قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: آخر مگر می شود مدیر دستگاهی دولتی باشی و عملکرد و نحوه تدبیر و منش اداری ات، بی مصاحبه و آمار و گزارش، طی شود!؟ در رأس امور ارگانی قرار بگیری و از حساب و کتاب بپرهیزی!؟

همیشه دنیا پُراز نیمه روشن و نیمه تاریک است... اما ما امروز آن برش خوب را گذاشته ایم کنار و سوال مان از آن نیمه ی دیگر است... از آن دسته آقایان و بانوان صاحب منصب که فوبیای خبرنگار دارند...

این است پرسش مان؛ از چه گریزانند، از خودشان یا از ما؟ چرا روی خوش نشان نمی دهند به قلم و رسانه و سوال؟

مگرنه اینکه آنان خادم مردم اند و برای روشنگری اذهان عمومی باید پشت میکروفن حاضر شوند و سلامِ وکلای جامعه را علیک بگیرند! مگرنه اینکه فرمانده کل قوا فرموده اند مسولان باید همیشه در معرض نقد و انتقاد خودشان را قرار بدهند و مسائل را تبیین کنند و واضح و شفاف ازعملکردشان به ملت بگویند.

شاید دیگر وقت آن است که رفتار غلط برخی مدیران سازمانی و اجرایی برود زیر ذره بین بزرگتری... و درب اتاق رئیس بالادستی را زد و علت و معلول را از او جویا شد... شاید بعنوان چشم و گوش بیدار ملت، نباید سیستم فلج نهادهای بی حس و پاسخ را رها کرد به حال خود...

عجب کلاف سردرگمی شده این رسالت هایی که هرروز دارند خاک می خورند! این صدرنشینان که براحتی بر توسن قدرت سوارند و از ارتقا یا پسرفت نقش هایشان لب فرو بسته اند و در تاریکی، گم و ناپدید شده اند!

حکایت من درآوردی که دارد فراگیر می گردد و شکل موروثی به خود می گیرد. داستانی که در آن روسا یکی پس از دیگری، شانه از وظیفه و ماموریت خود خالی کرده و از پاسخ به مطالبات مردمی می گریزند.

کاش بحران مدیران فراری و گریزپا عبرت سایرین شود... مثلاً اولین تلنگرش را بزند به خودمان... به اهل رسانه .... که باید به تمام معنا حسابرس بود و سکاندار... و دانست مسولیت پذیری در هر موقعیتی از اولویت هاست...