قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: شوکه و شرمنده می بینم از فعالیت داوطلبانه دانش آموز و دانشجو و طلبه جماعت، که سال هاست در مناطق محروم کشور می گذرد چیز زیادی نمی دانم جز اینکه شنیده ام؛ اردوهای جهادی.

عکس های شهرستان «سربیشه» را دقیق دنبال می کنم و تلاشگری و بی ریایی آدم های تصویر را...

متن نوشت می گوید: نوروزِ نود و هفتِ طلاب... و من می خوانم: احسان، سازندگی، عمران و خودسازی.

جوانانی آنجا هستند که آجر روی آجر می گذارند، زیر تیغ آفتاب اَلَک می زنند، ملات عمل می آورند و بنّا می شوند تا خدمت برسانند و یاور محرومان باشند... سربازِ گوش به فرمانِ رهبری که فرمود: «اردوهای جهادی را توسعه بدهید، تداوم بدهید. این اردوها، تمرین و خدمت و خودسازی ست. جهاد است.»

حالِ خوشی در بطن عکس ها پیداست... در تبسّمِ زنان و مردانی که هر کدام از خطّه ای آمده اند تا اَدای دین کنند به هموطنان کم برخوردارشان...

روحیه ای که در عکس ها موج می زند انگار از بهار هم، روستا را سرسبزتر کرده است... مثل هجرت از روزمره، نیکی به خلق، همیاری... مثل پوشیدن خلعت جهاد...

اینکه هرکس با توجه به توان و بضاعتش، پا پیش گذاشته تا در حوزه پزشکی، آموزشی، کشاورزی، عمرانی، باری از دوشِ دِه بردارد.

مسافران جهادگر دانشگاه و مسجد و حوزه را پی می گیرم و حال و هوای اردوهایشان را... جز خدمت رسانی و دستگیری، جز فرهنگ ایثار نمی یابم... جز رسالتی که قرار است همه را از خواب بیدار کند... آنها را، مرا، مسولین را...

از این خانه های نوساز، مساجد و مدارسِ تازه علم شده که پیام آورند، به سادگی گذر نمی کنم... اصلاً گاهی نباید رفت... باید ایستاد و دست به مقایسه زد... از توانگری و فروتنی عاشقان شروع کرد و رسید به برقِ چشمِ مردمانِ دوردست... به خود... که هنوز صاحب درویش ترین دست هاییم... .