که می‌زنید و شعار می‌دهید که مثلاً بحرین و قفقاز و ترکستان و بلوچستان و افغانستان و پاکستان به خاک ایران بازگردانده شود، هیچ خریداری در دنیای امروز و حتی نزد ملل این نواحی ندارد و اگر تاریخ را خوانده باشید داغستان و گرجستان چند قرن با ایرانیان آن زمان منازعه داشتند و شعارهایی شبیه دیدگاه‌های ترکان متعصب عصر پان ترکیسم عثمانی نظیر طلعت پاشا و جمال پاشا و عصمت پاشا سر می دادند که به هیچ نتیجه‌ای نرسید. این سخنانی که می‌گویید، حربه به دست عرب‌های تندرو می‌دهد که نام خلیج فارس را عوض کنند و حکومت باکو (که آن موقع جزو شوروی بود) شروع به تبلیغات تجزیه طلبی کند. ارائه این نظرات در حالی که بنا به گفته صحیح و منطقی دکتر احمد توکلی سیاست درهای چرخان در ۴۰ سال گذشته به طور مداوم ادامه داشته و بخصوص در دوران معروف به حکومت‌های اصلاح طلب مرتباً عده‌ای، وزیر و معاون وزارتخانه‌های اقتصادی و صنعتی و بازرگانی شده و پس از چند سال به بخش خصوصی رفته‌اند و تمام اطلاعات مهم و محرمانه را با خود به بخش خصوصی برده‌اند، اقدامی بیهوده، بی نتیجه و وقت تلف کن است و حالت تفننی و سرگرمی دارد.
در کشوری که از ۴۰ سال پیش بنا به دلایل مختلف تورم دایم وجود داشته و نرخ دلار ۶۹ ریال، امروزه به ۴۷۰۰ یا ۴۸۰۰ تومان رسیده و بهای آپارتمان در مرغوب‌ترین نواحی شمال تهران مثلاً نفت و ظفر و میرداماد از متری ۷۰۰۰ تومان به متری ۱۰ تا ۱۲ میلیون تومان رسیده، چگونه می‌توان به مسئولی اتهام سوءاستفاده مالی زد و به اثبات رساند. مثلاً به فلان وزیر سرمایه‌دار که یک ملکش در خیابان میرداماد ۸۰۰میلیارد تومان می‌ارزد، مراجعه می‌کنید و می‌پرسید: چرا تو که چند سال پیش آه بساط نداشتی، اکنون چند هزار میلیارد تومان ثروت منقول و غیرمنقول داری؟ لبخند شیرین و ظفرمندانه‌ای می‌زند و می‌گوید: درست است. مهندس فقیر و بیچاره‌ای بودم که در یک شرکت مهندسی پشت میزی نشسته بودم و ماهی چندین هزار تومان حقوق داشتم. پدرم یا مادرم مُرد و خانه‌ای به من رسید. خانه را فروختم و ۱۰ هزار متر زمین ارزان، متری ۷۰۰۰ تومان خریدم. اکنون به این حشمت و جلال و عظمت رسیده‌ام که برای معالجه گوش ناشنوایم به آلمان می‌روم و می‌فهمم طبابت و جراحی گوش در آلمان ۸۰ سال از ایران جلوتر است. روی هرکس دست بگذارید حالتان را می‌گیرد و چیزی هم طلبکار می‌شود و نمی‌آید بند و بست‌های دوران تصدی را بگوید.
در یکی از کشورهای خاورمیانه، نخست وزیر پررو و گردن کلفتش را به اتهام دریافت هدایایی چون سیگار برگ و اشیای نفیس و عتیقه و خانمش را به اتهام دریافت هدایایی چون جواهر، تحت پیگرد قرار داده‌اند. یادم می‌آید در سال ۱۳۳۹ یک زن عضو کابینه عدنان مندرس نخست وزیر ترکیه را بازداشت کرده بودند که چرا یک سگ پشمالوی قشنگ هدیه گرفته است.
