قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: علتش هرچه می خواهد باشد، باشد... شورِ دیده شدن، فراغت فراوان یا عقب نماندن از کاروان تکنولوژی یا هرچه... در نتیجه ماجرا که تفاوت آنچنانی ندارد... در اینکه راه عجیب و تراژدی را برای کشتن وقت مان انتخاب کرده ایم! اینکه اینستاگرام را پاتوق کرده و بیهوده می پنداریم منحصربفرد شده ایم!
بی شک مطلوب نخواهد بود هرروزه از ماشین سواری و ورزش و رستوران و سفر و قهوه خوردن هایمان، مدام استوری بگذاریم و دلخوش باشیم به فالو شدن ها و نظرگرفتن ها! فیلم و عکس خانوادگی به اشتراک بگذاریم فقط برای چند لایک ناقابل!
آن هم در فضای مجازی که شکرخدا، شرط و شروط سنی ندارد و همه را در یک چشم برهم زدن می بلعد، کودک و جوان و میانسال را. قبل از آنکه فرصت فرهنگ و آموزش ورود به این وادی را پیدا کرده باشند.
نمی خواهم بگویم شبکه اجتماعی اینستاگرام بد است یا این محبوب ترین نرم افزار ارتباطی با حجم میلیونی کاربرش، فاقد آموختنی و فایده است، نه... اتفاقاً می خواهم تاکید کنم وقتی هدف و چرایی و کاربردش را بدانیم استفاده متعادل از آن، سودمند هم خواهد بود... کاربرِ هوشیار بودن، حرف حساب من است...
اگر بی افراط سراغش را نگیریم... اگر فراموش نکنیم که آنجا، دورهمی بزرگ جهان است با ملیت ها های گوناگون... آنجا که می شود با اشتراک عکس ها و فیلم ها، سهم مثبت و انسانی از این شبکه برای خود و دیگران قائل باشیم.
دقت کرده اید برخی هامان چطور سالهاست غرق این اپلیکیشن شده ایم، غرقِ پست ها و کامنت ها و چشم و هم چشمی ها!
بی آگاهی و تعلیم های لازم به حریم خصوصی پشت پا زدیم و به ولع دیده شدن، دچار گشتیم! اما در نهایت بعنوان یک حساب کاربری میان نیم میلیارد عضو، هنوز پدیدار و پیدا نشدیم!
نظر شما