قدس آنلاین-یک - دکتــر محمدعلی نجفی به دلیل یک مشکل جدید پزشکی از شهرداری تهران استعفا داده است. نجفی بر اساس قانون باید وظایف خود را تا اولین جلســه رســمی شورای شهر در ســال آینده ادامه دهد و شهر را با معاونین اداره کند تا مشکلی ایجاد نشود. دکتر نجفی که هم اکنون ۶۶ ســال دارد، از ســال ۱۳۶۰ در فضای سیاسی ایران صاحب منصب بوده و در رده های کلان نظام مسئولیت داشته است. سه دوره وزیر، دو دوره رئیس سازمان برنامه و بودجه، یک دوره عضو شــورای شهر تهران و پس از آن و در سال ۹۲ یک دوره کوتاه رئیس سازمان میراث فرهنگی، در سال ۹۳ یک دوره کوتاه سرپرست وزارت علوم و در سال های پس از آن تا نیمه های امســال (پیش از شهرداری تهران) مشــاور رئیس جمهور بوده است. او از پایه گذاران «حزب کارگزاران سازندگی» است. نگارنده از صمیم قلب برای دکتر نجفی آرزوی صحت و ســلامت می کند، اما این استعفا را بهانه ای قرار می دهد برای حرف هایی جدی تر درباره «سازندگی» و «پیشرفت» ایران اسلامی. دو – بیــن حرف های یکــی دو هفته پیش اســحاق جهانگیری (یکی دیگر از پایه گذاران حزب کارگــزاران ســازندگی) دربــاره دهه شــصتی ها و نگاه تهدیدمحور او به جوانان با استعفای نجفی به خاطر کهولت سن و بیماری نسبتی برقرار است؟ چرا کارگزاران سازندگی در عمل مخالف جوانگرایی است؟ چرا این تفکر علاقه دارد همچنان در عین کهولت، سکاندار مناصب اجرایی کشور باشد؟ آیا این نشانه ای بر پایان تفکر کارگزارانی نیســت و در مقابل، چه نگاهی می تواند ضامن سازندگی و پیشرفت ایران اسلامی باشد؟ سه - برای پاسخ به این پرسش ها باید به دو مقطع تاریخی در دهه ۶۰ و دهه ۷۰ برگردیم. دهه ۶۰ دهه «جهادگران» ســازندگی است. نهضت جهاد سازندگی پس از پیروزی انقلاب اســلامی در ۲۷ خرداد ۱۳۵۸ به دستور امام خمینی(ره) و با استفاده از ظرفیت تشکل های مردمی و دانشــجویی به منظور فراهم آوردن بســیجی همه جانبــه برای مبــارزه با فقر و محرومیــت به جــا مانده از رژیم گذشــته و توســعه و عمران روســتاها و مناطق محروم بــه وجود آمد. این نهضت در ســال ۱۳۶۲ و با تأیید مجلس شــورای اسلامی به وزارتخانه جهاد ســازندگی تبدیل شد. اما متأسفانه این وزارتخانه در ســال ۱۳۷۹ بــا ادغام در وزارت خانه کشاورزی به وزارت جهاد کشاورزی تغییر نام داد. این جهادزدایی از عرصه ســازندگی و پیشرفت در اوایل دهه ۷۰ اتفاق افتاد؛ دهه ای که دهه «کارگزاران» ســازندگی است. در سال ۱۳۷۴ که یک سال از عمر دولت دوم مرحوم هاشمی رفسنجانی باقی مانده بود، ۱۶ نفر از اعضای دولت ســازندگی، حزب کارگزاران را تأســیس کردند. برخلاف جهاد سازندگی که ارگانــی مردم نهاد بود، کارگزاران ســازندگی نخســتین حزب ایران بود که در درون دولت شــکل گرفت. با این رویــه، روحیه مردمی و جهادی و فرهنگ کار کــردن با حداقل ها به مرور کنار گذاشــته شد و به جای آن فرهنگ کارمندی و دولت زده نشست. کم کم کارها از مردم گرفته شد و به کارگزار واگذار شد. چهار - الگوی جهادی که توسط دولت ها کنار زده شده بود، بار دیگر در جوانان و دانشجویان دهه ۸۰ جوانه زد. ایــده اردوهای جهادی در همین ســال ها شــکل گرفت. جهاد علمی و جهاد اقتصادی از کلیدواژه های این سال ها شد و دوباره برسر زبان ها افتاد. طرفه اینکه تعداد زیادی از عزیزان حزب کارگزاران خود در دهه ۶۰ که دوران جوانی را ســپری می کردند، در الگــوی دیگری حرکت می کردنــد و حتی از مؤسســین «جهاد ســازندگی» بوده اند. پس مشکل نه در اشخاص، بلکه در الگوی مدیریتی آنان است. سازندگی بدون جهاد ممکن نیست. بایــد برخلاف نگاه کارگزارانــی، «جهاد» را به سازندگی برگردانیم.