این کاری که نمایندگان خیلی درباره‌اش تبلیغ می‌کنند، تقلیدی و شبیه آن کارهایی است که اخیراً در چند کشور خارجی روی داده است. چند سال پیش، خانم رئیس جمهوری کره جنوبی رشوه‌هایی از همین کمپانی معروف سامسونگ گرفته و به خانمی که دوستش بود، اجازه داد رشوه خواری کند. دیدید که دادگستری کره جنوبی چه بر سر خانم پرزیدنت و خانم دوست و ندیمه ایشان آورد. نام و مشخصات هر دو را نوشتند جزئیات محاکمه از تلویزیون‌ها پخش شد، آبرویشان را بردند و نه اسم مخفف و حروف اول و نام رمز و نه محاکمه محرمانه و غیرعلنی بود. در پایان پلیس‌های زن آمدند و هم خانم رئیس جمهور و هم خانم همدست او را با دست‌های دستبندزده به زندان هدایت کردند تا سابقه بماند در آینده کسی جرئت تخطی نکند. الآن هم در زندان زنان سئول تا ۲۰ سال باید زندانی باشند.
در هر رژیمی فساد مالی وجود دارد، اما دستگاه دادگستری، مردم را در جریان می‌گذارد و پرهیز نمی‌کند که تصاویر را نشان ندهد وجزئیات را منتشر نکند. اختلاس اخیر در وزارت نفت نشان داد که وقتی کارمندانی مختلس نگران نباشند که نام و عکسشان نشر می‌یابد، دیگران جرئت می کنند که ۱۰۰ میلیارد و ۱۵۰ میلیارد تومان بدزدند و راهی کانادا شوند و بنز و پورشه و مازارتی و ۲۵ زمین و ۱۴ آپارتمان به جا بگذارند.
اثبات اینکه مسئولی از راه حلال کسب مال و ملک کرده یا از راه حرام، آسان نیست. بسیار هم دشوار است. اولاً پاسخ خواهد داد یک بقال در طول ۴۰ سال بقالی‌اش را تبدیل به سوپرمارکت و حتی فروشگاه زنجیره‌ای می‌کند؛ چطور من ۴۰ سال کار کرده باشم و ثروتی نیندوخته باشم؟
وقتی در کشوری نرخ‌های حمایت و سنجیده‌ای وجود نداشته باشد و در کمپانی خودروسازی دولتی روزانه به بهای خودروهای بنجل خود نیفزایند و محلی به تذکرات کارشناسان نگذارند، وقتی انواع واردات حتی کود انسانی وارد کشور شود، وقتی هرکس به خود حق می‌دهد گرانفروشی کند، وقتی قیمت خودروهای کره‌ای از ۵۰-۴۰ میلیون در امارات عربی به ۴۰۰-۳۰۰ میلیون تومان در ایران می‌رسد و خود دولت وارد کننده همان‌ها را تشویق می‌کند که هرچه بیشتر گرانفروشی کنند تا مالیات و عوارض و سود بازرگانی بیشتری نصیب خزانه شود، چگونه می‌توان مسئولی را شماتت کرد که چرا در این ۴۰ سال، میلیاردر و تریلونر شده است.
راستی چگونه می‌توانید ثابت کنید که وزیر یا مسئولی رشوه گرفته است؟ رشوه را که روز روشن به کسی نمی‌دهند.هزار راه برای رشوه گرفتن و شیرینی و پیشکش و پول چای دادن وجود دارد. در سال ۱۳۳۷ پس از کودتای قاسم در عراق، قانونی به نام «از کجا آورده‌ای؟» در آن کشور اجرا شد. بی انصاف‌ها با این قانون و با همان نامش حدود ۲۰ سال وقت کارمندان را تلف کردند که همه خندیدند و شوخی می‌کردند.
نظر شما