قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: با دیدنش اگرچه فضای دورو برم از ناسزا و تحقیر و جیغ و خشونت آکنده می شود، اما با خویشتن داری سعی می کنم به نکته ها برسم... و ذهن و قلمم، دوربین کامل تری از آن دوربین تار و مات موجود در صحنه ی ماجرا بشود...

دقیق ظاهر و باطن فیلم را کنکاش می کنم و دلم اول برای امر به معروفِ دوستانه و آرام می سوزد و برای علم و صبری که هیچ خبری از آنها، آنجا پیدا نبود.

دوم برای کاربران فضای مجازی مثل خودم که فقط چند دقیقه از ابتدا تا انتهای ماجرایی را می بینند و به قضاوت می نشینند، می سوزد.

در سومین قدم غمگین می شوم از عدم عفت کلام و استفاده از کلمات رکیک و ناپسند در ملأعام.

چهارم فکر می کنم به مأموران شهید و مجروحی که اصولاً اخبارشان در فضای مجازی آنچنان نمی گردد و دهان به دهان نمی شود اما اشتباهات شان، چرا...! از کوره در رفتن ها و ناپخته و غلط بودن هایشان چرا...!

پنجم به توهین و سرپیچی از دستور مأمور قانون.

ششم فکر می کنم چرا رسم شده که این سال ها همه رخدادها را بکشانیم به دادگاه ملتهب مجازی و به ارشادی که چرا گاهی از چهارچوب و کادر صحیح، رفتارش باید بیرون بزند و خودش نماینده آسیب و جراحتی عمیق باشد؟

هفتم به بانوی بدحجابی که در این قصه، توهین و تحریک و آتش به پا می کند و نقصان هایش اما نادیده گرفته می شود!

هشتم به مقوله محترم دین و فرهنگ که مدعیانی می آیند و آن را به نزاع و تنش می کشانندش با جدل هایی غیراخلاقی و افراطی.

و بعد سعی می کنم دور از ماده و تبصره های قانونی که برای تمرّد از دستور مأمور آمده، دور از دوربین های چند دقیقه ای، دور از رفتارهای اشتباهی و خارج از شأن و دور از جیغ و هواری که نشان مبرایی از خطا نیست؛ پناه ببرم به سخنان رهبرم...

که فرمودند: خودتان را مجهز کنید، مسلح به سلاح معرفت و استدلال... همه یک نقصی داریم، یکی هم نقص اش در ظاهر است... با این روحیه برخورد کنید؛ نهی از منکر با زبان خوش، نه با ایجاد نفرت.